Pisarka, pedagog, działaczka społeczna. Była trzecią z kolei córką Marianny z Czempińskich oraz Ignacego Tańskiego, pisarza i urzędnika w okresie I Rzeczpospolitej, który stracił swój majątek i zatrudnienie za udział w powstaniu 1794 r. Dzieciństwo spędziła najpierw we wsi Wyczułki pod Sochaczewem, a następnie w majątku krewnej ojca, Anieli Szymanowskiej, w Izdebnej w powiecie błońskim. Po śmierci ojca zamieszkała wraz matką w Warszawie. Wychowanie i naukę domową uzupełniała dokształcaniem się w zakresie historii, języków i literatury polskiej w kręgu warszawskiej inteligencji. W 1819 r. zadebiutowała w świecie pisarskim, wydając pracę z zakresu pedagogiki pt. Pamiątka po dobrej matce, czyli ostatnie jej rady dla córki, w której zaprezentowała swój pogląd na kwestię wychowania i wykształcenia kobiet. Autorka publikacji wyrażała w niej przekonanie, że kobieta może utrzymywać się dzięki własnej pracy. Postulowała także potrzebę wprowadzenia systematyczniejszej i rozszerzonej edukacji kobiet. Łączyła postępowy pogląd o samorealizacji kobiet z tradycyjnym stanowiskiem odnośnie do ich roli w życiu społecznym. W latach 1822–1824 opublikowała książkę Amelia matką jako kontynuację wcześniejszego dzieła. Była redaktorką pierwszego polskiego czasopisma dziecięcego – „Rozrywki dla Dzieci” (1824–1828). Wydała także szereg powieści dla dzieci (Wiązanie Helenki 1823, Druga książeczka Helenki 1825 i in.) i młodzieży (m.in. Listy Elżbiety Rzeczyckiej 1824, Dziennik Franciszki Krasińskiej 1825, Jan Kochanowski w Czarnolesie 1842). Pisała także powieści dla dorosłych (Karolina 1839, Krystyna 1841). Była także autorką prac dydaktyczno-religijnych i informacyjnych, jak Święte niewiasty 1844 czy Biografie znakomitych Polaków i Polek 1833. Pozostawiła po sobie pamiętniki, które drukiem ukazały się pośmiertnie w Pismach pośmiertnych (t. 1–10, 1849). Najaktywniejszy okres jej działalności zawodowej przypadł na kilka lat przed wybuchem powstania listopadowego, kiedy Klementyna została wizytatorką pensji żeńskich (1825) i wykładowczynią w Instytucie Guwernantek (1826). W okresie powstania listopadowego rozwinęła intensywną działalność patriotyczną i charytatywną. Była współzałożycielką Związku Dobroczynności Patriotycznej Warszawianek, stowarzyszenia kobiet organizujących zbiórki na rzecz powstania, opiekujących się rannymi i wspomagających rodziny poległych powstańców. Po upadku powstania wyemigrowała wraz z mężem Karolem Boromeuszem Hoffmanem, którego poślubiła w 1829 r. W latach 1831–1832 przebywała w Dreźnie, gdzie zaangażowała się w prace powstałego tam z inicjatywy Klaudyny z Działyńskich Potockiej Komitetu Polskiego. Jej zadaniem w tej organizacji było przede wszystkim zabieganie o fundusze na rzecz wsparcia byłych powstańców. W salonie Hoffmanów w Dreźnie spotykały się największe osobistości polskiego życia politycznego i intelektualnego, członkowie powstańczego rządu, posłowie sejmowi, generałowie, pisarze, poeci, artyści. Od 1832 r., po wydaleniu z Drezna, wraz z mężem zamieszkała w Paryżu, a później w Saint-Germain-en-Laye. Oboje związali się z obozem księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Karol Boromeusz brał bezpośredni udział w życiu politycznym Hotelu Lambert, a Klementyna skupiła się na działalności kulturalno-oświatowej i filantropijnej. Najczynniej zaangażowała się w prace Towarzystwa Dobroczynności Dam Polskich oraz Towarzystwa Literackiego. Po śmierci Hoffmanowej jej serce zostało przeniesione do katedry na Wawelu.
