Na kolekcję składa sie dziesięc kartek pocztowych oraz list. Autorka pisze do Żanny Kormanowej głównie o sprawach prywatnych, aczkolwiek pojawiają się także wątki związane z pracą.

18 sierpnia 1950 r., Zakopane. Autorka informowała Kormanową, przebywającą w Międzyzdrojach, o swoim powrocie do domu i prosiła, by powiadomiła ją, gdyby potrzebowała załatwić jakieś sprawy w Warszawie.

Jest to odpowiedź Żanny Kormanowej [brudnopis] na list prof. Ryszarda Gradowskiego, w którym rezygnuje on z członkostwa w Komitecie Redakcyjnym Słownika Biograficznego Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego i podaje powody swojej decyzji. [List profesora jest załączony do listu Kormanowej]. Autorka pisze, że z wielką przykrością przyjęła wiadomość o jego rezygnacji z uczestnictwa w redagowaniu słownika. W projekt ten włożyła osobiście wiele sił, starań i czasu, począwszy od wysunięcia na Zjeździe Historyków w Krakowie w 1958 r.

List i dwie kartki do Żanny Kormanowej.

Niedatowany bilecik, w którym autorka żegna się przed wyjazdem. Pytała, czy Kormanowa planowała przyjechać do Wisły. Życzyła jej owocnej pracy i dobrego samopoczucia. Na koniec prosiła o pożyczkę w wysokości piętnastu tysięcy złotych, po które miał zgłosić się jej mąż Marian. Miała nadzieję, że uda jej się szybko oddać pożyczone pieniądze, ponieważ spodziewała się wypłaty z wydawnictwa „Książka”

6.06.1955 r. - List do Żanny Kormanowej w sprawach naukowych. Autorka pisze, że nie może dotrzymać terminu dostarczenia swej pracy (m.in. z powodu choroby męża), poświęci na nią lipiec. Obecnie musiała skupić się na przygotowaniu artykułu na sesję w Bytomiu. Otrzymała pismo od sekretarki tej sesji, tow. Siekierskiej, z prośbą o podanie przewidywanej ilości stron dla zawarcia umowy. Jednak czuje się skonfundowana, ponieważ podobne pismo otrzymał prof. Popiołek, który również nie wie, co z tym fantem zrobić. Poczuła się urażona, że może tow. Daniszewski uważa, iż artykuł prof.

Kolekcja listów i kartek pocztowych. Sześć listów z lat 1957-1959, pisanych na kartkach pocztowych dotyczyło głównie pracy naukowej, a przede wszystkim opracowywania podręcznika historii Polski, do którego Brodowska pisała jeden z rozdziałów. Praca ta trwała wiele miesięcy, ponieważ autorka zbierała materiały, uzupełniała je, uwzględniała otrzymywane uwagi, prosiła o przesłanie referatów materiałowych, na podstawie których pisała.

Zbiór 4 listów Celiny Bobińskiej do Żanny Kormanowej.

27 kwietnia 1952 r., autorka prowadziła wówczas wykłady z dziejów imperializmu. Potrzebowała wydanego wcześniej tomu materiałów z konferencji w Otwocku. Prosiła Kormanową o przesłanie jej egzemplarza.

15 czerwca 1966 r., autorka przeprosiła Kormanową za zwłokę w odpowiedzi na jej poprzedni list, ponieważ cztery dni przebywała w Zakopanem. Podziękowała za udzielone informacja.

Jest to zbiór życiorysów Żanny Kormanowej pisanych przez nią w różnych latach, począwszy od 1942 r. (w języku rosyjskim) po obszerny 7-stronicowy z 1962 r. Różnią się stopniem dokładności, jak również niektórymi faktami. W kolekcji znajdują się również życiorysy naukowe oraz wykazy prac naukowych i popularno-naukowych, artykułów i recenzji, a także podręczników, programów dydaktycznych pisanych przez Kormanową.

List do Kuriera Polskiego. Autorka od dłuższego czasu śledzi rubrykę „Tak zaczęła się Polska Ludowa”. [Publikowane tam były wspomnienia czytelników nadesłane na konkurs pod tym samym tytułem?]

Autorka opisuje swoje losy ze szczególnym uwzględnieniem lat powojennych. W tekście uwidacznia się bezkrytyczny stosunek piszącej do władzy ludowej. Historię rozpoczyna opis dzieciństwa we wsi Olbrachcice – rodzice Władysławy prowadzili niewielkie gospodarstwo, które odziedziczyli po rodzicach jej matki. Mimo tego w domu panował niedostatek. Autorka uczęszczała do szkoły oddalonej o 3 km od jej miejsca zamieszkania i odbywała naukę religii w kościele parafialnym. Nie godząc się z wyzyskiem robotników i biedoty wiejskiej, wstąpiła do młodzieżowej organizacji „Wici”.

Autorka opisuje swoje losy.  Jest repatriantką z Mandżurii (Chiny). Jej Ojciec – Polak, z pow. sandomierskiego, trener koni wyścigowych, znalazł się w Chinach w 1914 r. Walczył w wojsku carskim na terenie Prus Wschodnich (k. Węgorzewa), a następnie został wysłany do ochrony kolei mandżurskiej. Matka, Rosjanka z okolic Czyty (Zabajkale).