Sporą część zapisków Anieli Gruszeckiej z okresu pobytu we Francji zajmuje kwestia kobiecych ambicji naukowych i zawodowych. Autorka kończy chemię na Sorbonie i rozpoczyna studiować fizykę. Oprócz nauk ścisłych interesuje się też psychologią, optyką, aerodynamiką i malarstwem. Zmaga się z poczuciem niższości wobec mężczyzn, którzy nierzadko drwią z jej możliwości intelektualnych („Czuję jak nisko stawiają mnie wszyscy moi sędziowie, preparatorzy i profesorowie. Nie wiedzie mi się”). W notatkach powtarzają się wątki niezgody ze światem, samotności i alienacji.

Autorka rozpoczyna list podziękowaniami za życzenia dla męża, pisząc, że są dla niej osobiście ważne. Bardzo ją ucieszyła informacja, że Szyrmowie urządzają się coraz lepiej w Londynie. Prosi ich, żeby nie zakładali, że zostaną na emigracji do końca życia. Jest przekona, że taka sytuacja potrwa jeszcze tylko kilka lat. Jej zdaniem Polska w niedługim czasie znowu zacznie istnieć, choć nie będzie od razu taka, jak by sobie tego życzyli, czyli od Dźwiny do Odry, ale będzie wolna od rosyjskiej władzy.

Zbiór luźnych informacji na temat Anny Jastrzębskiej, Lwowa i życia we Lwowie po II wojnie światowej. Autorka – uczennica Magda Kwiecińska – wymienia m.in. dni wolne w ówczesnym radzieckim Lwowie, Polaków pochowanych na Cmentarzu Łyczakowskim, wspomina o sytuacji ludności polskiej i zwięźle charakteryzuje obowiązujący Jastrzębską system edukacji. Zarówno treść, jak forma zapisu mają charakter nieuporządkowanych faktograficznych zapisków natury ogólnej. Praktycznie brak wątków osobistych.

Praca jest efektem rozmowy Aleksandry Charuby z Janiną Bilską i dotyczy wspomnień z młodzieńczych lat spędzonych przez bohaterkę we Lwowie na przełomie lat 30 i 40 XX w. Janina Bilska – prababcia autorki – opisuje m. in. naukę w prywatnym gimnazjum sercanek (lekcje, nauczycielki), ulubione miejsca we Lwowie. W treści znalazły się obszernie cytowane wypowiedzi bohaterki, poprzedzone każdorazowo krótkimi akapitami, w których Charuba rozwija niektóre z poruszanych wątków, dorzucając swoje refleksje i zadając kolejne pytania.

Pamiętnik Agnieszki Furman jest zbiorem barwnych refleksji i obserwacji dotyczących codziennego życia we wsi Potoki (Kaszuby, powiat kartuski). Autorka opisuje wygląd domów, podwórek i gospodarstw rolnych; wspomina, że droga prowadząca z jej wsi do miasteczka po deszczu staje się uciążliwa dla pieszych i samochodów. Przemierza ją zwykle raz w miesiącu, gdy przyjeżdża z internatu w odwiedziny do domu (uczy się w liceum). Odnotowuje, że mimo pewnych różnic w jej światopoglądzie nadal może znaleźć wspólny język z rodziną i znajomymi.

Zuzanna Paszkot wspomina, że w szkole nie miała książek ani kredek, musiała wiele rzeczy pożyczać od koleżanek. Pochodziła z ubogiej rodziny. Jej ojciec był alkoholikiem, stosował przemoc w domu. Dziewczyna mimo wszystko uczyła się dobrze, ale z powodu biedy nie mogła kontynuować edukacji. Zaczęła wcześnie pracować w gospodarstwie.

Janina Rydzek wspomina w pamiętniku, że nie mieszka w rodzinnej wsi od 1945 r., ale bardzo mile ją wspomina i odwiedza przy każdej okazji. Przedstawia wiejskie życie z perspektywy dziecka jako sielankę: zachwyca się wschodem słońca i poranną rosą w trawie. Podczas zabawy z innymi dziećmi we wróżenie dowiaduje się, że przypadnie jej los nauczycielki, po powrocie do domu dzieli się tą wiadomością z rodzicami, lecz oni stwierdzają, że nie będzie to możliwe. „Chwila ta była przełomową chwilą mego życia. Mimo dziecinnych lat i wątłego wyglądu stałam się osobą dorosłą” – zanotowała.

Pierwszy wpis Zofii Murczkiewicz w pamiętniku pochodzi z 1947 r. i dotyczy okresu, kiedy w okresie powojennym wraz z rodzicami mieszkała w ziemiance po żołnierzach radzieckich. W 1951 r. rodzice wyprawili ją do szkoły, wtedy pierwszy raz usłyszała słowa: „brak pieniędzy”. Autorka wspomina lata spędzone w szkole i pozaszkolne obowiązki: bawienie braciszka, pomaganie w obowiązkach domowych, wypasanie krów.

Danuta Sitek pisała swój dziennik w latach 1960–1961, kiedy była uczennicą szkoły z internatem, prowadzonej przez zakonnice. Jej zapiski dotyczą relacji z rodzicami, koleżankami i nauczycielkami. Pod datą 21 lutego 1960 r. zanotowała: „Jutro przyjeżdża siostra Maria. Żałuję, że nie jest ona mężczyzną. Jak to cudownie można by było kochać wtedy i cierpieć, a tak… Kocha się zakonnicę, do której można wzdychać, robić głupstwa, żeby zwrócić na siebie uwagę, być bezczelnym i to wszystko.To chyba nic dziwnego, że zaczynam się naprawdę interesować fizyką, s. Maria uczy przecież tego przedmiotu”.

Genowefa Rózga wspomina czasy drugiej wojny światowej: strach przed partyzantami, którzy rekwirowali środki żywności, cierpienie z powodu śmierci matki, która w tym czasie umarła („dusiłam się z bólu. Czułam, że serce mi puchnie”). Autorka przypomina swoje dziecięce marzenia: o skarbie i pałacu pod ziemią, w którym ukryłaby ukochane osoby, o maszynie do szycia dla matki, żeby nie musiała szyć ręcznie. Wymyśliła też kuloodporny pojazd, którym mogłaby dotrzeć tam, gdzie nie ma wojny.