Romana Toruńska w liście do Żanny Kormanowej prosiła o wybaczenie, że dopiero dziś odesłała do Wyższej Szkoły Nauk Społecznych jej przesyłkę. Usprawiedliwiła się, że przekartkowanie jej i inne związane z tym czynności zajęły więcej czasu niż przewidywała. Wydawało się jej, że już jest zorientowana w tych wszystkich znaczkach. Podziękowała Kormanowej za poświęcenie jej tyle uwagi i czasu.

16.12.1965 -List do Żanny Kormanowej, przebywającej we Francji. Autorka dziękuje za kartkę i cieszy się, że pani profesor się dobrze czuje. Przyszło dużo listów. Teraz robi porządki – pomalowała drzwi i bierze się za posadzki. Jej siostra idzie do szpitala, bo ma straszne odleżyny. Już myślała, że będzie z nią koniec, bo leżała nieprzytomna. Na koniec składa Kormanowej życzenia świąteczne.

Trzy listy z Australii do Zofii Koncewicz (22.09., 3.11., 19.12.1970 r.). Pani Zofia to sąsiadka i gosposia Kormanowej, która zajmuje się mieszkaniem podczas jej nieobecności.

Korespondencja dotyczy zarówno spraw służbowych - naukowych, jak i prywatnych. Autorka relacjonowała przebieg swojej pracy w Instytucie Historii Uniwersytetu Warszawskiego (wykłady, egzaminy, zebrania, sprawy studenckie), jak również ze swoich badań naukowych (kwerendy w archiwach i bibliotekach, publikacje). Dużo miejsca poświęcała też sprawom rodzinnym – pisała o swoim mężu, Januszu, który także był naukowcem, oraz o synku, Witoldzie, który cierpiał na chorobę serca.

Autorka pisze do Żanny Kormanowej, że ucieszyli się z mężem na wiadomość o jej przyjeździe. Mąż uruchomił już „po linii poselstwa” przygotowania do jej pobytu. Chcą zrobić wszystko, żeby ten pobyt był możliwie wykorzystany. Ona, od czasu utworzenia Towarzystwa „Polonia”, rozgłośni „Kraj” i wydania nowych wytycznych dla pracy z wychodźctwem, ma bardzo dużo zajęć. Często wyjeżdża w teren i trudno jej to pogodzić z pracą w bibliotece. Zniechęciło ją też, że prof. Leśnodorski skrtytkował jej artykuł o Lelewelu. Ma nadzieję, że porozmawiają szczegółowiej, gdy Kormanowa przyjedzie do Brukseli.

Kartka z życzeniami świątecznymi do Żanny Kormanowej. Autorka pyta Kormanową o zdrowie. O sobie pisze, że rzuciła posadę i pisze pracę z sanskrytu i historii starożytnej Indii. Ma nadzieję, że w przyszłym roku akademickim uda jej się załatwić coś formalnie. Często spotyka się z Morawskimi - on jest ambasadorem, a kiedyś był jej szefem. Dostaje listy od Janki – jest w złym stanie duchowym. Na koniec autorka pisze, że chciałaby wreszcie przyjechać do Warszawy, pochodzić po ulicach, pozwiedzać.

Oraz kartka na Boże Narodzenie 1966 r. (Sygn. 489, s. 12)

List do tow. Frensel, w którym Żanna Kormanowa dziękuje za niezwykle interesujące pismo ministra Wandla i za tom Karla Liebknechta, z którego się szczególnie cieszy. Jeśli uda jej się napisać o tej książce i o wykładzie ministra Wandla, wyśle mu odpowiednie czasopisma. Na koniec życzy mu dużo sukcesów w pracy.

Wieloletnia korespondencja Noemi Makower, żony prof. Henryka Makowera [polskiego lekarza i badacza żydowskiego pochodzenia], z Żanną Kormanową, dotycząca głównie spraw prywatnych, aczkolwiek pojawiają się tu także wątki zawodowe. W zbiorze znajdują się listy z lat 1958-1962 i 1980-1988 oraz pojedyncze listy z 1953 r. i 1973 r.  Z pierwszego okresu pochodzi zaledwie kilkanaście listów pisanych przez Emę (autorka posługuje się tym imieniem w relacjach prywatnych).

Autorka pisze do Żanny Kormanowej, że ze wzruszeniem słuchała wiadomości o niej [prawdopodobnie od ich wspólnej znajomej, która ma przekazać ten list]. Przesyła jej „Charlie” do torebki. Z dawnych przyjaciół, koleżanek mało kto już został. Składa jej życzenia noworoczne i zaprasza do siebie. Z jej strony z największą radością załatwi wszystko, co potrzebne.

List do Żanny Kormanowej podpisany przez Marię i Artura Eisenbachów.

Autorka pisze o chorobie męża. Już przed wyjazdem z Warszawy nie był w najlepszej formie, a tam jeszcze się zaziębił i dostał gorączki. Musi leżeć w łóżku, co dla niego jest małą klęską. Zostają tam jeszcze 8 dni i ma nadzieję, że się wszystko jakoś ułoży. Po powrocie postarają się zadzwonić, by zdać relację z codziennych spraw.