Autorka występująca pod pseudonimem „Malwa” opisała swoje przeżycia z tzw. powodzi tysiąclecia i zalanie domu. W 1997 r. mieszkała z rodziną (mężem, dwoma synami i córką) w podwrocławskiej wsi. Wspólnie z mężem prowadziła firmę we Wrocławiu, w domu na wsi dodatkowo mieli pracownię. Autorka opisała codzienność przed kataklizmem: wyjazd dzieci na wakacje, podróż służbową męża. Podczas ewakuacji wioski ze zdziwieniem obserwowała niemrawe przygotowania mieszkańców, nie rozumiała ich bierności.

Wspomnienia mieszkanki Wrocławia nadesłane na konkurs na temat powodzi z 1997 r. zgłoszone w kategorii Wspomnienia uczestnika powodzi. Autorka kryjąca się pod pseudonimem „Budzisława” opisała swoje przeżycia z tzw. powodzi tysiąclecia w lipcu 1997 r., która nawiedziła m.in. południową i zachodnią Polskę. Autorka, bezpośrednia uczestniczka wydarzeń, ukazała tragizm sytuacji – powoli nadchodzącą katastrofę, brak przygotowania większości wrocławian, atak żywiołu.

Anonimowe wspomnienia autorki z Kędzierzyna-Koźla, nadesłane na konkurs dotyczący powodzi  z 1997 r. zgłoszone w kategorii „Wspomnienia uczestnika powodzi”. Autorka, kryjąca się pod godłem „Bogda” opisuje swoje przeżycia z lipca 1997 r., z tzw. powodzi tysiąclecia, która nawiedziła wówczas m. in. południową i zachodnią Polskę.

Relacja Marii Balinskiej spisana w 1945 r. w Lubece, podczas kursu gospodarstwa domowego dla dziewcząt, w ramach zadanego wypracowania na temat pobytu w Niemczech. Dokument opisuje okoliczności wywiezienia autorki do Niemiec, warunki egzystencji i pracy przymusowej (czas pracy, zakres obowiązków w kuchni oraz jako służąca). Autorka najpierw pracowała wraz ze swoją rodziną na wsi, później sama w mieście. Balinska opisuje swoje relacje z niemiecką gospodynią, z którą się bardzo zżyły oraz swój nastrój, kiedy przebywała w Lubece i tęskniła za bliskimi, za polskim językiem.

Wspomnienia Emilii Chłapowskiej adresowane do ZNiO we Wrocławiu. Autorka na wstępie podkreśla, że będą one niepełne, gdyż z racji wieku pamięć ją zawodzi. Dokument opisuje historię trzech pokoleń rodziny autorki – Sczanieckich, oraz bliskich ze strony męża – Chłapowskich. Autorka sporo miejsca poświęciła niezwykłym kobietom, które odegrały ważną rolę w jej życiu: swojej matce chrzestnej (siostrze pradziadka) Emilii Sczanieckiej oraz jej trzem siostrzenicom – Marii, Klaudynie (Klaudii) i Sewerynie.

Relacja Walerii Droźdź (lub Drożdż), osadniczki na Ziemiach Odzyskanych, jest chaotycznym – przynajmniej dla niewtajemniczonego odbiorcy – zbiorem fragmentarycznych, niedatowanych notatek z pierwszych lat po zakończeniu II wojny światowej. Zapiski prowadzone były najpewniej wyłącznie na własny, prywatny użytek autorki, o czym może świadczyć choćby brak struktury narracyjnej. W dokumencie Droźdź wypisuje m.in. różne nazwiska, przy których czyni krótkie adnotacje (np. „Prządło – z zawodu nauczyciel – obłowił się, uciekł, szabrownik”).

Maria Konieczna odpowiedziała na trzy pytania ewaluacyjne na temat kursu gospodarstwa domowego prowadzonego w Lubece w 1945 r., w którym uczestniczyła. Najbardziej podobały jej się zajęcia z gotowania; zaproponowała wydłużenie następnych kursów tego typu do dziesięciu tygodni, ponieważ „[…] nie było ani jednego dnia, żeby mi się nudziło albo żebym pragnęła pójść do domu”.

Autorka opisała sytuację w Krzemieńcu po ewakuacji większości personelu MSZ i korpusu dyplomatycznego w połowie września 1939 r., kiedy wraz z matką musiała zostać w miasteczku (nie została objęta ewakuacją). Krzyżanowska obserwowała napływ uchodźców do miasta, wejście wojsk radzieckich, aresztowania. Warunki egzystencji autorki i jej matki stale się pogarszały, więc próbowały zdobyć środki do życia, sprzedając cenne przedmioty: „Mamy tylko zegarki.

Relacja Hanny Maciejewskiej dotyczy jej przeżyć w pierwszych latach osadnictwa na Ziemiach Odzyskanych. Dokument powstał z intencją upamiętnienia kilku osób – przedstawicieli nowej władzy, którzy pomogli autorce w trudnym czasie pierwszych powojennych lat. Maciejewska chronologicznie przedstawia swoje losy po przybyciu na Dolny Śląsk, szczegółowo relacjonując kolejne kroki na Ziemiach Odzyskanych. Wspomnienie jest jednak przede wszystkim hołdem złożonym tym, których wszechstronna pomoc (nie tylko materialna) umożliwiła autorce na nowo rozpocząć normalne życie.

Władysława Gilewska jako młoda dziewczyna została w 1945 r. przesiedlona z Wołynia, z terenów dzisiejszej Ukrainy. Autorka podkreśla w swoich wspomnieniach ogromne poczucie zagrożenia (grasujące bandy mordujące ludność polską), które sprawiło, że nie żałowała wyjazdu. W krótkiej, rzeczowej relacji Gilewska przybliża m.in.: warunki, w jakich osadnicy przybywali na tzw. Ziemie Odzyskane, sytuację po dotarciu na miejsce (poszukiwanie miejsca do osiedlenia, niebezpieczeństwa) i życie w nowym domu – dzielone przez jakiś czas z jego niemieckimi mieszkańcami.