W dzienniku tym uwaga autorki skupiona jest na wydarzeniach ogólnoświatowych: sytuacji w Panamie, Libii, krajach demokracji ludowej, w USA i Europie Zachodniej. Choć w dzienniku pojawiają się wpisy na temat życia codziennego autorki, schodzą na dalszy plan.

W dzienniku uwaga autorki rozkłada się pomiędzy sprawami osobistymi a obserwowanymi wydarzeniami światowymi, przede wszystkim związanymi z przemianami w Polsce i Bloku Wschodnim. Dziennik pełen jest uwag Nadzinowej na temat Polaków, zarówno tych przebywających w kraju, jak i zagranicą, większość wpisów na ten temat jest jednak bardzo krytyczna.

Piętnasty dziennik Wandy Nadzinowej skupiony jest przede wszystkim na wiadomościach z Polski i ze świata, można w w nim jednak znaleźć także obszerne fragmenty poświęcone słabej kondycji psychicznej autorki w tym okresie. Szczególnie często przemyślenia na ten temat koncentrują się wokół syna diarystki i jej relacji z nim: „Od dłuższego czasu jestem w głębokiej depresji. Nie wiem czemu, ale jestem przekonana, że Jacek oszukuje mnie. To przykre, oczywiście, że nie mam do niego zaufania, ale poza tym – nie powinnam się tak przejmować.

Czternasty dziennik Wandy Nadzinowej rozpoczyna się od informacji o powrocie autorki do Szwecji po dwutygodniowym pobycie w Warszawie. Diarystka, która często narzeka na trudy emigracyjnego życia, przyznaje, że w Szwecji żyje jej się mimo wszystko łatwiej niż w Polsce: „Bardzo trudno jednak wejść w codzienny tryb życia tutaj. Tak jakoś spokojnie” (k. 1r).

Trzynasty tom dzienników Wandy Nadzinowej rozpoczyna się od opisu wycieczki, którą odbyła z synem (głównie) po Europie Zachodniej latem 1984 r. W czasie podróży przez Danię, Niemcy Zachodnie, Francję i Czechy autorka zachwyca się wieloma małymi miasteczkami, niekiedy z niesmakiem wypowiadając się na temat rzekomych miejscowości turystycznych, zrujnowanych przez wszechobecne drogi, parkingi i ciężarówki.

Dwunasty dziennik Wandy Nadzinowej rozpoczyna się od opisu głośnej sprawy porwania ks. Jerzego Popiełuszki, którą autorka będzie relacjonować na pierwszych kilkudziesięciu kartach. Gdy media podają wreszcie nazwiska osób stojących rzekomo za uprowadzeniem księdza, Nadzinowa nie szczędzi ostrych słów pod adresem całego ówczesnego obozu rządowego: „Dziś gen. Kiszczak [...] przemawiał na plenum. Podał nazwiska 3 ludzi [...], pracowników MSW, którzy porwali księdza Popiełuszkę. Jeden z nich twierdzi, że księdza zamordowano, ale zwłok nie znaleziono.

Wspomnienia Zofii Lindorf z okresu II wojny światowej, spisane w latach 1969–1971. Po opuszczeniu mieszkania w początkach września 1939 r. autorka zatrzymała się u znajomych razem ze swoją pokojową Stefanią Świderską i dwiema suczkami, Fiakką i Florą. Potem z aktorką Haliną Jezierską i jej matką przeniosły się do innego, czteropokojowego mieszkania (pozostawionego przez Żyda – Jakuba Krolla, który wyemigrował wcześniej do Wielkiej Brytanii) przy ul.

Kolejny tom dzienników Rapackiej zaczyna się od wydarzeń z maja 1968 r., gdy wybuchły strajki studenckie i robotnicze w Paryżu. Zatrzymują one autorkę w domu, ponieważ nie ma możliwości dotarcia do biura. Manifestacje zaburzają normalne funkcjonowanie w mieście.

Zapiski Jadwigi Rapackiej poświęcone są pracy zawodowej, czytanym książkom, wspomnieniom oraz skomplikowanej sytuacji związanej z domem Rapackich w Olszance, która zaistniała po śmierci Gabrieli Rapackiej. W wieku ponad 70 lat autorka dziennika nadal jest aktywna zawodowo. Praca jednak męczy ją coraz bardziej, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. W biurze kierownictwo stara się odciążyć ją ze względu na wiek, więc ma więcej wolnego czasu. Bank zapewnia jej też dwie nowe osoby do pomocy.

W zapiskach z tego okresu Jadwiga Rapacka koncentruje się przede wszystkim na refleksjach osobistych, wspomnieniach i relacjach ze spotkań ze znajomymi. W zeszytach znajdują się notatki na temat historii, czytanych książek i oglądanych sztuk teatralnych. Autorka cały czas pracuje przy obsłudze teleksu w Banku Rotszyldów. Jest zmęczona pracą, nie może jednak z niej zrezygnować, gdyż sama emerytura nie wystarczyłaby jej na utrzymanie. W marcu 1964 r.