Zapiski Ludmiły Niedbalskiej obejmują okres od 1 stycznia 1979 do końca 1988 r. Podzielone są na kilka części, z zachowaniem ciągłości numeracji stron. Prowadzone skrupulatnie, dość regularnie, zostały spisane językiem poprawnym, prostym, wręcz lakonicznym. Autorka często stosowała równoważniki zdania, unikała metafor i wyrażeń emfatycznych. Pojedyncze wpisy są krótkie, od kilku wersów do połowy strony.
Rękopiśmienne zapiski dotyczą życia codziennego autorki i jej rodziny na przestrzeni lat 80. XX w. w Polsce. Informacje o wydarzeniach politycznych pojawiają się równolegle, jako tło dla życia osobistego. Początkowo autorka poświęcała im mało uwagi, z czasem, wraz z rozwojem sytuacji i wzrostem napięcia politycznego, zajmowały coraz więcej miejsca.
Maria Chmielewska-Jakubowicz zaczęła pisanie swojego dziennika 13 grudnia 1981 r., na wieść o wprowadzeniu stanu wojennego. Prowadziła go dość nieregularnie, z kilkumiesięcznymi odstępami pomiędzy kolejnymi wpisami. Z wyjątkiem pierwszego wpisu, wszystkie są opatrzone pełną datą. Autorka koncentruje się na przedstawianiu wydarzeń politycznych oraz nastrojów i emocji zbiorowych, wydarzenia i sprawy dotyczące własnego życia opisuje skrótowo i lakonicznie. Swoim odczuciom i emocjom poświęca więcej uwagi wówczas, gdy dotyczą one aktualnych wydarzeń politycznych.
Pierwsza część pamiętnika Marii z Paygertów Bobrzyńskiej obejmuje okres od dzieciństwa autorki do powstania niepodległego państwa Polskiego w 1918 r. Przedstawieniu najważniejszych wydarzeń z życia towarzyszą liczne charakterystyki istotnych dla Bobrzyńskiej miejsc i osób. Narrację rozpoczyna barwny opis Podola, a szczególnie rodzinnych stron w Sidorowie nad Zbruczem (ówczesny zabór austriacki, tuż przy granicy z Rosją), gdzie dorastała w rodzinnym majątku Paygertów.
Napisane z perspektywy czasu, na emigracji w Stanach Zjednoczonych (Richmond, stan Wirginia) wspomnienie autorki podpisanej godłem „Wolny ptak, orzeł” składa się z pięciu części. Cztery pierwsze, ułożone w porządku chronologicznym dotyczą jej życia od wczesnej młodości do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych w 1981 r. Ostatnia część to listy otrzymywane z Polski, pisane przez rodziców męża autorki oraz jej przyjaciół w latach 1981–1982. Autorka nie stosuje w tekście podziałów chronologicznych.
Wspomnienie dotyczy okresu dorastania autorki podpisującej się pseudonimem „Yol” – zaczyna się w dniu jej szesnastych urodzin w październiku 1975 r., a kończy informacją o pozostaniu we Francji na wieść o wprowadzeniu stanu wojennego – w tym czasie była już absolwentką studiów wyższych. Obok opisu wydarzeń autorka odnotowuje swoje stany emocjonalne, rejestruje także nastroje zbiorowe. Dużo miejsca poświęca kwestiom własnego rozwoju intelektualnego i duchowego. Przyznaje się do religijności, a istnienie Boga jest dla niej pewne.
Przepisany na maszynie dziennik Janiny Bieleckiej obejmuje okres dwóch lat: od 13 grudnia 1981 do 13 grudnia 1983 r. Jest pisany z perspektywy świadkini i uczestniczki wydarzeń historycznych, osoby głęboko zaangażowanej w polityczną działalność opozycyjną, członkini „Solidarności” i matki jej działacza. Autorka relacjonuje wydarzenia, w których uczestniczyła, przy czym najwięcej uwagi poświęca działalności syna, Jana Krzysztofa Bieleckiego i jego żony Barbary.
Dziennik Elżbiety Gogolewskiej, mieszkającej w Warszawie młodej nauczycielki języka angielskiego, to zapis życia codziennego w warunkach postępującego kryzysu gospodarczego i gwałtownych zmian politycznych w okresie 1980–1981. Autorka relacjonuje wydarzenia, których była świadkinią oraz te, o których wiedzę czerpała z mediów. Sytuację społeczno-polityczną poddaje refleksji, dokumentuje nastroje i emocje własne oraz zbiorowe.
Dziennik Katarzyny Kabacińskiej opisuje okres czterech miesięcy stanu wojennego, od 13 grudnia 1981 r. do 13 kwietnia 1982 r. Wpisy są datowane, niektóre z nich zostały dodatkowo opatrzone informacją o dniu tygodnia i kolejnym dniu stanu wojennego. Strategia diarystyczna autorki opiera się na dokumentowaniu okresu uznanego przez nią za wyjątkowy w dziejach Polski. Kabacińska relacjonuje kolejne wydarzenia: wprowadzenie stanu wojennego i powstanie Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, przerwanie obrad Kongresu Kultury Polskiej w Warszawie, strajki, manifestacje i rozruchy na ulicach miast.
Wspomnienia Marii Teresy Czai spisane są bogatym językiem, z licznymi odniesieniami literackimi i kulturowymi. Składają się z dwóch zróżnicowanych gatunkowo części. Pierwsza, obejmująca okres od nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. do 3 stycznia 1982 r., ma charakter prowadzonego na bieżąco zapisu diarystycznego, poszczególne wpisy opatrzone są datami dziennymi. Część druga, powstała w 1992 r., jest wspomnieniem dotyczącym wydarzeń 1982 r. To narracja ciągła, pozbawiona datacji. Zapiski z części pierwszej zostały uzupełnione w 1992 r.