Jedenasty tom dzienników Wandy Nadzinowej skupia się przede wszystkim na opisie codziennego życia emigracyjnego autorki. Skrupulatnie notuje ona informacje o codziennych aktywnościach, oglądanych filmach, czytanych książkach, osobach spotykanych na ulicy, dużo mniejszą uwagę niż we wcześniejszych dziennikach przykładając do wydarzeń niezwiązanych bezpośrednio z nią samą. Powracającym wątkiem zapisków jest kwestia pracy autorki, w której od dawna czuje się ona źle, zastanawia się nad jej porzuceniem lub przejściem na emeryturę: „Bardzo źle czuję się w pracy.

Dziesiąty tom dzienników Wandy Nadzinowej rozpoczyna się od zapisków z życia codziennego – autorka notuje informacje na temat wyjazdu do Oslo sprzed kilku dni, niedogodności związanych z przedłużeniem paszportu, wspomina także zmarłego męża. Bardzo szybko jej uwaga przenosi się jednak na wydarzenia społeczno-polityczne (m.in. wydalenie części polskich dyplomatów przez rząd szwedzki), które będą jednym z dominujących tematów dziennika.

Dziewiąty tom dzienników Wandy Nadzinowej zaczyna się w momencie, gdy autorka próbuje ułożyć sobie życie wraz z synem po niedawnej przeprowadzce do Szwecji. Pierwsze tygodnie w nowym otoczeniu nie są dla niej łatwe, często rozpamiętuje dawne życie w Warszawie, zmarłą matkę i odwiedziny na jej grobie: „Matki urodziny. Myślę o niej ciągle. O Powązkach i Podkowie. Co się stało z moim życiem. Napewno zrobiłam głupstwo zostając tutaj. Ale nie mogłam rozłączyć się z Jackiem” (k. 3r).

Ósmy tom dzienników Wandy Nadzinowej skupiony jest przede wszystkim na życiu codziennym autorki, która czuje się zagubiona i odtrącona przez społeczeństwo, a nawet przez znajomych: „Jednak najlepiej czuję się w domu, nie ruszając się krokiem. Nikt, ale to absolutnie nikt się do mnie nie odzywa. No cóż, tak to jest. A p. Kuczborski powiada, że ja jestem złośliwa” (s. 9), czy w innym miejscu: „Oczywiście tłum znajomych. Ze mną się nikt nie wita, nikt nie rozmawia. Jestem osobą bez znaczenia, nikim. Więc – jestem jakby niewidzialna. Ciekawam czy Jacek to zauważa? Byłoby mi to przykre” (s.

Eliza przesyła opłatek. Jej syn Władysław dostał krwotoku. Zygmunt (syn) przebywa w Rzymie, przybył tam też Adam Branicki. „Janicki uszczęśliwony, lata po ruinach”. Marylka (tj. Maria) zdrowa. O Wandzie Borowskiej pisze: „dobra panna, ale raczej Marylka” – dalsza część usunięta, prawdopodobnie w tym miejscu był znaczek. Z wygnania wrócił Stanisław Zamoyski.

22 marca 1872 r. urodziła się siostrzenica Marii, Elżbieta. List dotyczy spraw rodzinnych.

Życzenia imieninowe dla Eufrozyny Nowakowskiej. Dobre wiadomości z Mentony, przysłano Krasińskim fotografię „małego”.

Zapiski zaczynają się od krótkiego wspomnienia dzieciństwa autorki. Jej rodzice byli socjalistami, ojciec pełnił funkcję Sekretarza Związku Zawodowych Pracowników Rolnych i Leśnych. Matka szyła sztormówki. Za lewicowe poglądy cała rodzina jeszcze przed wojną była szykanowana. Autorka wspomina, że w szkole wołano za nią „PPS!”, dokuczali jej nawet nauczyciele. Ponadto Bednarska nie została przyjęta do gimnazjum mimo bardzo dobrych wyników w nauce. W maju 1940 r. wszystkich (Bednarską, jej siostrę i matkę – poza niedołężnym ojcem, który został puszczony wolno) zapędzono do wagonów.

Szósty pamiętnik Heleny z Jarochowskich Garszyńskiej rozpoczyna się od opisu wakacji, które autorka odbyła w okolicach 1906 r. z dziećmi w Kadzidłowie, gdzie gościła u swojej ciotki. Z narracji przebija duża kultura literacka diarystki, która większość wolnego czasu spędzała na lekturach książek: „Wertowałyśmy literaturę rosyjską, której [...] pełne szafy było w Kadzidłowie. Czytałyśmy Zmartwychwstanie Tołstoja, Zbrodnia i Kara Dostojewskiego, Gorkiego utwory dramatyczne, bajki Kryłowa i poezje Łomontowa, nowele Czechowa.

Dziennik ten, stanowiący trzecią część notatek Ewy Szumańskiej z podróży po Włoszech w 1981 r., rozpoczyna się 9 lipca, wraz z wyjazdem do Rzymu. Autorka, która w poprzednich tygodniach zjeździła całe południowe Włochy, w ostatnich dniach podróży powraca do swojego ukochanego miasta, po raz kolejny zachwyca się jego architekturą. Dostrzega jednak przy tym swego rodzaju napięcie i wyraźne zmiany zachodzące we włoskim społeczeństwie.