Po śmierci męża Antonina Górska oddała się całkowicie wychowaniu synów. Stwierdza, że miłość macierzyńska jest najwyższą formą uczuć – wymaga wyzbycia się egoizmu i oczekiwań wobec dzieci, które dorastają i potem same kierują swoim życiem. Autorka wspomina, że w zakresie wychowania dzieci dużo nauczyła się od Stefanii Marciszewskiej, która prowadziła ochronki (przedszkola) w Warszawie i na wsi. Nazywa ją geniuszem pedagogicznym. Marciszewska uświadomiła jej, że należy szanować wewnętrzną wolność dziecka.

Antonina Górska opisuje małżeństwo Lucjana Rydla, którego znała osobiście, z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną. Przedstawia zalety tego związku i przytacza anegdoty dotyczące Rydlów. Autorka zastanawia się także nad różnicami w postawach mieszkańców trzech zaborów. Uważa, że Wielkopolska, z której pochodzi, jest zupełnie inna niż pozostałe ziemie polskie. Porównuje Galicję z Królestwem Polskim, przeciwstawiając zachodnią łagodność i wschodnią deprawację. Górska wspomina podróże do Berlina i Belgii.

Tekst wspomnieniowy, napisany wyszukanym, literackim językiem. Opis poprzedzający relację z wizyty w Krzeszowicach – burza, po której wszystko się uspokaja, zwiastująca dobrą pogodę w dniu podróży. Odwiedzane krzeszowickie miejsca pobudzają autorkę do refleksji na temat cnót człowieka, wiary, piękna przyrody. Obserwacja chłopów pracujących na polu – chłopców i dziewcząt – którzy przy pracy śpiewają w głos, upewnia autorkę, że ta grupa społeczna ma dużo swobodniejsze życie niż ona sama.

„Błogosławieństwo” Katarzyny Mieroszewskiej stanowi interesujący przykład piśmiennictwa prywatnego, wskazujący na trwałość gatunku, którego opublikowane dotychczas realizacje pochodzą głównie ze stulecia siedemnastego i pierwszej połowy osiemnastego. Na uwagę zasługuje autorstwo matki podróżującego do Lublina Jacka Mieroszowskiego – jak wskazują szesnastowieczne i siedemnastowieczne realizacje gatunkowe, rady przed podróżą do swoich synów kierowali głównie ojcowie lub opiekunowie – mężczyźni (zob. instrukcje Jakuba Sobieskiego, Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, Krzysztofa Radziwiłła).

Pierwszy wpis z 18/30 czerwca 1897, Piotrówka. Tak jak w poprzednich zeszytach obok datacji znajduje się oznaczenie miejsca, w którym autorka przebywała. Kontynuacja dziennika pod względem treściowym i gatunkowym – takim sam układ notowań, choć zapiski w większości niefaktograficzne, bezczasowe, a autorka zdaje się niemal wyabstrahowana ze swojego środowiska, codziennych i zawodowych czynności (silniejsze osadzenie w rzeczywistości widoczne w notatkach z dwóch-trzech lat przed śmiercią).

Zeszyt z datowanymi zapiskami Marceliny Kulikowskiej zatytułowany Szkice. Duże luki, notowania nieregualrne, niejednolita treść notatek, przez co dziennik z tego okresu nie stanowi pełnego źródła na temat jego autorki i jej biografii. Jest to rodzaj dziennika pisarskiego, który oprócz rejestru treści osobistych służył jako brulion utworów literackich.

Wspomnienia zostały poświęcone przez autorkę jej mężowi, słynnemu pianiście – Jerzemu Lalewiczowi. Antonina z Lewaków jako dziecko trafiła na wychowanie do Lalewiczów po tym, jak zmarła jej matka, a ojciec powtórnie się ożenił. W swoich wspomnieniach skupia się przede wszystkim na dokładnym oddaniu sylwetki męża – szczegółowo charakteryzuje jego działalność zawodową i artystyczną, narrację opatruje fragmentami pokoncertowych recenzji, a w niewielkim stopniu skupia się na własnej biografii.

Dziennik charakteryzuje się nieregularnością – pojawiają się nieliczne odniesienia do konkretnych elementów codzienności. Pod datowanymi notatkami kryją się właściwe dla wczesnej (przełomu XVIII i XIX w.) kobiecej diarystyki uwagi dotyczące charakteru człowieka, jego wad oraz refleksje na temat celowości życia.

Oba listy posiadają datę dzienną; 1888-12-01 i 1889-06-09. Listy te stanowią część bardziej obszernej korespondencji między kobietami.

W liście pierwszym Konopnicka dziękuje Życkiej za przesłanie wierszy. Pisze ona, że szczególnie podobał jej się jeden z nich – tytuł nieczytelny. List jest datowany na 1 grudnia 1888 i dotyczy jedynie nadesłanego wiersza. Jest miły i serdeczny, natomiast Konopnicka do Życkiej odnosi się z dość dużym dystansem.

Na rekord składa się korespondencja Marii Konopnickiej do Nikodema Iwanowskiego z lat 1887-1889.