Dziennik prowadzony od 27.03.1908 do 25.07.1908, opatrzony przez autorkę numerem 61.
Tom obejmuje okres spędzony przez Kieniewiczową w Rzymie, drogę powrotną przez Genuę, Monte Carlo, Szwajcarię i Warszawę na Polesie, okres po powrocie z podróży zagranicznej spędzony w Bryniowie, a także - wyjazd do majątku rodziny autorki, Wolicy, na początku lipca.
Krystyna Telichowska opisuje okoliczności wyjazdu na Ziemie Zachodnie w 1945 r. oraz okres go poprzedzający. Do decyzji o wyjeździe przyczyniły się m.in. losy poszczególnych członków rodziny Telichowskiej, z których wielu zostało zamordowanych (w tym ojciec autorki) podczas II wojny światowej. Autorka wspomina przygotowania do wyjazdu: pakowanie, zabrany częściowo dobytek, nastroje panujące wśród wyjeżdżających i podróż transportem na zachód do Myślenic, gdzie ostatecznie osiadła cała rodzina.
Autorka podzieliła swoje wspomnienia na dwie części: krótszą, dotycząca życia we Lwowie do 1951 r. i dłuższą, zasadniczą – obejmującą zesłanie na Syberii w latach 1951–1955. Tyszko wspomina szczęśliwe dzieciństwo we Lwowie, rodzinny dom na Łyczakowie, wojnę i życie we Lwowie po wojnie – wspólnie z rodzicami i starszą siostrą. Drugi rozdział wspomnień rozpoczyna się od dokładnego opisu dnia, w którym rodzina autorki została aresztowana i wywieziona na Wschód – zaskoczenia, emocji, pakowania i pożegnań z ukraińskimi sąsiadami.
Wspomnienia dotyczą przymusowego wysiedlenia rodziny autorki ze Stanisławowa (obecnie Iwano-Frankiwsk na Ukrainie) na tzw. Ziemie Odzyskane po II wojnie światowej. Zawadzka przedstawia okoliczności, w jakich odbyło się opuszczenie rodzinnych stron, emocje z tym związane i represje ze strony ukraińskich mieszkańców wobec Polaków, którzy jeszcze nie wyjechali. Opisuje również warunki transportu przesiedleńców, drogę na Śląsk i pierwsze wrażenia po przyjeździe.
Relacja bez daty. Dotyczy wydarzeń z okresu pomiędzy 1939 a 1944 rokiem. Tekst otwierają informacje na temat pobytu autorki w Krakowie latem 1939 roku. Po wybuchu wojny, postanowiła przedostać się do siostry, do Kołomyi, zajętej przez Rosjan. Po wejściu Niemców znalazła się pod opieką chrześcijańskich znajomych siostry, którzy zgodzili się udzielić jej i jej rodzinie schronienia. Kobieta odnotowała, że chciała dostać się do męża (przebywającego w Będzinie), lecz bała się przekroczenia granicy, co było zakazane.
Po śmierci męża Antonina Górska oddała się całkowicie wychowaniu synów. Stwierdza, że miłość macierzyńska jest najwyższą formą uczuć – wymaga wyzbycia się egoizmu i oczekiwań wobec dzieci, które dorastają i potem same kierują swoim życiem. Autorka wspomina, że w zakresie wychowania dzieci dużo nauczyła się od Stefanii Marciszewskiej, która prowadziła ochronki (przedszkola) w Warszawie i na wsi. Nazywa ją geniuszem pedagogicznym. Marciszewska uświadomiła jej, że należy szanować wewnętrzną wolność dziecka.
Antonina Górska opisuje małżeństwo Lucjana Rydla, którego znała osobiście, z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną. Przedstawia zalety tego związku i przytacza anegdoty dotyczące Rydlów. Autorka zastanawia się także nad różnicami w postawach mieszkańców trzech zaborów. Uważa, że Wielkopolska, z której pochodzi, jest zupełnie inna niż pozostałe ziemie polskie. Porównuje Galicję z Królestwem Polskim, przeciwstawiając zachodnią łagodność i wschodnią deprawację. Górska wspomina podróże do Berlina i Belgii.
Tekst wspomnieniowy, napisany wyszukanym, literackim językiem. Opis poprzedzający relację z wizyty w Krzeszowicach – burza, po której wszystko się uspokaja, zwiastująca dobrą pogodę w dniu podróży. Odwiedzane krzeszowickie miejsca pobudzają autorkę do refleksji na temat cnót człowieka, wiary, piękna przyrody. Obserwacja chłopów pracujących na polu – chłopców i dziewcząt – którzy przy pracy śpiewają w głos, upewnia autorkę, że ta grupa społeczna ma dużo swobodniejsze życie niż ona sama.
„Błogosławieństwo” Katarzyny Mieroszewskiej stanowi interesujący przykład piśmiennictwa prywatnego, wskazujący na trwałość gatunku, którego opublikowane dotychczas realizacje pochodzą głównie ze stulecia siedemnastego i pierwszej połowy osiemnastego. Na uwagę zasługuje autorstwo matki podróżującego do Lublina Jacka Mieroszowskiego – jak wskazują szesnastowieczne i siedemnastowieczne realizacje gatunkowe, rady przed podróżą do swoich synów kierowali głównie ojcowie lub opiekunowie – mężczyźni (zob. instrukcje Jakuba Sobieskiego, Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, Krzysztofa Radziwiłła).
Pierwszy wpis z 18/30 czerwca 1897, Piotrówka. Tak jak w poprzednich zeszytach obok datacji znajduje się oznaczenie miejsca, w którym autorka przebywała. Kontynuacja dziennika pod względem treściowym i gatunkowym – takim sam układ notowań, choć zapiski w większości niefaktograficzne, bezczasowe, a autorka zdaje się niemal wyabstrahowana ze swojego środowiska, codziennych i zawodowych czynności (silniejsze osadzenie w rzeczywistości widoczne w notatkach z dwóch-trzech lat przed śmiercią).