Autorka opowiada swoje doświadczenia z lat 90-tych. W maju 1989 r., w wieku 38 lat, pozostała bez pracy [nie wiadomo, czy ją straciła, czy sama się zwolniła]. Mąż jej pracował na kontrakcie zagranicznym, a ona sama wychowywała dwójkę dzieci (10-letniego syna i 7-letnią córkę). Powodziło im się bardzo dobrze, więc gdy w życie weszła pierwsza ustawa o zasiłkach dla bezrobotnych, uznała, że suma jaką wtedy przyznawano bezrobotnym jest śmiesznie mała i należy się bardziej potrzebującym.

Mina Berman opisuje likwidację getta w Białymstoku. W tym czasie pracowała w fabryce tytoniu poza gettem, ale zdecydowała się wrócić do rodziców. Wywieziono ją do Treblinki, wspominała, że niektórzy Żydzi próbowali uciekać z wagonów. Po przybyciu do obozu i selekcji skierowano ją do sortowania odzieży i dobytku po zamordowanych. Potem trafiła na Majdanek i również pracowała przy sortowaniu rzeczy. Przypomina o chłopcu imieniem Fritz, który był ulubieńcem strażników, gdyż donosił na innych więźniów. We wrześniu 1943 r. przewieziono ją do obozu w Bliżynie, gdzie pracowała jako krawcowa.

Gustawa Grawe została wywieziona z łódzkiego getta (wraz z mężem i córką) podczas ostatecznej likwidacji (sierpień 1944). W getcie pracowała w pralni odzieży po zamordowanych. Autorka trafiła z córką do Auschwitz i następnego dnia do obozu w Saksonii. Pracowała w fabryce amunicji. Zaznaczyła, że niemieccy majstrowie byli „lewicowych przekonań” i nie szykanowali więźniów. Strażnicy nie zabijali robotników przymusowych, ponieważ traktowano ich jako własność „firmy Hildebrau i Frey”. Po dziewięciu miesiącach została przewieziona z dwoma tysiącami więźniarek do obozu w Mauthausen.

Kolekcja listów do Żanny Kormanowej, głównie w sprawach służbowych.

8.12.1956 r. / Łódź – List dotyczący przyjazdu Kormanowej na Uniwersytet Łódzki. Autorka cieszy się, że profesor zechciała osobiście omówić z nimi ich partie podręcznika. Oczekują jej w Instytucie Historycznym, 13. grudnia.

Żanna Kormanowa odpowiada na list tow. Tepichta (także znajduje się w niniejszym zbiorze), w którym Tepicht opisał zdarzenie podczas jego wykładu w Szkole Partyjnej, poświęconego sprawom chłopskim. Kiedy tłumaczył historyczną rolę dekretu carskiego z 1864 r., powiedział, że car w gruncie rzeczy okazał się klasowym protektorem polskiego ziemiaństwa. Słuchacze zaprotestowali twierdząc, że od prof. Kormanowej dowiedzieli się, że car wystąpił jako obrońca chłopów, i że chodziło mu o pognębienie szlachty za „jej” powstanie.

Kolekcja listów do Żanny Kormanowej.

5 marca 1953 r., Warszawa, autorka podziękowała Kormanowej za okazaną troskę. Od tygodnia leżała chora w łóżku, brakowało jej Instytutu. W tym czasie uczyła się i czytała, m.in. Kapitał Karola Marksa. Miała nadzieję, że za kilka dni wróci. List zakończyła życzeniem powrotu do zdrowia dla Józefa Stalina.

Zbiór listów i kartek do Żanny Kormanowej.

List Żanny Kormanowej do byłych uczniów (Chińczyków z Pekinu). Bardzo się ucieszyła ich listem, po 17 latach milczenia. Chwali ich nienaganną polszczyznę, którą zachowali pomimo upływu lat. Cieszy ją także zamiar opracowania historii Polski i deklaruje gotowość pomocy. Wysyła im kilka książek ze swej prywatnej biblioteczki (tu podana jest lista tych pozycji).

Akta Żanny Kormanowej zawierają także bogatą korespondencję do niej od Liu Dzu-si.

Autorka pisała w sprawie swojej córki, Ruty Turkow-Kamińskiej, która była uczennicą Kormanowej. Prosiła ją o wystawienie zaświadczenia, że jej Ruta ukończyła żeńskie Gimnazjum Zofii Kaleckiej w Warszawie, ponieważ bez poświadczenia miała ona stracić posadę nauczycielki języka angielskiego w szkole w mieście Kokczetaw w północnym Kazachstanie, gdzie przebywała z dzieckiem. Autorka była u Kormanowej w Warszawie, ale jej nie zastała, dlatego pisała w tej sprawie. W liście wyjaśniła przyczynę rozbieżności nazwisk Ruty.

Zbiór listów i kartek do Żanny Kormanowej.

3.07.1965 r. - Autorka w połowie lipca zaczyna pracę w Muzeum Ruchu Robotniczego w Białymstoku. Bardzo się cieszy, że dostała tę pracę, bo to jedyny etat w Białymstoku, gdzie będzie mogła utrwalać i pogłębiać studia historyczne. Prosi panią profesor o podpisanie załączonego zaświadczenia i pyta, czy może przyjechać 10.07 do Warszawy, by odebrać swoją pracę magisterską.