Cykl „Ludzie i uczucia”
Cykl „Ludzie i uczucia” jest częścią wspomnień Hanny Znatowicz z niewoli w obozie w Ravensbrück, stanowiący niejako uzupełnienie wcześniejszych utworów z tego okresu. Powstał w odpowiedzi na pytanie o to, czy w obozie istnieli „ludzcy” Niemcy. Na cykl składają się trzy opowiadania. Schwester Augusta i Adler przybliżają postaci pielęgniarki obozowej oraz esesmana. Pośród całej rzeszy pracujących w obozie byli oni jedynymi – zdaniem narratorki – którzy zasługiwali na miano ludzi. W Uczuciu Znatowicz pokazała, jak miłość, która zrodziła się pomiędzy dwójką innych funkcjonariuszy obozu, uratowała od pewnej śmierci młodą kobietę i jej nowonarodzone dziecko. Cykl ten, podobnie jak pozostałe opowiadania Znatowicz, pozostaje ascetyczny w formie: uwaga narratorki skierowana jest głównie na otoczeniu, a ona sama występuje przede wszystkim w roli obserwatorki zdarzeń.