Bogumiła Lipka prowadzi swój dziennik od 1926 do 1954 r. Zapiski są nieregularne. Długa przerwa następuje od 1927 do sierpnia 1939 r. W czasie kampanii wrześniowej prowadzi notatki codziennie, później robi kilkumiesięczne przerwy: od lutego do października 1942 r. i między styczniem a październikiem 1943 r. (nie podaje powodów przerywania pisania; prawdopodobnie nie zachowały się zeszyty z tego okresu). Po wojnie zapiski przestają mieć charakter dziennika.
Tekst powstał z okazji pięćdziesięciolecia Wyższej Szkoły Dziennikarskiej działającej przy Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Jest wspomnieniem o początkach szkoły, pierwszych zajęciach, studentach i wykładowcach. Wanda Rostworowska rozpoczyna relację opisem pierwszego dnia zajęć, które odbyły się 1 października 1917 r., po południu, w gimnazjum im. Staszica przy ul. Polnej; część zajęć odbywała się też w gmachu Wolnej Wszechnicy Polskiej przy ul. Śniadeckich 8.
We wspomnieniach Trzaskowska opisuje swoje dzieciństwo na Kresach, zajęcia i zabawy (czynnością często przez nią wykonywaną jest przeglądanie zdjęć zesłanych na Syberię powstańców 1863 r., co kształtuje jej wrażliwość patriotyczną i historyczną), życie codzienne w dworze, służbę, kreśli sylwetki członków rodziny (ojca, ciotki – Anieli Ściłłównej), opowiada historię dworu.
Maria Halina Dyszlewska opisuje swoją pracę w Polskim Radio, podając wiele szczegółów. Rozpoczęła ją 16 stycznia 1951 r. w dziale audycji dla dzieci i młodzieży szkolnej, bezpośrednio po skończeniu studiów w Uniwersytecie Warszawskim. Najpierw zajmowała się językiem polskim, historią, przyrodą i geografią, później historią i krajoznawstwem.
Wspomnienia Heleny Brzostowskiej-Galińskiej rozpoczynają się opisem jej sytuacji osobistej pod koniec drugiej wojny światowej. Przedstawiają też kondycję psychiczną zmęczonego wojną społeczeństwa oraz panujące wówczas nastroje niecierpliwego oczekiwania na pokój. Pamiętnikarka odnotowuje wkroczenie wojsk radzieckich 17 stycznia 1945 r. do Końskich (województwo kieleckie), gdzie wtedy mieszkała. Wiąże się z tym anegdota opowiadająca o podjętej przez nią próbie zapobieżenia kradzieży sulfatiazaolu (leku o działania bakteriostatycznym) przez żołnierzy radzieckich.
Wspomnienia Władysławy Drobnik dotyczą początków jej pracy w zawodzie nauczycielki, przypadających na lata 1948–1953. Autorka opisała m.in.: kolejne miejsca pracy, swoje obowiązki, szczegóły z zakresu organizacji pracy i nauki w szkole, np. podawanie tranu (po wspólnym posiłku w klasie dzieci podchodziły do nauczyciela z własnymi łyżkami po porcję tranu i kawałek solonego chleba), innych nauczycieli i uczniów. Drobnik z biegiem czasu zaobserwowała w szkole zmiany będące efektem umacniania się nowej władzy i wizji nauczania (m.in. wypieranie religii ze szkół).
Tekst powstał podczas kursu gospodarstwa domowego w 1945 r. w Lubece jako odpowiedź na trzy pytania ewaluacyjne dotyczące jego programu. Autorka podkreśliła znaczenie kursu dla własnej przyszłości; uważała, że dzięki nabytej wiedzy i umiejętnościom będzie miała szansę ułożenia swojego życia w lepszy sposób, zwłaszcza biorąc pod uwagę wydarzenia z czasu wojny. Piwockiej wszystkie bez wyjątku zajęcia bardzo się podobały, choćby dlatego, że przypomniały wiele zapomnianych w czasie wojny umiejętności.
Tekst powstał podczas kursu gospodarstwa domowego prowadzonego w Lubece w 1945 r. jako odpowiedź Emilii Sobolewskiej, uczestniczki kursu, na trzy pytania ewaluacyjne dotyczące szkolenia. Autorka już na wstępie podkreśliła ogromny żal z powodu zbliżającego się końca zajęć, w których najchętniej nadal brałaby udział. Sobolewska wymieniła kolejne zajęcia (np. higiena, szycie, rachunki), każde mniej lub bardziej komplementując; nie uważała też, aby były potrzebne jakiekolwiek zmiany w programie.
Dokument jest ewaluacją kursu gospodarstwa domowego dla dziewcząt prowadzonego w Lubece w 1945 r., po zakończeniu wojny, dokonaną przez jedną z jego uczestniczek. Autorka odpowiedziała na trzy postawione pytania, wyrażając w pierwszej kolejności ogromne zadowolenie z możliwości uczestniczenia w kursie i żal, że nie trwa dłużej. Szwalbe podkreśliła znaczenie posiadania konkretnych umiejętności w życiu, snując przy tym refleksje o ich odpowiednim wykorzystaniu. Zdaniem autorki cały kurs został wzorowo zorganizowany i przeprowadzony – sugerowała jedynie rezygnację z lekcji tańca.
Genowefa Arciemowicz urodziła się i mieszkała przed II wojną światową na Brasławszczyźnie, nad nad jeziorem Drywiaty (obecnie Białoruś); za rodzinne miasto uważała położony nieopodal Dyneburg (Daugavpils, obecnie Łotwa). Rodzina autorki w 1939 r.