Kilka zapisków z lata 2017 r. (z czerwca i sierpnia) opatrzonych jest datami dziennymi, ale w większości są to notatki z nauk buddyjskich, dotyczących jogi snu, udzielanych online, a potem na kilkudniowym retreacie w ośrodku buddyjskim w Wildze. Zapis nauk kładzie nacisk na sens praktyki (jej związek z życiem codziennym i pokonywaniem trudności życiowych) oraz na jej poprawne wykonanie (zwłaszcza niewkładanie wysiłku w praktykę). Niektóre myśli i wskazówki mistrza zapisane większymi, drukowanymi literami, na przykład „REST, REST, REST”, „PAMIĘTAJCIE, NIE PRÓBUJCIE ZBYT MOCNO!...”.

Tom rozpoczyna się 1 lutego 1945. Diarystka sporządza notatki kilka razy w miesiącu. 

Autorka sporządza notatki co kilka dni, drugi tom rozpoczyna 18 września. 

Dużo uwagi poświęca zniszczeniu Warszawy i tragicznemu losowi jej mieszkańców. Odnotowuje wieści, jakie do niej docierają: „Wiadomości o Warszawie są przeważnie hiobowe. Dzieją się tam rzeczy straszliwe”. Próbuje też ocenić dwa miesiące powstania: „To niezrozumiały koszmar, czasy Apokalipsy”. 

Zapisy pojawiają się rzadziej, niż we wcześniejszych tomach, i nieregularnie – czasem dwa razy w miesiącu, ale są też dłuższe przerwy. Autorka wyjaśnia, że praca wypełniała jej całe dnie, nie zostawiając czasu na pisanie. 

Wspomina swój kilkudniowy pobyt na wsi, ale nie precyzuje, gdzie była. Miejsce określa słowem „raj” – tak kontrastowało z okupacyjną Warszawą. 

List rozpoczyna się wyrazem radości autorki z powodu poprawienia się stanu zdrowia Szyrmowej, co jest skutkiem stosowania wód, w czym pomogła jej lady Beaumont (żona Thomasa Wenthworta Beaumonta, polonofila, prezesa Literary Association of the Friends of Poland). Myśleli z mężem o tym, żeby sprowadzić Szyrmową na zimę do Paryża, gdyby się okazało, że to klimat jest przyczyną choroby. Zastanawia się też, czy nie jest czasem skutkiem poronienia. Czeka na dalsze wiadomości o zdrowiu adresatki. Hoffmanowie przebywają na wsi, chociaż we wrześniu była brzydka pogoda.

List do córki Józefy i Krystyna Szyrmów (tytułowany do Bożeny, ale autorka pisze w liczbie mnogiej, więc prawdopodobnie do obu ich córek). Hoffmanowa pisze w nim, że przykro jej, że zamiast być u nich wysyła tylko wiadomość, ale ma do załatwienia wiele spraw, poza tym jest straszne błoto i „czas niepewny”.

Zapisy były sporządzane co kilka dni, raz na tydzień i rzadziej; diarystka wyjaśnia, że ma dużo pracy domowej (musi sobie radzić bez służącej). 

Klementyna Hoffmanowa zawiadamia, że odebrała listy od Józefy Lach Szyrmy z wielką przyjemnością i codziennie o niej myśli. Komentuje wiadomość od adresatki, która donosi, że wybiera się do Krakowa. Życzy jej szczęśliwej podróży i porodu (Szyrma była wówczas w ciąży). Dodaje, że mąż Szyrmy, Krystyn, z pewnością będzie szukał dla dziecka imienia słowiańskiego. Pociesza adresatkę, że na pewno, mimo narodzin kolejnego dziecka, poradzą sobie finansowo.

W tym krótkim liście Hoffmanowa dziękuje za prezenty od Józefy Szyrmy i jej męża. Pisze także o słabym zdrowiu adresatki i swoim smutku z powodu wieści o jej chorobie i kłopotach opisanych w ostatnim liście. Zapowiada, że napisze o tym więcej w kolejnej wiadomości, gdy tylko dostanie list z Wrocławia i zadomowi się na wsi, dokąd przenosi się na kilka tygodni. Mąż jej zmęczony jest pracą i miastem, więc potrzebuje odpoczynku na wsi, a trafiła im się okazja tanio tam zamieszkać.

Klementyna Hoffmanowa przekazuje Józefie Lach Szyrmie niepomyślne wieści od ich wspólnej znajomej, pani Filipowiczowej, dotyczące, poruszanej w poprzednim liście, kwestii zamążpójścia córki Filipowiczowej, które jednak nie doszło do skutku. Autorka listu z jednej strony nie dziwi się temu, ponieważ – jak zauważa – kandydat na męża miał dopiero dwadzieścia dwa lata, z drugiej zaś współczuje młodej dziewczynie i jej matce.