Autorka urodziła się w 1926 r. na Wileńszczyźnie. Rodzice mieli duże gospodarstwo rolne we wsi Trykłaciszki, pow. Brasław (dzisiejsza Litwa). Ukończyła pięć klas szkoły podstawowej. W czasie okupacji hitlerowskiej ona i jej matka oraz siostra były bite przez gestapo. W czasch stalinowskich, w 1944 r., zaczęto organizować kołchozy. Urząd Gminy zwoływał zebrania, namawiiając do zgłaszania się. Dotąd nękali gospodarzy, aż ci zmuszeni byli podpisać akces. Wtedy zabierano ich zwierzęta do wspólnego gospodarstwa, nie płacąc za nie właścicielom, a ludzie musieli pracować w kołchozie.

Korespondencja pomiędzy Marią Miller, a Januszem Przewłockim. Autorka wspomina swoją operację usunięcia guza sprzed sześciu lat, od czasu której często choruje. Udziela się jednak w Związku Sybiraków, gdzie pełni funkcję przewodniczącej sądu koleżeńskiego. Komisję Historyczną prowadzą Marta Salabura i Bolesław Kołtun, a kronikę pisze żona prezesa, pani Mongiałło. Autorka wyraża nadzieję, że jako deportowana otrzyma uprawnienia inwalidy wojennego. W 1994 r.

Relacja z zesłania na Syberię.

Zbiór listów prywatnych i służbowych. Kobiety znały się bardzo dobrze. W korespondencji prywatnej autorka zwraca się do adresatki bezpośrednio - „Droga Żaniu”, jedynie listy służbowe pisane są językiem oficjalnym: jako Naczelnik Wydziału w Ministerstwie Oświaty (list datowany na 21 czerwca 1949 r.), czy jako Redaktor Naczelny w Państwowych Zakładach Wydawnictw Szkolnych (list z 1 czerwca 1952 r.).

Autorka pisze do Żanny Kormanowej w związku z propozycją napisania wspomnień. Chętnie się podejmie tego zadania, jednakże nie w wyznaczonym terminie, ponieważ wyjeżdża jeszcze z córką na wakacje do Karpacza. Mogłaby podczas urlopu obmyśleć te wspomnienia i spisać je w pierwszej dekadzie września. Prosi o potwierdzenie telefoniczne ok. 1.09, czy sprawa jest nadal aktualna.

Listy pisane na przestrzeni prawie dwóch dekad. Poruszane są w nich sprawy zarówno zawodowe (praca naukowa), jak i prywatne (zdrowie jej i członków rodziny).

Wieloletnia korespondencja z Żanną Kormanową, prowadzona w latach 1949-1985, ale z najstarszego listu znajdującego się w tej kolekcji wynika, że kobiety korespondowały już wcześniej. Mimo wieloletniej znajomości kobiety do końca zwracały się do siebie per „Pani”. Albina wiedzie bardzo skromne życie, boryka się z chorobami, żali się Kormanowej na swój los. Z korespondencji wynika, że Kormanowa regularnie wspomaga Albinę finansowo, czasem interweniuje w jej sprawach, wspiera ją także psychicznie.

Teofila Wichowa korespondowała z Żanną Kormanową. Dnia 28 grudnia 1959 r. przesłała życzenia noworoczne z Zakopanego podpisane: Tetka, Wład i Piotr Wichowie. Dnia 29 marca 1981 r. pozdrowienia od całej rodziny wysłała z Kazimierza Dolnego. Opisała, że są bardzo zadowoleni z pobytu, mają spokój, piękną pogodę, pokój z widokiem na rynek. Prawdziwa oaza, choć są zaniepokojeni [w związku z sytuacją w kraju]. Dnia 17 czerwca 1981 r. autorka napisała list z Warszawy do Kormanowej przebywającej w Nieborowie, z nadzieją, że korespondencja ta zdąży dojść przed jej wyjazdem.

Autorka przebywała w Domu Pracy Twórczej w Konstancinie, gdzie razem z małżeństwem Kozłowskich wypoczywała i pracowała naukowo. Prosiła Kormanową o wypożyczenie na kilka dni książek: Zygmunta Paterczyka o Marcinie Kasprzaku i Andrzeja Notkowskiego o Ludwiku Waryńskim. Pracowała wówczas nad książką poświęconą publicystce i działaczce socjalistycznej Marii Jankowskiej-Mendelson, którą Kormanowa recenzowała.

Autorka pisze do Żanny Kormanowej z prośbą o wskazanie źródeł, gdzie mogłaby znaleźć materiały na temat pracy polskich arian z zakresu technologii pracy umysłowej. Dowiedziała się od dr. K. Wojciechowskiego, że Kormanowa spotkała w literaturze wzmianki na ten temat. Ona obecnie pracuje nad mową J.A. Koweńskiego (1650 r.) o umiejętnym korzystaniu z książek jako głównego narzędzia kształcenia umysłu.