Pierwotnie, jak się zdaje, zapisany tekst mówiony, do którego Dłuska odręcznie dopisała uzupełnienie. Jest to niedługi życiorys starszej siostry Wandy Wasilewskiej, dla którego punkt wyjścia stanowią historia osobistej znajomości Haliny i Marii i przytoczenie historii o tym, jak Halszka została modelką do rzeźby jednego z aniołów w ołtarzu kościoła Jezuitów w Krakowie.

Jest to powieść lub zarys powieści z kluczem o losach docenta i jego ucznia Andrzeja. Akcja zaczyna się w ogarniętym wojną Lwowie, następnie przenosi się do „Ułanowic”, a kończy w Sandomierzu oraz w Lublinie. Chociaż żadna data w tekście nie występuje, można łatwo określić, że chodzi mniej więcej o lata 1942-1944. Opowiadanie ma formę narracji trzecioosobowej auktorialnej z okazjonalnie pojawiającą się mową pozornie zależną, przeważnie w monologach wewnętrznych docenta.

Maria Dłuska opisuje historię swojej znajomości z Kazimierzem Wierzyńskim, przytaczając fragmenty korespondencji, którą z nim prowadziła. Wspomnienia zaczyna od 1919 r., kiedy jako studentka pierwszego roku polonistyki zachwyciła się tomem Wiosna i wino. W następnych dekadach o Wierzyńskim zapomniała, poświęcając się pracy naukowej. Wróciła do jego twórczości dopiero w 1962 r., kiedy Zbigniew Siatkowski podarował jej przywieziony ze stypendium w Stanów Zjednoczonych zbiór Tkanka ziemi, wyprosiwszy u autora dedykację dla niej.

Wspomnienie Weroniki Fidyk przysłane na konkurs poświęcony tekstom wspomnieniowym z sierpnia 1980 r., zorganizowany przez Gdański Oddział Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Tekst ma formę wiersza podzielonego na czterowersowe zwrotki, autorka operuje prostym rymem i rytmem. Opisuje narastający kryzys gospodarczy i niezadowolenie społeczne, wybuch strajków na Wybrzeżu, następnie zmianę ekipy rządzącej: odejście Edwarda Gierka i objęcie funkcji I Sekretarza KC PZPR przez Stanisława Kanię. Wiersz przypomina balladę ludową, ma formę narracyjną.

Wspomnienie Julii Żakiewicz koncentruje się na poszukiwaniach przyczyn gwałtownego wzrostu niezadowolenia społecznego w sierpniu 1980 r. Autorka diagnozuje głęboki kryzys polityczno-społeczny spowodowany takimi zjawiskami, jak korupcja, arogancja elit partyjnych, demoralizacja i brak właściwych postaw obywatelskich: „Mało jest dyscypliny, wychowania obywatelskiego, uczciwości” (s. 2). Przedstawia własną wizję wyjścia z kryzysu, polegającą przede wszystkim na odnowie moralnej i jedności całego społeczeństwa.

Krótkie wspomnienie opisujące wydarzenia z sierpnia 1980 r. w Gdyni. Zostało zawarte w liście, który Hilaria Budzyńska przesłała na konkurs Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Do listu autorka dołączyła maszynopis wierszy autorstwa osoby podpisującej się pseudonimem „Jotes”, przedstawionej jako długoletni robotnik pracujący w którejś z trójmiejskich stoczni. Budzyńska opisywała swoje emocje i odczucia towarzyszące strajkom w Gdyni. Najbardziej doniosłym przeżyciem była dla niej msza święta na terenie stoczni, obserwowana spod jej bramy.

Jolanta Apryasz w momencie spisywania wspomnienia z sierpnia 1980 r. miała szesnaście lat. Była uczennicą szkoły średniej, bardzo religijną, interesowała się polityką. Tekst wspomnienia zaczyna się od informacji o wybuch strajków na Wybrzeżu. Autorka dowiedziała się o tym z dziennika telewizyjnego, przyjęła wiadomość z radością i nadzieją na zmianę. Dalsze informacje o wydarzeniach na Wybrzeżu czerpała ze słuchanych razem z rodzicami audycji Radia Wolna Europa. Ze wzruszeniem zareagowała na wiadomość o modlitwach i śpiewaniu pieśni religijnych na terenie stoczni.

Wspomnienie Elżbiety Janik dotyczy strajków na Wybrzeżu w sierpniu 1980 r. Autorka nie relacjonuje bieżących wydarzeń, nie przytacza informacji zaczerpniętych z mediów, koncentruje się na własnych przemyśleniach i emocjach. Opisuje złą sytuację zaopatrzeniową, np. problem z zakupem chleba w wiejskim sklepie. O strajkach dowiaduje się z radia BBC: „włączyłam radio z audycją z Londynu i wtedy usłyszałam, że w Polsce są strajki” (s. 1). Jest oburzona faktem, że oficjalne media nie informują o wydarzeniach na Wybrzeżu, a robią to zachodnie rozgłośnie.

Wspomnienia Anny Dębskiej tylko w niewielkiej części dotyczą wydarzeń z sierpnia 1980 r.  Autorka koncentruje się na opisie życia codziennego w warunkach kryzysu narastającego od początku lat 70. Wspomina także wydarzenia wcześniejsze, zapamiętane z dzieciństwa i wczesnej młodości: odwilż 1956 r., następnie protesty studenckie w 1968 r., wydarzenia na Wybrzeżu z 1970 r. i strajki w Radomiu w 1976.  Wszystkie one są dla niej dowodem na nieprawidłowości funkcjonowania gospodarki socjalistycznej oraz na przekłamania i przemilczenia polityki informacyjnej prowadzonej przez rząd i PZPR.

Wspomnienie Gabrieli Wichlińskiej dotyczy Sierpnia 1980. Autorka koncentruje się na opisie własnych emocji i przemyśleń, nie relacjonuje bieżących wydarzeń ani informacji zaczerpniętych z mediów. Nie podaje nazwisk działaczy opozycyjnych, zaś o strajkach na Wybrzeżu pisze bardzo ogólnie, jako o zjawisku społecznym. Nie podaje również żadnych dat, ani szczegółów wspomnianych wydarzeń.