Swoje wspomnienia Anna Pogonowska rozpoczyna od przedstawienia motywów, które kierowały nią przy podjęciu decyzji o pisaniu pamiętnika. Na wstępie stwierdza więc: „Głęboko odczuwałam me życie wewnętrzne i szczególniej okres dorastania, gdy tyle w sobie przechodziłam, przeżywałam i wynalazłam, jest bardzo dla mnie drogi i pamiętny. Życie płynie swoją koleją i ja się zmieniam, bardzo się zmieniam, nie wiem czy we mnie jeszcze dużo jest rozpaczliwej, rozwichrzonej duszy podlotka i dlatego póki jeszcze dobrze pamiętam tą niedawną, a już tak dawną siebie, chcę teraz opisać.

Dziennik obejmuje zapis codziennych aktywności autorki w czasie jej pobytu na wakacjach na wsi. Z tego względu większość jej wpisów to – jak przyznaje sama Pogonowska – „głupoty” i pozbawione większej wartości nudy: „To co piszę w tym bruljonie jest bardzo suche, ale ja nie chcę pisać pamiętnika tylko dziennik. Swoje myśli wolę zachować dla siebie” (k. 5r). W innym z kolei miejscu dodaje: „Pisuję cały czas straszne głupstwa, ale na wsi to naprawdę nic innego się nie dzieje.

Dziennik obejmuje zapiski z roku 1920 (od lutego do września). Mária Rázusová (później Mária Rázusová-Martáková) była w tym czasie uczennicą Państwowego Instytutu Pedagogicznego dla Dziewcząt w Preszowie. W dzienniku porządkowała emocje, kontrolowała i oceniała samą siebie, powtórnie czytała swoje notatki i komentowała ich charakter: „Dnes, po opätovnom prečítaní nenachádzam v celom obsahu len prílišnú sentimentalitu a hlúposť” /„Dziś, po ponownym przeczytaniu, całość nie wydaje mi się ani zbyt sentymentalna, ani głupia” (s.

Podobnie jak w poprzednich zeszytach, tak i w tym dominują wątki związane z wydarzeniami międzynarodowymi. Autorka pilnie czyta gazety, śledzi informacje radiowe i telewizyjne. Pomimo radości z upadku władzy komunistycznej, autorka postrzega rzeczywistość w czarnych barwach ze względu na pogłębiający się chaos w byłych demoludach – jest oburzona brutalnością Rosjan wobec rumuńskich inteligentów próbujących pieszo emigrować do Finlandii, szczególnie negatywnie postrzega pogłębiający się konflikt w Jugosławii: „[...] wiadomości są złe. Dubrownik i Vukovar nadal atakowane.

Dwudziesty tom dzienników Wandy Nadzinowej poświęcony jest przede wszystkim relacjonowanym przez nią wydarzeniom ze świata (wojna w Jugosławii, rozpad ZSRR, przemiany ustrojowe w Polsce), z pewnymi wtrąceniami autorki na temat otaczającej ją rzeczywistości. Ogólny wydźwięk dziennika jest dość przygnębiający, przebija z niego na zmianę smutek, rozgoryczenie i złość. Częstym uczuciem, które towarzyszy diarystce, jest samotność: „Ale życie w samotności można wytrenować. Można dojść do tego, co ja osiągnęłam: nie chcę, żeby ktoś się do mnie odzywał.

Dziennik rozpoczyna się od wynotowywania przez autorkę listy polskich pisarzy, którzy zmarli lub zostali zamordowani w czasie II wojny światowej. Pretekstem do sporządzenia tego zestawienia jest artykuł przeczytany w jednej z polskich gazet, które Nadzinowa otrzymuje w czasie swojego pobytu w Szwecji. Lista jest długa, szczegółowa i bardzo dla autorki bolesna – wiele z wymienionych osób to jej przedwojenni lub wojenni przyjaciele, znajomi lub ludzie, których kojarzyła ze względu na kontakty swojej matki.

Dziennik ten koncentruje się przede wszystkim na doniesieniach ze świata. Przebywająca na emigracji w Szwecji Nadzinowa szczególną uwagę zwraca przy tym na wydarzenia w Polsce, a także na stosunek USA i ZSRR do wolno (zbyt wolno, jej zdaniem) zachodzących przemian w Europie Środkowo-Wschodniej. Wśród zapisków dotyczących wydarzeń z Polski znaleźć można także informacje o pobycie w Polsce prezydenta George’a Busha i jego wizycie w domu Wałęsów.

W dzienniku tym uwaga autorki skupiona jest na wydarzeniach ogólnoświatowych: sytuacji w Panamie, Libii, krajach demokracji ludowej, w USA i Europie Zachodniej. Choć w dzienniku pojawiają się wpisy na temat życia codziennego autorki, schodzą na dalszy plan.

W dzienniku uwaga autorki rozkłada się pomiędzy sprawami osobistymi a obserwowanymi wydarzeniami światowymi, przede wszystkim związanymi z przemianami w Polsce i Bloku Wschodnim. Dziennik pełen jest uwag Nadzinowej na temat Polaków, zarówno tych przebywających w kraju, jak i zagranicą, większość wpisów na ten temat jest jednak bardzo krytyczna.

Piętnasty dziennik Wandy Nadzinowej skupiony jest przede wszystkim na wiadomościach z Polski i ze świata, można w w nim jednak znaleźć także obszerne fragmenty poświęcone słabej kondycji psychicznej autorki w tym okresie. Szczególnie często przemyślenia na ten temat koncentrują się wokół syna diarystki i jej relacji z nim: „Od dłuższego czasu jestem w głębokiej depresji. Nie wiem czemu, ale jestem przekonana, że Jacek oszukuje mnie. To przykre, oczywiście, że nie mam do niego zaufania, ale poza tym – nie powinnam się tak przejmować.