Zuzanna Paszkot wspomina, że w szkole nie miała książek ani kredek, musiała wiele rzeczy pożyczać od koleżanek. Pochodziła z ubogiej rodziny. Jej ojciec był alkoholikiem, stosował przemoc w domu. Dziewczyna mimo wszystko uczyła się dobrze, ale z powodu biedy nie mogła kontynuować edukacji. Zaczęła wcześnie pracować w gospodarstwie.

Janina Rydzek wspomina w pamiętniku, że nie mieszka w rodzinnej wsi od 1945 r., ale bardzo mile ją wspomina i odwiedza przy każdej okazji. Przedstawia wiejskie życie z perspektywy dziecka jako sielankę: zachwyca się wschodem słońca i poranną rosą w trawie. Podczas zabawy z innymi dziećmi we wróżenie dowiaduje się, że przypadnie jej los nauczycielki, po powrocie do domu dzieli się tą wiadomością z rodzicami, lecz oni stwierdzają, że nie będzie to możliwe. „Chwila ta była przełomową chwilą mego życia. Mimo dziecinnych lat i wątłego wyglądu stałam się osobą dorosłą” – zanotowała.

Pierwszy wpis Zofii Murczkiewicz w pamiętniku pochodzi z 1947 r. i dotyczy okresu, kiedy w okresie powojennym wraz z rodzicami mieszkała w ziemiance po żołnierzach radzieckich. W 1951 r. rodzice wyprawili ją do szkoły, wtedy pierwszy raz usłyszała słowa: „brak pieniędzy”. Autorka wspomina lata spędzone w szkole i pozaszkolne obowiązki: bawienie braciszka, pomaganie w obowiązkach domowych, wypasanie krów.

Danuta Sitek pisała swój dziennik w latach 1960–1961, kiedy była uczennicą szkoły z internatem, prowadzonej przez zakonnice. Jej zapiski dotyczą relacji z rodzicami, koleżankami i nauczycielkami. Pod datą 21 lutego 1960 r. zanotowała: „Jutro przyjeżdża siostra Maria. Żałuję, że nie jest ona mężczyzną. Jak to cudownie można by było kochać wtedy i cierpieć, a tak… Kocha się zakonnicę, do której można wzdychać, robić głupstwa, żeby zwrócić na siebie uwagę, być bezczelnym i to wszystko.To chyba nic dziwnego, że zaczynam się naprawdę interesować fizyką, s. Maria uczy przecież tego przedmiotu”.

Genowefa Rózga wspomina czasy drugiej wojny światowej: strach przed partyzantami, którzy rekwirowali środki żywności, cierpienie z powodu śmierci matki, która w tym czasie umarła („dusiłam się z bólu. Czułam, że serce mi puchnie”). Autorka przypomina swoje dziecięce marzenia: o skarbie i pałacu pod ziemią, w którym ukryłaby ukochane osoby, o maszynie do szycia dla matki, żeby nie musiała szyć ręcznie. Wymyśliła też kuloodporny pojazd, którym mogłaby dotrzeć tam, gdzie nie ma wojny.

W swoim pamiętniku Antonina Burczak wspomina swoją rodzinę i lata nauki w szkole podstawowej, okres panieństwa i konieczność zamążpójścia, losy rodziny w czasie drugiej wojny światowej oraz tuż po wojnie. Urodziła się na wsi położonej nieopodal Buga, w ubogiej rodzinie. Chociaż uczyła się dobrze, ukończyła tylko pięć klas szkoły podstawowej, a opłacenie dojazdów do kolejnej szkoły przekraczało możliwości finansowe jej rodziców. Autorka poświęciła dużo miejsca swojej pierwszej, nieszczęśliwej miłości.

Pamiętnik Henryki Florek zawiera uporządkowane zapisy opatrzone datami, oznaczające dni, w których autorka spisywała wydarzenia z przeszłości. Wspomnienia są opatrzone dodatkowo bieżącymi komentarzami. Florek sięga pamięcią do swego dzieciństwa, opisuje poszczególne etapy edukacji (od szkoły podstawowej do studiów), które były dla niej szansą na awans społeczny.

Drugi tom pamiętników Ireny Stankiewiczowej obejmuje m.in. wydarzenia związane z dalszą edukacją autorki, która rozpoczyna studia w Warszawie. Pamiętnikarka opisuje codzienne życie i wspomina, że w tym czasie poznała swego przyszłego męża, któremu poświęca sporo miejsca w zapiskach. Odnotowuje, że miał odmienne zapatrywania na małżeństwo: pragnął wielu dzieci, a ona planowała najpierw skończyć studia i uzyskać niezależność. Zdecydowała się na małżeństwo z Jerzym Stankiewiczem, zaszła w ciążę, lecz zanim urodziła syna, jej mąż zmarł. Wyjechała wówczas do Wilna, do babki (ze strony matki).

Po pięćdziesięciu latach zajmowania się kwestiami równouprawnienia kobiet Teodora Męczkowska, jak pisze, czuje powinność, aby podzielić się swoimi obserwacjami i spostrzeżeniami. Kreśli obraz organizacji kobiecych na ziemiach polskich w końcu XIX w. (została wówczas przyjęta do jednej z nich) oraz ich dynamicznego rozwoju na początku XX w., zwłaszcza podczas I wojny światowej. Autorka przybliża zagadnienia istotne dla ruchu feministycznego, takie jak praca kobiet, dostęp do wykształcenia, prawa polityczne i społeczne.

Anna Glińska rozpoczyna wspomnienia opisem Niemirowa, małego miasteczka na Podolu, w którym przyszła na świat. Opisuje miejscowe kościół, szkołę, pałac. Przedstawia właścicielkę miasteczka, księżną Szczerbatową, a także miejscową ludność, w tym relacje między Polakami, Rosjanami i Żydami. Szczegółowo odmalowuje miejsca bliskie jej ze względu na powiązania rodzinne: Marianówkę, Owsianiki, Michałówkę, Narajówkę oraz Lipki. Portretuje ich mieszkańców, uwzględniając wykształcenie, charaktery, zachowanie zajęcia, hobby, styl życia, dzieci.