Autorka opisuje swoje dzieciństwo na Ukrainie. Ojciec pracował jako pszczelarz w majątku hrabiego Kieniewicza. Pamięta dzień, kiedy nadeszła odezwa Lenina ogłaszająca Rewolucję Październikową. Wspomina lata okupacji hitlerowskiej. Już wtedy swe losy związała z PPR, walczyła w partyzantce (głównie w Warszawie i okolicach). Dosyć obszernie pisze o powstaniu PPR, a także Batalionów Chłopskich i Gwardii Ludowej oraz o działalności tych organizacji podczas wojny. Jest tu też mowa o tworzeniu Rad Narodowych, o PKWN i Manifeście Lipcowym.

Autorka opisuje swoje losy.  Jest repatriantką z Mandżurii (Chiny). Jej Ojciec – Polak, z pow. sandomierskiego, trener koni wyścigowych, znalazł się w Chinach w 1914 r. Walczył w wojsku carskim na terenie Prus Wschodnich (k. Węgorzewa), a następnie został wysłany do ochrony kolei mandżurskiej. Matka, Rosjanka z okolic Czyty (Zabajkale).

Wiesława Gajewska opisała wydarzenia dotyczące konfliktu między mieszkańcami we wsi Lipa k. Bolkowa (woj. dolnośląskie) w latach 1980–1983. Przedstawiła swoją sytuację rodzinną, zawodową i partyjną od roku 1980 r. Od kilkunastu lat pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej w Lipie, była lubiana przez uczniów. Od 1975 r. sama wychowywała dwójkę dzieci, a w 1980 r. była w trakcie rozwodu. W 1979 r. wróciła na Uniwersytet Wrocławski, by dokończyć zaoczne studia z matematyki. W styczniu 1980 r. wybrano ją I sekretarzem podstawowej organizacji partyjnej (POP) w Lipie. Jesienią 1980 r.

Relacja z datą dzienną: 8 czerwca 1945 r.

Tekst obejmuje wydarzenia z okresu od 1942 do 1944 roku.

Relację otwiera data 22 października 1942 roku wraz z informacją, że tego dnia zamordowana została matka Autorki wraz z pozostałymi (poza ojcem i siostrą) krewnymi.

Tekst opowiada głównie o pierwszych latach powojennych. Historia autorki zaczyna się w styczniu 1945 r., kiedy następuje wyzwolenie Rzeszowszczyzny. Przebywała wówczas w rodzinnej wsi w okolicach Dukli na podkarpaciu. Znajdujemy tu relację z okresu działań wojennych, które toczyły się tam od września 1944 r. Wtedy ginie jej ojciec. Cztery miesiące wcześniej zostaje rozstrzelany przez partyzantów jej szwagier, komunista i najbliższy współpracownik Edmunda Patery, pierwszego organizatora PPR na podkarpaciu.

Tekst dotyczy tworzenia organów władzy komunistów na terenie ówczesnego powiatu pułtuskiego. Autorka bardzo aktywnie uczestniczyła w tym procesie, podobnie jak większość jej rodziny związana była z Polską Partią Robotniczą. Swoją relację zaczyna od momentu wyzwolenia Wyszkowa (4 września 1944 r.), gdzie mieszkała z matką i rodzeństwem (ojciec zmarł w 1940 r.). Jej starszy brat, dwudziestopięcioletni Konstanty Lonca, został członkiem tymczasowego Komitetu Powiatowego PPR i wiceprzewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej. Jesienią 1944 r.

Utwór rymowany, piętnastowersowy. Podmiot liryczny wyraża tęsknotę za ojcem i ma nadzieję, że szybko będą mogli się zobaczyć.

Dot. polowania na odchylenia prawicowe w PPR/PZPR.

Jest to relacja Ireny Tarłowskiej, dotycząca jej męża, Ignacego w związku z kryzysem partii.  Autorka opisuje zdarzenia wyłącznie na podstawie własnych wrażeń i obserwacji.

Na wstępie dowiadujemy się, że w czasie okupacji Tarłowska mieszkała u tow. Morawskich. Spotykała się wówczas wyłącznie z tow. Fornalską i tow. Kozłowską. Mieszkanie było zakonspirowane i nikt do nich nie przychodził.

Zbiór jedenastu kartek i listów Elżbiety i Małgorzaty Marek do Heleny Marek.

Dziennik Anny Beck stanowi realizację diarystycznego podgatunku, popularnego w dziewiętnastowiecznej diarystyce, również polskiej – dziennika dla dzieci. Typowy także dla dziewiętnastowiecznej diarystyki jest autobiograficzny wstęp, którym autorka poprzedza dzienne notatki. W tym biograficznym zarysie opisuje pochodzenie swojej rodziny, najważniejsze wydarzenia z dzieciństwa, relacje z rodzicami i rodzeństwem, okres zaręczyn i małżeństwo z Józefem Beckiem.