Aniela Gruszecka zdaje w dzienniku relację ze swojego życia szesnastoletniej uczennicy żeńskiego gimnazjum w Krakowie. Opisuje przygotowania do egzaminu maturalnego, szkolne przyjaźnie, m.in. pierwsze zauroczenia koleżankami, ale także wspomina o sytuacjach konfliktowych. Od dzieciństwa towarzyszy jej poczucie inności (głównie ze względu na jej ambicje intelektualne), odrzucenia czy braku akceptacji. Autorka pisze wprost o swoich aspiracjach naukowych, literackich i twórczych poszukiwaniach.

List do córki Józefy i Krystyna Szyrmów (tytułowany do Bożeny, ale autorka pisze w liczbie mnogiej, więc prawdopodobnie do obu ich córek). Hoffmanowa pisze w nim, że przykro jej, że zamiast być u nich wysyła tylko wiadomość, ale ma do załatwienia wiele spraw, poza tym jest straszne błoto i „czas niepewny”.

Dziennik prowadzony w Warszawie od 21.04.2003 do 14.12.2005 r. Obejmuje okres od przeprowadzki autorki do własnego mieszkania, przez ciążę i poród, po opiekę nad noworodkiem. Pierwszy wpis dotyczy żalu nad rzeczami zagubionymi w ciągu ostatnich lat, których brakuje w nowym domu – są to nie tylko książki, ale też (wedle określenia autorki) „błękitny dziennik”. Początkowo wpisy są dość regularne, ale później stają się są coraz rzadsze (czasem jeden wpis na kilka miesięcy). Mimo to na tle poprzednich dzienników ten jest pogodniejszy w tonie.

Ważnym wątkiem notatek stają się problemy finansowe – po świętach autorce i jej mężowi skończyły się pieniądze. Wyraża ubolewanie, że musi stać w długiej kolejce w lombardzie, żeby wykupić zastawiony przedmiot. Przy tej okazji zauważa, że ci, którzy zajęli się handlem, bardzo się bogacą. Z państwem T. (wspominając znajomych, autorka często używa inicjałów i zdrobnień) dzielą mieszkanie i koszty; przez tydzień gotuje jedna z pań, później druga, od czasu do czasu robią skomplikowane obrachunki.

Tom rozpoczyna się 11 listopada 1939. Zapiski sporządzane są z różną częstotliwością – na ogół co dwa, trzy dni; czasem częściej. 

Sporą część zapisków Anieli Gruszeckiej z okresu pobytu we Francji zajmuje kwestia kobiecych ambicji naukowych i zawodowych. Autorka kończy chemię na Sorbonie i rozpoczyna studiować fizykę. Oprócz nauk ścisłych interesuje się też psychologią, optyką, aerodynamiką i malarstwem. Zmaga się z poczuciem niższości wobec mężczyzn, którzy nierzadko drwią z jej możliwości intelektualnych („Czuję jak nisko stawiają mnie wszyscy moi sędziowie, preparatorzy i profesorowie. Nie wiedzie mi się”). W notatkach powtarzają się wątki niezgody ze światem, samotności i alienacji.

Autorka rozpoczyna list podziękowaniami za życzenia dla męża, pisząc, że są dla niej osobiście ważne. Bardzo ją ucieszyła informacja, że Szyrmowie urządzają się coraz lepiej w Londynie. Prosi ich, żeby nie zakładali, że zostaną na emigracji do końca życia. Jest przekona, że taka sytuacja potrwa jeszcze tylko kilka lat. Jej zdaniem Polska w niedługim czasie znowu zacznie istnieć, choć nie będzie od razu taka, jak by sobie tego życzyli, czyli od Dźwiny do Odry, ale będzie wolna od rosyjskiej władzy.

Zbiór luźnych informacji na temat Anny Jastrzębskiej, Lwowa i życia we Lwowie po II wojnie światowej. Autorka – uczennica Magda Kwiecińska – wymienia m.in. dni wolne w ówczesnym radzieckim Lwowie, Polaków pochowanych na Cmentarzu Łyczakowskim, wspomina o sytuacji ludności polskiej i zwięźle charakteryzuje obowiązujący Jastrzębską system edukacji. Zarówno treść, jak forma zapisu mają charakter nieuporządkowanych faktograficznych zapisków natury ogólnej. Praktycznie brak wątków osobistych.

Praca jest efektem rozmowy Aleksandry Charuby z Janiną Bilską i dotyczy wspomnień z młodzieńczych lat spędzonych przez bohaterkę we Lwowie na przełomie lat 30 i 40 XX w. Janina Bilska – prababcia autorki – opisuje m. in. naukę w prywatnym gimnazjum sercanek (lekcje, nauczycielki), ulubione miejsca we Lwowie. W treści znalazły się obszernie cytowane wypowiedzi bohaterki, poprzedzone każdorazowo krótkimi akapitami, w których Charuba rozwija niektóre z poruszanych wątków, dorzucając swoje refleksje i zadając kolejne pytania.

Pamiętnik Agnieszki Furman jest zbiorem barwnych refleksji i obserwacji dotyczących codziennego życia we wsi Potoki (Kaszuby, powiat kartuski). Autorka opisuje wygląd domów, podwórek i gospodarstw rolnych; wspomina, że droga prowadząca z jej wsi do miasteczka po deszczu staje się uciążliwa dla pieszych i samochodów. Przemierza ją zwykle raz w miesiącu, gdy przyjeżdża z internatu w odwiedziny do domu (uczy się w liceum). Odnotowuje, że mimo pewnych różnic w jej światopoglądzie nadal może znaleźć wspólny język z rodziną i znajomymi.