Dziennik niezachowany w całości, zapiski (z wyraźnymi lukami) pochodzą z lat 1842–1843, 1847–1852, 1858–1859. Dokument ten mimo to jest ważnym źródłem do badania sytuacji kobiet w środowiskach emigrantów polskich we Francji po upadku powstania listopadowego. Autorka szczegółowo pisze o emigranckiej egzystencji: problemach finansowych, spotkaniach towarzyskich (początkowo unika wieczorów tanecznych, choć wyznaje, że sprawiłyby jej przyjemność). W swoich zapiskach zamieszcza detale codzienności: ceny, listy zakupów, tryb wychowywania dzieci.

W swojej relacji z pobytu w obozie na Majdanku Franciszka Brożek informuje, że początkowo mieszkała na szóstym polu w barakach, w których w większości przebywały Żydówki. Po pewnym czasie przeniesiono ją na pierwsze pole, gdzie zajmowała się wyplataniem butów ze słomy, a później dołączyła do komanda ogrodowego. Mimo braku starań rodziny po pół roku zwolniono ją z obozu. Relacja jest napisana językiem prostym, świadczącym o podstawowym wykształceniu autorki.

Rekord stanowią trzy opowiadania, których tytuły nie zostały przetłumaczone na język polski.

Opowiadania występują w dwóch wersjach językowych – litewskiej i polskiej. Polska wersja jest tłumaczeniem, często niedokładnym. Autorka w ciekawy sposób zapisuje to tłumaczenie – używając litewskich znaków (zapis przypomina bardziej nawet nie tłumaczenie, ile litewską transliterację polskich słów).

Rekord stanowi zbiór dwóch opowiadań.

Oba występują w dwóch wersjach językowych – litewskiej i polskiej. Polska wersja jest tłumaczeniem, często niedokładnym. Autorka w ciekawy sposób zapisuje to tłumaczenie – używając litewskich znaków (zapis przypomina bardziej nawet nie tłumaczenie, ile litewską transliterację polskich słów).

Dziennik osobisty niezidentyfikowanej młodziutkiej autorki, rozpoczęty 6 października 1847 roku. Z treści wynika, że matka diarystki już nie żyła. Dziewczyna mieszkała z ojcem. Jej dom odwiedzali członkowie rodziny i okoliczni sąsiedzi: ciotka Małgorzata, ciotka Łepkowska, Wanda Świderska, ciotka Klimcia, także panna Voisin, która miała podjąć pracę u Rulikowskich. Pewien trop biograficzny może stanowić informacja, że w marcu 1848 roku autorka miała udać się do pobliskiej Pietraszówki.

Listy Marii Zielińskiej do jej męża Walentego Zielińskiego są korespondencją dotyczącą spraw rodzinnych. Autorka opisuje jak spędziła dni, wylicza codzienne czynności domowe, które prowadziła, wspomina o uczuciach towarzyszących poszczególnym sytuacjom. 

Zapiski diariuszowo-pamiętnikarskie (datowane, notatki łączące bieżący rejestr z retrospekcją). Niewiele miejsca poświęca autorka codziennej egzystencji. Zamiast tego zwraca się ku wspomnieniom wojennym, a także rozmyślaniom na temat wartości literatury, która – jak twierdzi – nie jest traktowana w Polsce „intelektualnie” (k. 6). Zresztą notatki związane z codziennymi zajęciami opatruje pogłębionymi obserwacjami, przez co te fragmenty nabierają charakteru eseistycznego.

Notatki nieregularne, dotyczące życia codziennego. Autorka mieszkała wraz z rodzicami i rodzeństwem w miejscowości Bobrowe. Oprócz codziennych zajęć opisuje wizyty w kościele, spotkania z przyjaciółkami, wyjazdy ojca m.in. do Krasnegostawu. Pisze też o swoim i najbliższych samopoczuciu i stanie zdrowia. Echa wojny w dzienniku są znacznie rzadsze niż relacje z codziennych czynności. Rudnicka pisze o wojnie w odniesieniu do trudności finansowych rodziny. Dziwi się, że przyroda nie robi sobie nic z tego, co dzieje się na świecie.

Zapiski w drukowanych kalendarzach Zofii Römerowej były prowadzone w czasie przed Dziennikami i równolegle z nimi. Tom pierwszy zawiera notatki z lat 1836–1837, mieszczące się w kalendarzu z Drukarni Manesa Romma i Zymela Typografa w Wilnie i Grodnie. Jest to kronika panieńska autorki.

Dziennik pisarki, o dużych walorach literackich. Pierwsza notatka z 20 stycznia 1940 r. Z notatek wynika, że zapiski wojenne były pierwszym diariuszowaniem autorki (albo podjętym na nowo po długiej przerwie). Zachowany maszynopis powstał po wojnie, najpewniej w okresie, kiedy Kołaczkowska porządkowała osobiste papiery (wtedy też powstało wspomnienie o Jerzy Ostrowskim). Autorka motywuje się do regularnego pisania w niekomfortowych warunkach. Traktuje też to codzienne niemal diariuszowanie jako luksus – widzi w tym swoją uprzywilejowaną pozycję.