Dziennik otwiera krótka historia z planowanego cyklu, zatytułowanego przez autorkę Quo Vadis Polona, poświęconego bieżącej sytuacji w Polsce. Bohaterem opowieści jest młody chłopak, Antek, który przed laty brał udział w powstaniu warszawskim. Zadenuncjowany po latach przez swojego przyjaciela za przechowywanie w domu broni ukrytej na wypadek powstania, padł ofiarą brutalnych przesłuchań ze strony Urzędu Bezpieczeństwa, które uczyniły z niego kalekę. W zamyśle Osieckiej jej dzieło miało stać się formą opozycji dla codziennej propagandy władz państwa.

Anna Drzewiecka nie prowadziła regularnych zapisków. Pisanie pamiętnika rozpoczęła w niedzielę 18 grudnia 1841 r., zachęcona radami Klementyny Tańskiej Hoffmanowej, by prowadzić tzw. tygodnik, tj. dziennik tygodniowy. Anna pragnęła zapisywać „roboty skończone, książki przeczytane i wrażenia […], uwagi nad sobą samą czynione”. Tygodnik miał być dla niej również „bodźcem do udoskonalenia”, chciała, by prowadzenie zapisków „przyczynił[o] się do poprawienia się mego”.

Szósty tom dzienników Agnieszki Osieckiej obejmuje początek roku szkolnego 1950/1951 i – podobnie jak wcześniejsze zapiski – skupia się na życiu szkolnym autorki, jej przyjaźniach i nastoletnich miłościach. W dzienniku powraca także, poruszany we wcześniejszych zeszytach, wątek rozwodu rodziców, ich kłótni i wypominania sobie przykrych rzeczy, w tym romansu Wiktora Osieckiego z Józefą Pellegrini. Autorka stara się nie angażować w te spory, trzymać się na uboczu i na równi okazywać swoje wsparcie każdemu z rodziców.

Wspomnienia Heleny z Jarochowskich Garszyńskiej rozpoczynają się od okresu jej dzieciństwa: „Urodziłam się w Poznaniu w r. 1876 w domu, który już dzisiaj nie egzystuje, przy ulicy św. Marcina. Ojciec mój, Kazimierz Jarochowski, znany historyk, badacz dziejów saskich, miał duży wpływ na moje dzieciństwo. Matka moja, Maria z Koszulskich, była kobietą dobrą, łagodną, bardzo piękną i szlachetną” (k. 2r).

Drugi tom wspomnień Izabelli Krańskiej rozpoczyna się opisem wyzwolenia zamieszkanej przez nią i jej rodzinę części miasta przez wojska polsko-sowieckie w styczniu 1945 r. Sytuacja panująca w mieście bezpośrednio po usunięciu z niego załogi niemieckiej była niezwykle trudna. Autorka wspomina o licznych przypadkach okradania mieszkań i sklepów przez ludność polską, napięciach pomiędzy volksdeutschami a osobami, które nie podpisały listy narodowościowej oraz między żołnierzami a cywilnymi mieszkańcami miasta.

Ostatni zeszyt dziennika Romualdy Baudouin de Courtenay obejmuje okres od 25 marca do 15 sierpnia 1934 r. Autorka przebywała wówczas w Warszawie i Łomiankach. Dość często wraca pamięcią do wspomnień, ale stale notuje informacje dotyczące rodziny i sytuacji polityczno-gospodarczej Europy. 

Zeszyt dwudziesty dziennika Romualdy Baudouin de Courtenay obejmuje okres od 31 grudnia 1931 do 1 stycznia 1933 r., wpisy są nieregularne, rzadki. Pierwszy wpis pochodzi z ostatniego dnia roku 1931. Radio za chwilę ogłosi Nowy Rok, autorka właśnie słucha mazura z Halki Stanisława Moniuszki. 5 września 1932 r. diarystka przebywa w Krzemieńcu. Wspomina przodków (ze strony mamy), dziadka Alojzego Głuchowskiego i Joannę Osiecką z Kochanówki. Pisze o miejscowościach Mieziurzyńce i Krzyżówka, z której pochodzili jej przodkowie.

Dziennik obejmuje okres 18 stycznia 1930 - 28 sierpnia 1931 r. Był to dla autorki czas szczególnie szczęśliwy i spokojny. Zapiski powstawały głównie we Włoszech (Rzym, Florencja, Capri, Pompeje), gdzie autorka przebywała razem z córką Zofią, dlatego zapiski można nazwać dziennikiem z podróży. Romualda pisze średnio dwa, trzy razy w miesiącu, ale notatki są dość szczegółowe. Zdarza się jedna przerwa w notowaniu. 7 sierpnia 1931 r. autorka pisze: "Z półtora roku chyba nie wpisałam ani słówka - odzwyczajenie, odkładanie itp.

Zeszyt osiemnasty dziennika Romualdy Baudouin de Courtenay obejmuje okres 8-13 czerwca 1925 r. Autorka pisze tylko przez dwa dni - 8 i 13 czerwca. Od tygodnia przebywa z wnuczką Elżbietą i jej nianią we wsi Łazy, gdzie wypoczywają. Odwiedzają je członkowie rodziny. Autorka pisze listy do synowej Haliny, przebywającej w Krynicy i do córki Cezarii, przebywającej w Wilnie. Dzieci Cezarii po dwumiesięcznym pobycie w Warszawie na Smolnej, są teraz pod opieką ciotki Zajączkowskiej w Aleksandrowie.

Czternasty zeszyt dziennika Romualdy Baudouin de Courtenay obejmuje okres od 18 czerwca do 23 października 1922 r. Pierwszy wpis mówi o tym, że dzieci autorki (oprócz Eweliny, która właśnie przyjechała z Sulejówka od Zofii Kirkor-Kiedroniowej, ale wkrótce wyrusza do Grecji) wyjechały każde do innego miasta, do własnej rodziny (Cezaria do Wilna, Świętosław do Niedziałek) lub do pracy (Zofia maluje w Jarosławiu; w pewnym momencie, z powodu choroby córki i zbliżającej się operacji, Romualda będzie zmuszona wyjechać do Jarosławia). Diarystka ma teraz więcej czasu, dlatego więcej pisze.