Autorka opisuje wycieczkę na Kretę, na którą wybrała się prawdopodobnie z przyjacielem (w zapiskach pojawia się imię Grześ). Są to, podobnie jak w innych zapiskach z podróży Szumańskiej, przede wszystkim wzmianki o odwiedzanych miejscach i zabytkach. Diarystka zwiedza miejscowości: Rethymno (kościół św. Franciszka), Iraklion, Gortyna (bazylika św. Tytusa), Festos (starożytny pałac, teatr, magazyny), Matala (skała z wydrążonymi jaskiniami).

Ewa Szumańska opisuje wycieczkę zorganizowaną przez księży pallotynów, na którą jedzie razem z przyjaciółmi. Uczestnicy pielgrzymki przyjeżdżają początkowo do Aten. Następnie odwiedzają m.in. katedrę Dionizego Areopagity, ateńską agorę, cerkiew Hagia Triada, Stoa Attalosa, ruiny Odeonu, muzeum archeologiczne (tu szczególną uwagę Szumańskiej zwracają rzeźby z okresu archaicznego i klasycznego, groby mykeńskie oraz grupa hellenistyczna Afrodyty). Grupa dociera również do Koryntu, gdzie ogląda groby megalityczne, muzeum, synagogę i uczestniczy we mszy w pobliżu miejsca sądzenia św. Pawła.

Rękopis zawiera kontynuację relacji z podróży do Grecji w 1967 r. Ewa Szumańska zwiedza kolejny monastyr w masywie Meteorów – żeński św. Stefana Męczennika. Humorystycznie opisuje sytuację związaną z niewłaściwym ubiorem, który skutkował odmową wpuszczenia jej do klasztoru: „jedziemy na samą górę, do San Stefano, do babek, one najostrzejsze, Grześ musiał pójść po kurtkę, ja czekam z Francuzką w mini, wściekłe mniszki noszą wodę i roztrącają nas, warcząc” (k. 1r).

Autorka opisuje wyprawę do Grecji, w którą wyrusza wraz z przyjaciółmi i prawdopodobnie mężem (pojawia się imię Zbyszek). Uczestnicy podróżują samochodem, przejeżdżają przez Czechosłowację i Jugosławię. Odwiedzają miejscowości: Belgrad, Titov Weles (ob. Wełes w Macedonii), Saloniki, Larissę, Volos, Ateny, Nea Archialos, Hydrę, Delos, Epidauros, Nauplion, Mykeny, Tyryns oraz monastyr Wielki Meteor. Szumańska w swojej relacji koncentruje się przede wszystkim na zabytkach, podziwia grecką architekturę i sztukę starożytną. Zwiedza m.in.

Jest to relacja Ewy Szumańskiej z wycieczki na Maltę, w którą autorka wybrała się z kilkoma osobami (prawdopodobnie przyjaciółmi lub rodziną). Zapiski są lakoniczne, autorka wymienia odwiedzane miejsca i krótko opisuje zdarzenia z poszczególnych dni. Zwiedza Valettę i zabytki, m.in. kościół św. Patryka, Zajazd Kastylijski, Zajazd Prowansalski, kościół św. Pawła Rozbitka, muzeum wojny, kościół św. Franciszka, katedrę, Pałac Wielkiego Mistrza, Teatr Manoel, dolne i górne ogrody Barakka.

Rękopis zawiera dwie relacje z wycieczek do Rzymu – z 1997 i 1998 r., na które Ewa Szumańska wyjeżdża z bliską osobą lub osobami, oraz luźne notatki. W pierwszej relacji autorka wymienia odwiedzane miejsca w Rzymie, m.in. pomnik i most Garibaldiego, Zatybrze, kościoły (m.in. bazylika św. Piotra, bazylika Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu, kościół św. Piotra in Montorio, kaplica Męczeństwa św. Piotra, kościół św. Sabiny, kościół Il Gesu, bazylika św. Pawła za murami, kościół Domine Quo Vadis w Palmis k.

Autorka opisuje dwutygodniową wycieczkę w celach turystycznych i wypoczynkowych do Rzymu w 1999 r. Podróżuje z bliskimi osobami (przyjaciele lub rodzina – pojawiają się imiona: Grześ i Krysia). Relacjonuje zdarzenia z poszczególnych dni pobytu, skupiając się przede wszystkim na odwiedzanych miejscach. Zapiski są lakoniczne, poszczególne miejsca i obiekty często wymieniane hasłowo. Niekiedy krótko opisywana jest architektura zabytków, które robią największe wrażenie na autorce. Szumańska zwiedza m.in. Zatybrze, Kapitol, Palatyn, liczne kościoły (bazylikę św. Piotra, kościół św.

Autorka opisuje ponad dwumiesięczną podróż przez północno-wschodnią Polskę. Wyjeżdża z kilkoma bliskimi osobami (przyjaciele lub rodzina), których imiona pojawiają się sporadycznie na kartach dziennika (najczęściej jest to Grześ, po drodze dołączają Ela i Kuba).

Dziennik otwiera opis serii przyjęć (wydawanych przez autorkę oraz takich, na których gościła), a także lista najznaczniejszych gości zaszczycających swoją obecnością każde z wydarzeń.

Jedenasty zachowany dokument to pocztówka Ireny Grosz do Franciszki i Stefana Themerson. Dziennikarka sprawia wrażenie dobrze poinformowanej o tym, jak jej przyjaciele spędzają czas, skoro rozpoczęła swój zapis słowami: „Kochani, w Wenecji – ja w Kazimierzu”. Karta datowana jest na „8/11 maja 1964”, wysłana natomiast została z Warszawy. Autorka nawiązała do pogody („lata jeszcze nie ma”), wspomniała o zamówionym „przesłuchaniu”, a także stwierdziła z poirytowaniem, że musi „udawać pełną czaru”.