Kieniewicz, Stefan

Historyk. Urodził się w majątku Kieniewiczów w Dereszewiczach, który został splądrowany podczas I wojny światowej w 1917 r. Rodzina Kieniewiczów przeniosła się do Warszawy. Stefan ukończył w 1925 r. Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, a następnie rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Poznańskim. W 1934 r. uzyskał stopień doktora za pracę Społeczeństwo polskie w powstaniu wielkopolskim, 1848 r., napisaną pod kierunkiem prof. Marcelego Handelsmana. Po obronie pracy doktorskiej wyjechał na studia uzupełniające do Wiednia i zajmował się działalnością Adama Sapiehy. W latach 1937–1944 pracował w Archiwum Skarbowym w Warszawie. W czasie II wojny światowej zaangażowany w działalność Armii Krajowej w Biurze Informacji i Propagandy. Po upadku powstania warszawskiego dostał się do niewoli i przebywał w obozach koncentracyjnych w Wirtembergii i Badenii. W 1946 r. otrzymał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracował w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a potem także w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk. Od 1952 r. był członkiem redakcji „Przeglądu Historycznego”. Od 1970 r. członek rzeczywisty PAN. Przewodniczył Komitetowi Nauk Historycznych PAN, należał też do Polskiego Towarzystwa Historycznego i Węgierskiej Akademii Nauk. Autor licznych publikacji naukowych, m.in. Adam Sapieha (Lwów 1939), Ruch chłopski w Galicji w 1846 r. (Wrocław 1951), Historia Polski 1795–1918 (Warszawa 1968), Powstanie styczniowe (Warszawa 1972), Warszawa w powstaniu styczniowym (Warszawa 1983). W wieku dwudziestu dwóch lat zaręczył się z Różą Żółtowską, od ślubu jednak nie doszło. W 1937 r. ożenił się z Zofią Marią Sobańską.