Praca jest zapisem rozmowy wnuczki z babcią i została poprzedzona skróconym opisem przesiedlenia, którym autorka – Anna Trutowska – wprowadza czytelnika/ czytelniczkę w opowieść swej babci – Marii Trutowskiej. Wspomnienia podzielone na trzy tematyczne wątki, obejmują lata dzieciństwa bohaterki i dotyczą życia na Kresach u schyłku II wojny światowej - m. in rodzinnej miejscowości M. trutowskiej - Kopiatyna, kwestii narodowościowych na Kresach i wreszcie pierwszych powojennych lat na ziemiach zachodnich, gdzie w 1946 r. Maria Trutowska znalazła się wraz z rodziną.

Autorki – uczennice Zuzanna Weiss i Aleksandra Wrona – na podstawie wspomnień najbliższych stworzyły obrazy życia na wsi kresowej przed II wojną światową i później. W pierwszej opowieści ukazano losy praprababci Rozalii Chmiel mieszkającej we wsi Hodowica (obecnie obwód lwowski), w drugiej – prababci Józefy pochodzącej ze wsi Łuka (obecnie obwód iwanofrankiwski).

Wspomnienia pochodzącej z Mogielnicy (obecnie Ukraina) Marii Mariowskiej wysłuchane i spisane przez jej prawnuczkę – Aleksandrę Pawlak. Szczęśliwe i dostatnie dzieciństwo (ojciec Mariowskiej po dziesięcioletnim pobycie zarobkowym w Stanach Zjednoczonych wybudował okazały dom z zabudowaniami gospodarczymi i był właścicielem dużego gospodarstwa) przerwała wojna, na którą przypadły lata wczesnej młodości Mariowskiej. W Mogielnicy przeżyła większość okupacji, obserwując m.in.

Wspomnienia Zuzanny Głodek, wysłuchane i spisane przez Ninę Pawelec, na temat losów rodziny bohaterki od momentu przybycia rodziców Głodek do Lwowa w latach 20. XX w., poprzez II wojnę światową, aż do lat spędzonych we Wrocławiu po przymusowym przesiedleniu w 1946 r. Głodek opisała szczęśliwe dzieciństwo – zabawy, ulubione miejsca, zwyczaje oraz najbliższe otoczenie: rodzinę, sąsiadów, koleżanki.

Zapis rozmowy Barbary Piotrowskiej z Karoliną Lombarską – prababcią autorki – dotyczy przede wszystkim dzieciństwa Lombarskiej na Kresach i II wojny światowej, która przerwała spokojne życie bohaterki. Lombarska opowiada o tym, jak wojna dotknęła jej rodzinę, m.in. o wywózkach na roboty przymusowe i zagrożeniu ze strony UPA, zagubionej i odnalezionej w czasie wojny siostrze oraz o przymusowym przesiedleniu na Dolny Śląsk po II wojnie światowej w 1945 r. i dalszych losach rodziny.

Karolina Ponikowska zebrała w jednym dokumencie historię kilku pokoleń swojej pochodzącej z Kresów rodziny związanej rodzinnie i emocjonalnie z miastem Brody. Treść składa się z 5 tematycznych części dotyczących korzeni przodków autorki, historii Kresów w czasie II wojny światowej, życia podczas okupacji, powojennych losów i społeczności Brodzian. Ponikowska koncentruje  się przede wszystkim na postaci prababci i pradziadka: ur. w 1918 r. Joanny i dwa lata starszego Kazimierza Binasiewicza, opisując przy okazji losy pozostałych przodków z rodziny Binasiewiczów – m. in.

Opowieść Antoniny Próchniak wysłuchana i spisana przez uczennice: Beatę Jagodzińską i Justynę Wędrychowicz. Przyjęta przez autorki narracja pierwszoosobowa ukazuje losy bohaterki i jej najbliższych od wybuchu II wojny światowej, po pierwsze lata na Ziemiach Odzyskanych. Bohaterka przywołuje wydarzenia z kolejnych okupacji w rodzinnych Mikulińcach – na przemian radzieckiej i niemieckiej i związane z tym dramatyczne losy swojej rodziny i miejscowej ludności – m. in.

Maria Prusakowska przybliża losy pana Antoniego (nazwisko nieznane), znajomego swoich rodziców, który dzieciństwo i młodość przeżył na Kresach w Winnikach - miasteczku nieopodal Lwowa. Dokument jest zbiorem różnych historii z życia bohatera, obejmujących przede wszystkim ciężkie i tragiczne lata II wojny światowej, kiedy Antoni był chłopcem. Autorka opisuje m. in. warunki egzystencji i sposoby przetrwania podczas wojny, głód i Niemca, który pomagał żywnościowo chłopcu. W tekście znalazła się też wzmianka odnośnie prześladowań Polaków przez nacjonalistów ukraińskich.

Fragment historii rodzinnej dotyczący przede wszystkim wydarzeń z lat 1944–1947. Zwięzłe, faktograficzne zapiski rozpoczyna wzmianka o ślubie Rozalii Bugiery z Franciszkiem Kozakiem (prababci i pradziadka autorki), następnie ukazane zostały losy rodziny po wcieleniu pradziadka do wojska i przymusowym wysiedleniu w 1945 r. Autorka lakonicznie opisała m.in. warunki podróży na zachód i emocje jej towarzyszące oraz początki nowego życia rodziny prababci na tzw. Ziemiach Odzyskanych.

Anna Sitkowska przedstawia losy swojej cioci, urodzonej na Kresach Heleny Zdęby obejmujące okres przed 1939 z do lat 70 XX w. Dość szczegółowo opisuje jej dzieciństwo i życie w rodzinnej wsi przed II wojną światową, ukazując przy okazji losy innych członków swojej rodziny, m. in. pradziadka (Albin Huk), babci (Zofia Huk), czy dziadka (Stanisław Grab). Ze wspomnień Sitkowska tworzy ciekawy przedwojenny portret Dawidowa – leżącej nieopodal Lwowa wielokulturowej wsi, w której zgodnie – wg wspomnień Zdęby – żyli Ukraińcy, Żydzi, Polacy, Niemcy.