Znatowicz, Hanna

Więźniarka obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, pamiętnikarka, pisarka. Pochodziła z inteligenckiej rodziny, starannie wykształcona warszawianka. W 1944 r. wraz z siostrą Wandą Borowicz i jej trzynastoletnią córką trafiła do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück w rezultacie aresztowań po powstaniu warszawskim. W obozie przebywała aż do nakazu jego ewakuacji w kwietniu 1945 r. Uczestniczyła w tzw. marszu śmierci, który udało się jej przetrwać – doczekała wyzwolenia. Po zakończeniu tułaczki przebywała w obozach dla „dipisów” (displaced persons – DPs, osoby wywiezione w czasie drugiej wojny światowej na przymusowe roboty do Trzeciej Rzeszy oraz uwolnione z obozów koncentracyjnych, które nie wróciły do kraju zaraz po zakończeniu wojny), pod zarządem UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration – Administracja Narodów Zjednoczonych do Spraw Pomocy i Odbudowy). Obóz znajdował się w amerykańskiej strefie okupacyjnej Niemiec w miasteczku w Górnej Bawarii – najprawdopodobniej chodzi o miejscowość Landsberg am Lech. Biegle władająca angielskim i francuskim Znatowicz samodzielnie znalazła zatrudnienie w obozie. Początkowo jej praca polegała głównie na tłumaczeniach różnych dokumentów dla UNRRA. Z czasem aktywność zawodowa autorki rozszerzyła się i poza pracą biurową coraz częściej przejawiała się w działaniach na rzecz społeczności polskich dipisów. Inicjowała i uczestniczyła w pracach na rzecz organizacji życia społecznego i kulturalno-towarzyskiego w obozie dla wysiedleńców, w wyniku których powstały i działały m.in. polska szkoła (organizowano nawet egzaminy maturalne) czy polski teatr. Jej praca i zaangażowanie zostały docenione – wyróżniono ją propozycją wstąpienia w szeregi UNRRA, już nie w roli urzędniczki, lecz pełnoprawnej członkini tej organizacji. Znatowicz nie przyjęła oferty – przede wszystkim nie chciała rozstawać się z siostrą i siostrzenicą, ale obawiała się także, że praca opóźni jej powrót do Polski. Wróciła do kraju w 1946 r.