Opisywany list pochodzi przede wszystkim od Karola Hoffmana, zawiera jednak dopisek jego żony Klementyny Hoffmanowej. W dużej mierze ma charakter informacyjny. Hoffman pisze, że po kilkutygodniowej podróży przyjechali wraz z żoną do Paryża, gdzie wynajęli na miesiąc mieszkanie. Zauważa, że mogą żyć w Paryżu równie tanio jak w Dreźnie. Nadmienia, że nie kontaktował się z odbiorcami od czasu pobytu w Lipsku, ale chciałby wznowić stosunki. Wyraża nadzieję, że opisywany list zapoczątkuje dalszą korespondencję i że spodziewa się dłuższej odpowiedzi.

Wspomnienia w skrótowej formie przedstawiają losy Stanisławy Stachowicz i jej rodziny. Bohaterka opisuje wieś Dublany, w której się wychowała i sąsiednie osiedle Kranzberg. Wspomina szkołę, mieszkańców: Polaków, Ukraińców, Żydów, Niemców, i życie we wsi do wybuchu II wojny światowej. Okres okupacji nie został opisany. Dokument ukazuje następnie okoliczności przymusowego opuszczenia Dublan w 1945 r. i podróż polskich mieszkańców Dublan na tzw. Ziemie Odzyskane. Końcowa część pracy poświęcona została powojennym losom bohaterki.

Pamela Jagiełłowicz w krótkim wspomnieniu przybliża postać swojej prababki Stanisławy Świcy; opisuje m.in. jej rodzinę: ojca – Eliasza Bunia i matkę Marię Katarzynę z domu Korol oraz brata Władka oraz ich życie we Lwowie przed II wojną światową. W pracy znalazły się wzmianki na temat edukacji Stanisławy Świcy, małżeństwa, przymusowego przesiedlenia na tzw. Ziemie Zachodnie i powojennego życia we Wrocławiu, w którym osiadła na stałe, tęskniąc za Lwowem aż do śmierci w 2003 r.

Wspomnienia Antoniny Danickiej w opracowaniu jej prawnuczki – Wioletty Terki – obejmują lata dzieciństwa i młodości Danickiej przeżyte na Kresach (obecnie Ukraina) do czasu przymusowego przesiedlenia na zachód w 1945 r. i osiedlenia się rodziny na Dolnym Śląsku. Danicka opisała m.in. swoje beztroskie (do wybuchu II wojny światowej) dzieciństwo w Dublanach, różne zabawy i dostępne atrakcje. Przywołała także przeżycia z lat wojny – niebezpieczeństwa, strach, obecność śmierci – zachowując we wspomnieniach ówczesną perspektywę dziecka (w 1939 r. miała osiem lat).

Autorki – uczennice Zuzanna Weiss i Aleksandra Wrona – na podstawie wspomnień najbliższych stworzyły obrazy życia na wsi kresowej przed II wojną światową i później. W pierwszej opowieści ukazano losy praprababci Rozalii Chmiel mieszkającej we wsi Hodowica (obecnie obwód lwowski), w drugiej – prababci Józefy pochodzącej ze wsi Łuka (obecnie obwód iwanofrankiwski).

Wspomnienia pochodzącej z Mogielnicy (obecnie Ukraina) Marii Mariowskiej wysłuchane i spisane przez jej prawnuczkę – Aleksandrę Pawlak. Szczęśliwe i dostatnie dzieciństwo (ojciec Mariowskiej po dziesięcioletnim pobycie zarobkowym w Stanach Zjednoczonych wybudował okazały dom z zabudowaniami gospodarczymi i był właścicielem dużego gospodarstwa) przerwała wojna, na którą przypadły lata wczesnej młodości Mariowskiej. W Mogielnicy przeżyła większość okupacji, obserwując m.in.

Wspomnienia Zuzanny Głodek, wysłuchane i spisane przez Ninę Pawelec, na temat losów rodziny bohaterki od momentu przybycia rodziców Głodek do Lwowa w latach 20. XX w., poprzez II wojnę światową, aż do lat spędzonych we Wrocławiu po przymusowym przesiedleniu w 1946 r. Głodek opisała szczęśliwe dzieciństwo – zabawy, ulubione miejsca, zwyczaje oraz najbliższe otoczenie: rodzinę, sąsiadów, koleżanki.

Zapis rozmowy Barbary Piotrowskiej z Karoliną Lombarską – prababcią autorki – dotyczy przede wszystkim dzieciństwa Lombarskiej na Kresach i II wojny światowej, która przerwała spokojne życie bohaterki. Lombarska opowiada o tym, jak wojna dotknęła jej rodzinę, m.in. o wywózkach na roboty przymusowe i zagrożeniu ze strony UPA, zagubionej i odnalezionej w czasie wojny siostrze oraz o przymusowym przesiedleniu na Dolny Śląsk po II wojnie światowej w 1945 r. i dalszych losach rodziny.

Fragment historii rodzinnej dotyczący przede wszystkim wydarzeń z lat 1944–1947. Zwięzłe, faktograficzne zapiski rozpoczyna wzmianka o ślubie Rozalii Bugiery z Franciszkiem Kozakiem (prababci i pradziadka autorki), następnie ukazane zostały losy rodziny po wcieleniu pradziadka do wojska i przymusowym wysiedleniu w 1945 r. Autorka lakonicznie opisała m.in. warunki podróży na zachód i emocje jej towarzyszące oraz początki nowego życia rodziny prababci na tzw. Ziemiach Odzyskanych.

Historia Stanisławy Kuźmińskiej w opracowaniu jej wnuczki – Justyny Kuźmińskiej. Autorka przedstawia losy swojej babci, koncentrując się przede wszystkim na dzieciństwie i wczesnej młodości bohaterki, które przypadły na okres przedwojenny i II wojnę światową. Kuźmińska przybliża dzieje rodziny babci i warunki, w jakich dorastała mała Stanisława – pisze m.in. o nauce w miejscowej szkole, rodzinnej wiosce (Dobrowodach, tereny dzisiejszej Ukainy), codziennych obowiązkach w gospodarstwie ojca.