List, w którym autorka przeprasza za zgubienie cennych materiałów - wydanych przed II wojną światową roczników pisma „Na Tropie”, które pożyczyła od Płonki. Nie chciała wyjaśniać, jak do tego doszło, obawiała się, że jej korespondent zinterpretuje jej odpowiedź jako próbę uchylania się od odpowiedzialności. Chciała odkupić egzemplarze, jednak jej poszukiwania w Polsce, Anglii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Szwecji i Francji skończyły się niepowodzeniem. Pozostały jej tylko kserokopie gawęd i artykułów Michała Grażyńskiego, które wysłała wraz z listem.

Odpowiedź na dwa listy Bronisława Kowalskiego. Autorka pisze czym wówczas się zajmowała. Wysłała Kowalskiemu swoje opowiadanie o walkach o Górę św. Anny. Przygotowywała wtedy opracowanie poświęcone jej ojczymowi, Wiktorowi Przedpełskiemu, Michałowi G. [prawdopodobnie miała na myśli Michała Grażyńskiego]. Autorka poinformowała nadawcę listu o stanie zdrowia swej matki, która przebywała u niej z wizytą. Pisała też o swoim bracie, Tadeuszu, który bardzo dużo pracował i często wyjeżdżał. Wspominała także o Czesławie, synu Wiktora Przedpełskiego z pierwszego małżeństwa.

List do sekretarki Tomasza Arciszewskiego, dotyczący spraw prywatnych. Autorka dopytuje Marię o to, co u niej słychać i opowiada o swoim ówczesnym życiu. Od 4 lat była wdową. Bardzo dużo pracowała, zajmowała się wieloma sprawami dotyczącymi swojego archiwum i księgozbioru, cały czas czuła się zmęczona. Mało spała i paliła dużo papierosów. Pisała również o swoich dzieciach i wnukach. Jej starsza córka ciężko pracowała, by spłacić liczne długi. Młodsza nie była zadłużona, ale była bardzo nerwowa. Wnuki rosły, uczyły się. Autorka podała ich krótkie charakterystyki.

Wspomnienia Stefanii Siatkowskiej z lat 1912–1918, okresu spędzonego w Nawojowej, majątku hrabiego Stadnickiego, gdzie po nieokreślonych, ale dramatycznych zdarzeniach („Utraciliśmy całe swoje mienie, pozostaliśmy bez grosza w kieszeni i dachu nad głową”), trafiła wraz z rodziną. Pracę u hr.

List do Haliny Martin dotyczący spraw prywatnych. Maria jest od 19 lat kobieta samotną, obecnie 60-letnią. Właśnie przeszła na emeryturę, ale szef obiecał posyłać jej do domu prace zlecone. Jak dotąd dostała tylko jedną książkę do opracowania redakcyjnego. A przydałyby się pieniądze, bo ma małą rentę. Kobieta pisze o swoich problemach zdrowotnych, przeszła dwa zawały, ma niewydolność. Nie jest jej łatwo samej. Ale bywają tez jaśniejsze chwile. Miała w tym roku wspaniałe wakacje, ponieważ przyjaciele z Francji zaprosili ją do siebie do Paryża i spędziła także miesiąc w ich domu na Korsyce.

Kolekcja listów Haliny i Wiktora Martin, do Czesława Przedpełskiego, syna Wiktora Przedpełskiego (ojczyma Haliny) z pierwszego małżeństwa. Czesław mieszka na stałe w Stanach Zjednoczonych. Listy są zwykle kierowane do Czesława i jego żony dotyczą głównie spraw rodzinnych, ale Wiktor porusza również kwestie biznesowe. Początkowo Przedpełscy mieszkają w Atlancie, ale w 1955 r. przeprowadzają się do Bostonu.

Korespondencja z synem Kazimierza Iranka-Osmeckiego, Jerzym Osmeckim.

1.09.1981 r. – List do Jerzego Osmeckiego, mieszkającego w Monachium, w sprawie jego ojca. Halina bardzo martwi się jego stanem, ostatnio bardzo się pogorszył. Podejrzewa, że syn nie wie o złej sytuacji rodziców materialnej, którzy są bardzo dumni i nikomu się nie skarżą. Ona w tajemnicy stara się o miejsce w domu opieki. Ma na oku dwa miejsca, gdzie starsi ludzie mają samodzielne mieszkania, ale i odpowiednia opiekę. Na razie nic o tym nie mówi, bo nie wiei, czy się uda to załatwić.

Jest to rodzaj listu ogólnego, pisanego prawdopodobnie do różnych przyjaciół. Autorka dzieli się swoimi przemyśleniami na temat aktualnej sytuacji w Polsce, sięgając do niektórych kwestii historycznych.

Alice była przyjaciółką Izabeli Kuczyńskiej i jej skrzynką kontaktową w Europie Zachodniej, za jej pośrednictwem Kuczyńska wysyłała listy na Zachód, aby uniknąć cenzury, dzięki niej również odbierała przesyłki adresowane do niej, np. z książkami wydawanymi na Zachodzie. Autorka wraz z listem przesłała Halinie publikacje otrzymane od Izabeli w Atenach i dokument wysłany wcześniej. Bellier przepraszała, że przesyłkę wysłała z dużym opóźnieniem, spowodowanym śmiercią jej ojczyma i koniecznością opieki nad osamotnioną matką.

Dwa listy do Alice Bellier z Liege w Belgii. Alice była przyjaciółką Izabeli Kuczyńskiej i jej „skrzynką kontaktową" w Europie Zachodniej, z jej pomocą Kuczyńska wysyłała listy na Zachód z pominięciem cenzury, przez nią również odbierała przesyłki, zawierające m.in. książki wydawane na Zachodzie.