Polski filozof, pisarz, poeta i dramaturg okresu Młodej Polski. Urodził się 14 lipca 1874 roku w Lipowcu koło Rzeszowa w szlacheckiej rodzinie Kazimierza i Józefy z domu Gosławskiej, jako jeden z sześciu synów. Uczęszczał do gimnazjum w Bochni, następnie do szkoły realnej w Krakowie. Odbył studia na politechnice w Zurychu, a następnie uzyskał tytuł doktora na Wydziale Filozoficznym w Bernie. Po powrocie do Polski krótko nauczał w gimnazjach w Jaśle i Krakowie, następnie poświęcił się twórczości literackiej. Związany z krakowską bohemą, przyjaźnił się z Kasprowiczem, Przybyszewskim, Rydlem i Tetmajerem. Wiele podróżował rozwijając pasję alpinisty i taternika, w 1910 roku osiadł na stałe w Zakopanem, gdzie zaangażował się w prowadzenie spotkań literackich, na których pojawiali się Witkacy, Staff, Kasprowicz i Tetmajer. Był współzałożycielem Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Żuławski był autorem zbiorów wierszy, dramatów scenicznych, esejów, powieści i rozpraw. Jego twórczość zgodna z duchem epoki przesycona była refleksją filozoficzną, nie unikał także wątków patriotycznych. Do dziś jest jednak znany jako autor pierwszych polskich powieści science fiction, Trylogii Księżycowej, w skład której wchodzą: Na srebrnym globie, Zwycięzca, Stara Ziemia. Trylogia była tłumaczona na kilka języków i zainspirowała wielu późniejszych twórców, stała się też kanwą do nakręcenia filmu przez wnuka pisarza - Andrzeja Żuławskiego. W życiu prywatnym Jerzy Żuławski był dwukrotnie żonaty, z drugą żoną Kazimierą z Hanickich miał trzech synów. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów, służąc w szeregach Strzelców redagował pismo Do Broni, był też komisarzem Polskiej Organizacji Narodowej. 9 sierpnia 1915 roku Jerzy Żuławski zmarł w szpitalu wojskowym w Dębicy, w czasie epidemii tyfusu. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Dębicy. W 2008 roku utworzono Nagrodę Literacką im. Jerzego Żuławskiego dla autorów najlepszych polskich utworów fantastycznych.
