Początek wspomnień autorka poświęca sylwetce ojca, który w latach 1909-1914 był członkiem Rady Państwa w Petersburgu z ramienia Koła Polskiego w delegacji finansowej, organizatora Gubernialnego Towarzystwa Rolniczego w Kielcach, a po 1918 r. radcy Dyrekcji Głównej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie. Ojciec – jak wynika z relacji – był ważną osobą w życiu autorki, zwłaszcza ze względu na wpajane dzieciom wartości religijne („Upominał nas, abyśmy się dokładnie żegnali, a nie odganiali »muchy«”, k.

Jadwiga Rdułtowska wspomina okres zesłania w głąb Związku Radzieckiego w kwietniu 1940 r. W trakcie sześcioletniego pobytu w kazachstańskim sowchozie mogła poznać funkcjonowanie państwowych gospodarstw rolnych i skutki oddziaływania komunistycznej ideologii. Autorka odnotowuje także liczne różnice kulturowe i obyczajowe, a w jej zapiskach często pojawia się ironia.   

Dziennik osobisty rozpoczęty podczas pobytu w Dreźnie na pensji pani Grossman. Jak wynika z tekstu, jest to kolejny zeszyt diarystki z osobistymi notatkami (losy poprzedniego nieznane). Zapiski O’Rourke prowadziła od 25 marca 1874 roku do 24 stycznia 1879. W Dreźnie uczyła się gry na fortepianie u Fritza Spindlera. W mieście tym przebywała w kręgach towarzyskich: Dunin-Borkowskich, Łempickich, Ronikierów (wspomina o ciotce Ronikier), Rzewuskich, Walewskich.

Józefa Bąkowska odnotowuje w swoim dzienniku z lat 1893–1984 codzienne czynności i odczuwane stany emocjonalne. Wspomina m.in. o liście od matki, w którym znalazła fotografię Jana Matejki. Opisuje również swoją samotność, zmęczenie, poczucie oddalenia od bliskich i pragnienie spotkania się z rodziną (zapis z sierpnia 1893). Pod koniec grudnia 1893 r. autorka przebywa w Odessie, w której odczuwa motywację do pracy; pisze, że nie czuje się tam „nieproduktywną istotą ani ciężarem nikomu”. Niektóre zapiski mają charakter intymny, introspekcyjny.

Wiersz bez tytułu, podzielony na czterowersowe strofy, poświęcony realiom obozowym. Autorka wspomina rozkład dnia w obozie, przypomina współwięźniarki, ich zachowania i wygląd, a także – może ironicznie – pisze, w jaki sposób można było, uśmiechając się do kapo, zdobyć dodatkowe jedzenie. Utwór kończy wiara w rychłe odzyskanie wolności.

Zbiór jedenastu kartek i listów Elżbiety i Małgorzaty Marek do Heleny Marek.

Kolekcja kartek z życzeniami pisanych z okazji świąt, m.in. Dnia Kobiet, 22 Lipca (z okazji dziesięcio i dwudziestolecia Polski Ludowej), 1 Maja, Nowego Roku. Autorka zdradzała talent plastyczny i zamiłowanie do pisania okolicznościowych wierszy. Wszystkie kartki były bardzo starannie wykonane i estetycznie ozdobione, niektóre, szczególnie te z lat 1955-1958, ręcznie.

Kolekcję stanowi 1 list i 4 kartki pocztowe pisane do Heleny Marek.

Kolekcję stanowią 2 obszerne listy oraz 3 kartki pocztowe, pisane do Heleny Marek.

Kolekcja zwiera dwa listy i kartkę pocztową do Heleny Marek, pisane z Budapesztu. Język jest płynny, aczkolwiek tekst zawiera sporo błędów świadczących, że jest pisany przez osobę obcojęzyczną. Z tekstu wynika, że niedawno skończyła studia [prawdopodobnie w Warszawie].