Łączyńska, Amelia

Pisarka, publicystka. Pochodziła z zamożnej rodziny ziemiańskiej, była drugim z trojga dzieci Kornela i Emilii Paygertów. Początkowo kształcona przez matkę, następnie przez prywatnego nauczyciela. Od 1903 r. pensjonariuszka szkoły dla dziewcząt w Jazłowcu prowadzonej przez siostry Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Następnie wraz z całą rodziną przeniosła się do Krakowa, gdzie kształciła się na Kursach Adriana Baranieckiego, a po dwóch latach – w szkole Niedzielskiej. 7 sierpnia 1915 r. wyszła za mąż za Zygmunta Łączyńskiego. Po I wojnie światowej zamieszkała w polskim wówczas Zaborzu, gdzie wraz z mężem prowadziła gospodarstwo. Od 1935 r. mecenaska lwowskich literatów, którym udostępniała swój dom. Po śmierci męża w trakcie walk 5 września 1939 r. krótko mieszkała we Lwowie, następnie osiedliła się w Warszawie, gdzie dostała się wraz z matką po nielegalnym przekroczeniu granicy Generalnego Gubernatorstwa w 1940 r. Po wojnie związana z licznymi instytucjami kultury, od 1946 r. czasowo pracowała w urzędzie Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Wydziale Kultury i Sztuki w Gdańsku, następnie zamieszkała w Poznaniu, gdzie pozostała do końca życia. Literatka, korespondentka m.in. „Głosu Wielkopolskiego” i „Dziennika Zachodniego”. Autorka kilku książek, m.in. Życie nie ustaje o rozterkach katolików wobec stanowiska Kościoła w sprawie antykoncepcji.