Czternasty dziennik Wandy Nadzinowej rozpoczyna się od informacji o powrocie autorki do Szwecji po dwutygodniowym pobycie w Warszawie. Diarystka, która często narzeka na trudy emigracyjnego życia, przyznaje, że w Szwecji żyje jej się mimo wszystko łatwiej niż w Polsce: „Bardzo trudno jednak wejść w codzienny tryb życia tutaj. Tak jakoś spokojnie” (k. 1r).
Trzynasty tom dzienników Wandy Nadzinowej rozpoczyna się od opisu wycieczki, którą odbyła z synem (głównie) po Europie Zachodniej latem 1984 r. W czasie podróży przez Danię, Niemcy Zachodnie, Francję i Czechy autorka zachwyca się wieloma małymi miasteczkami, niekiedy z niesmakiem wypowiadając się na temat rzekomych miejscowości turystycznych, zrujnowanych przez wszechobecne drogi, parkingi i ciężarówki.
Dwunasty dziennik Wandy Nadzinowej rozpoczyna się od opisu głośnej sprawy porwania ks. Jerzego Popiełuszki, którą autorka będzie relacjonować na pierwszych kilkudziesięciu kartach. Gdy media podają wreszcie nazwiska osób stojących rzekomo za uprowadzeniem księdza, Nadzinowa nie szczędzi ostrych słów pod adresem całego ówczesnego obozu rządowego: „Dziś gen. Kiszczak [...] przemawiał na plenum. Podał nazwiska 3 ludzi [...], pracowników MSW, którzy porwali księdza Popiełuszkę. Jeden z nich twierdzi, że księdza zamordowano, ale zwłok nie znaleziono.
Ósmy i ostatni tom pamiętników Marii Ścibor-Rylskiej rozpoczyna się od tematu małżeństwa jej syna Zbyszka z niedawno poznaną wdową wojenną Zofią. W przeciwieństwie do optymistycznego tonu, jakim kończył się tom siódmy, w tym pamiętniku diarystka jest od początku dużo bardziej sceptycznie nastawiona do związku syna: „Byłam tak oszołomiona tym co się stało, że Zbyszek po tylu rozczarowaniach zechce tak prędko znów próbować nowego jarzma, bez gwarancji że obecne będzie lżejsze i słodsze od tamtych, że długo jeszcze po ich odjeździe nie mogłam wrócić do równowagi.
Pierwszą część szóstego tomu pamiętników Marii Ścibor-Rylskiej wypełniają rozmaite kwestie medyczne, związane po części z synem autorki, po części zaś z jej matką. W 1925 r. ukochany syn diarystki, Zbyszek, musiał przejść poważną operację złamanej ręki, której stawką było zachowanie dłoni; w dalszej części pamiętnika uwagę autorki zaprząta długotrwała rehabilitacja chorego. W tym samym czasie gwałtownie pogarsza się stan zdrowia jej matki, która od dawna cierpiała na różnorakie dolegliwości, a ulgi w bólu nie zapewniała jej nawet morfina.
Piąty tom pamiętników Marii Ścibor-Rylskiej rozpoczyna się od opowieści o narodzinach czwartego dziecka autorki, długo wyczekiwanego syna, który przyszedł na świat dokładnie w dniu, w którym car Mikołaj II zrzekł się tronu i zniesiono w Rosji carat. Na kolejnych stronach pamiętnika diarystka wraz z bliskimi przygląda się bieżącym wydarzeniom politycznym; jej otoczenie jest zgodne co do tego, że rewolucja nie przyniesie niczego dobrego: „(niania) widząc tę demonstrację wolności płakała rzewnymi łzami mówiąc że to było b.
Czwarty tom pamiętników Marii Ścibor-Rylskiej rozpoczyna się od wspomnienia jej zaręczyn i okresu narzeczeństwa. Z opisu przebija radość ze szczęśliwej młodości, nienaznaczonej jeszcze tragizmem późniejszych lat, do których autorka niekiedy się odwołuje. W początkowej partii tekstu dominują wspomnienia z przygotowań do szybko zbliżającego się ślubu (Ścibor-Rylska wyszła za mąż cztery miesiące po zaręczynach). W dalszej części zamieściła obszerny opis swojego ślubu i wesela, wraz ze szczegółową listą potraw, które przygotowano na tę uroczystość.
Trzeci tom pamiętników Marii Ścibor-Rylskiej zaczyna się od jej wspomnień dotyczących pobytu w Wenecji, gdzie przebywała z rodzicami przez kilka miesięcy, aby ukoić nerwy po śmierci siostry i babki. Po powrocie w rodzinne strony jej ojciec objął majątek w Wolicy, w którym Raciborscy od tej pory mieli zamieszkać na stałe. Młody wiek autorki i osiedlenie na wsi zmusiły jej rodziców do znalezienia jej guwernantek, które zapewniłyby ich córce stosowną edukację. Znaczną część wspomnień wypełniają więc notatki na temat kształcenia domowego.
Drugi tom swoich pamiętników Rylska rozpoczyna od opisu dwóch poważnych chorób, na które zapadła jej matka. Jeszcze po latach ich wspomnienia wywołują w autorce niepokój, gdyż – jak twierdziła – tylko dzięki Bożej Opatrzności jej matka trafiła w obu przypadkach na lekarza, który podjął się przeprowadzenia operacji. Dużą część pamiętnika obejmuje także opis choroby samej diarystki (ciężkiego zapalenia płuc), leczenia w szpitalu i rekonwalescencji.
Pamiętnik ten został spisany, gdy autorka była już w podeszłym wieku. Zapiski miały służyć dzieciom diarystki jako źródło wiedzy o przeszłości rodziny. Rylska rozpoczyna narrację od wspomnienia pierwszy lat swojego życia na Kijowszczyźnie, gdzie przyszła na świat i dorastała w majątku Rosalówka należącym do jej matki. Po narodzinach autorki, asystująca przy porodzie „babka” przepowiedzieć miała rodzicom, że ich córka: „urodziła się aby cierpieć na świecie ciężki los” (k. 3v). Przepowiednia ta, jak stwierdza ze smutkiem Rylska, po latach w pełni się sprawdziła.