Autorka pisze do Żanny Kormanowej, że ze wzruszeniem słuchała wiadomości o niej [prawdopodobnie od ich wspólnej znajomej, która ma przekazać ten list]. Przesyła jej „Charlie” do torebki. Z dawnych przyjaciół, koleżanek mało kto już został. Składa jej życzenia noworoczne i zaprasza do siebie. Z jej strony z największą radością załatwi wszystko, co potrzebne.
List do Żanny Kormanowej podpisany przez Marię i Artura Eisenbachów.
Autorka pisze o chorobie męża. Już przed wyjazdem z Warszawy nie był w najlepszej formie, a tam jeszcze się zaziębił i dostał gorączki. Musi leżeć w łóżku, co dla niego jest małą klęską. Zostają tam jeszcze 8 dni i ma nadzieję, że się wszystko jakoś ułoży. Po powrocie postarają się zadzwonić, by zdać relację z codziennych spraw.
Dwa listy do Żanny Kormanowej, pisane we wrześniu 1956 r.
Na korespondencję składa się pięć kartek z życzeniami świąteczno-noworocznymi, wysyłanych co roku. Kartki podpisane są przez Alę i jej męża (Mutek?, podpis nieczytelny). Oprócz życzeń pojawiają się w nich również informacje o charakterze prywatnym. Dortimerowie pisali głównie o swoich wnukach i zdrowiu. Pytali też o samopoczucie Kormanowej, niekiedy przekazywali również wieści od wspólnych znajomych.
List do Żanny Kormanowej, w którym autorka prosi o spotkanie w sprawie Janiny Ablerskiej. Jej przyjaciółka przed śmiercią pozostawiła u niej rzeczy osobiste, Drabienko chciałaby porozmawiać o tym z Kormanową.
Kolekcja kilkudziesięciu listów do Żanny Kormanowej. Korespondencja zaczyna się w 1957 r. i dotyczy głównie męża, z czasem pojawia się coraz więcej wątków prywatnych (o rodzinie, zdrowiu, sprawach mieszkaniowych, itp.). Początkowo listy dotyczą przygotowywanej przez Kormanową publikacji na jego temat oraz wydania jego książki poświęconej Janowi Dąbrowskiemu (praca doktorska, której nie zdążył obronić, bo musiał uciekać z Polski przed prześladowaniami). W czerwcu 1957 r. Kormanowa miała w radiu audycje poświęconą Eugeniuszowi Przybyszewskimu.
List do Żanny Kormanowej w sprawach prywatnych. Autorka podziękowała za kartkę, którą otrzymała od Kormanowej. Wysyłała jej pocztę z całego tygodnia, zapowiadała wysyłkę kolejnej paczki. W domu Wolf nic ważnego się nie wydarzyło. Pogoda się popsuła, ale w chwili pisania listu uległa poprawie. Autorka chciała wiedzieć, kiedy Kormanowa wróci, by dzień przed jej powrotem mogła rozłożyć dywany, schowane, by się nie kurzyły. W dalszej części wiadomości pisała o przetworach, które przygotowywała.
List i kartka do Żanny Kormanowej, dotyczące spraw prywatnych.
18 lutego 1972 r. List z Krynicy. Autorka podziękowała Kormanowej za list i przepraszała, że długo się nie odzywała, ponieważ przebywała w szpitalu, w chwili pisania listu z kolei była w sanatorium. Jej mąż przez pół roku pracował w Australii, wrócił do domu, by opiekować się dziećmi. Alicja z przyjemnością wspominała ich wspólną podróż, wyczekując momentu, gdy znów będzie mogła wyjechać. Wyrażała chęć wyjazdu do Warszawy i spotkania się z Kormanową.
Autorka pisze do Kormanowej, ponieważ dostała zawiadomienie z Sądu Powiatowego w Warszawie, z informacją, że Kormanowa miała być przesłuchiwana w sprawie odtworzenia jej świadectwa dojrzałości, które uzyskała w 1940 r. w Białymstoku. Została przyjęta na Zaoczne Studium WJE we Wrocławiu, pod warunkiem sądowego odtworzenia świadectwa dojrzałości. Bardzo przepraszała, że ją fatygowała, ale nie znała nikogo innego, kto mógłby to potwierdzić. W dalszej części listu Bachnerowa pisała o sprawach prywatnych, m.in. o swoich dzieciach i o swoich obowiązkach.
Autorka listu wspominała w nim ich spotkanie sprzed miesiąca. Zapewniała, że myślami zawsze była z Kormanową, pytała ją o zdrowie. Chciała się z nią zobaczyć, gdy przyjedzie do Warszawy. W tym czasie jej rodzina przeżywała żałobę z powodu śmierci jej wnuczka Romualda, który w czasie wakacji utopił się w jeziorze na Mazurach. Był poszukiwany przez osiem dni, zanim jego ciało co stało odnalezione. Został pochowany na cmentarzu w Częstochowie. Zygmunt jeszcze o tym nie wiedział.