Kieniewicz, Adela

Dzieciństwo spędziła w majątku Wolica na Wołyniu, gdzie jej ojciec założył bibliotekę i galerię sztuki. W 1894 r. wyszła za mąż i zamieszkała z mężem – przedsiębiorcą z branży leśnej i telefonicznej – w majątku Bryniów niedaleko od Dereszewicz (majątku rodziny męża). Kieniewiczowa prowadziła życie typowe dla żony zamożnego ziemianina – większość czasu spędzała w majątku na wsi i angażowała się w jego sprawy, ale często wyjeżdżała także do Warszawy i za granicę, w tym do modnych kurortów, albo spędzała letnie miesiące w rodzinnej Wolicy. Prowadziła intensywne życie towarzyskie w kręgu rodzinnym i we własnej sferze społecznej, bywając także na salonach arystokratycznych. Interesowała się sztuką i literaturą i marzyła o własnej twórczości. Jednocześnie była gorliwą katoliczką, co sprawiało, że była krytyczna wobec prądów modernistycznych w literaturze i Kościele, a także skłonna wyrzekać się własnych aspiracji twórczych dla praktyk ascetycznych. Bolała nad brakiem dzieci i przez wiele lat bezskutecznie leczyła się na bezpłodność. Po wybuchu rewolucji bolszewickiej Kieniewiczowie uciekli z Polesia do Warszawy.  Tutaj jednak interesy męża nie szły dobrze, co zapewne przyczyniło się do jego samobójstwa w 1925 r. 

Więcej o losach Adeli Kieniewicz w okresie międzywojnia i o ewentualnym dalszym ciągu dziennika dałoby się zapewne powiedzieć na podstawie dotąd nieopublikowanej drugiej części wspomnień Antoniego Kieniewicza, przechowywanych w archiwum rodzinnym.