Maria Skomorowska spisała wspomnienia swoich bliskich – ze strony mamy i taty – dotyczące Kresów: lat młodości, dzieciństwa babć i dziadków. Autorka podzieliła dokument na cztery zatytułowane części, poświęcone wskazanej w tytule każdej postaci z osobna („Babcia Helena”, „Dziadek Józef”, „Babcia Czesława” i „dziadek Władysław”). Zwięzłe zapiski zawierają szczątkowe informacje biograficzne dotyczące rodziny autorki, dotykając powierzchownie bardzo różnych tematów, m. in. sposobów spędzania świąt, przeżyć wojennych, rodzinnych miejscowości (Wojnicz, Kopyczyńce, Mogielnica, Lwów, Lipiny).

Wspomnienia Danuty Szot spisane przez jej wnuczkę Ewę Kruczek, dotyczące lat dzieciństwa spędzonych na zesłaniu. Urodzona w Lidzie Danuta Szot, w 1941 r. jako 6-letnia dziewczynka wraz z matką i siostrą została wywieziona do kołchozu Bolszaina na Syberii. Do Polski powróciła pięć lat później i zamieszkała w Myśliborzu. Praca zawiera opis okoliczności aresztowania i warunków egzystencji podczas zsyłki – m. in. podróż, śmierć młodszej siostry, pobyt w domu dziecka, walka o przetrwanie. Dokument kończy wzmianka o śmierci Danuty Szot w 2007 r.

Historia Stanisławy Kuźmińskiej w opracowaniu jej wnuczki – Justyny Kuźmińskiej. Autorka przedstawia losy swojej babci, koncentrując się przede wszystkim na dzieciństwie i wczesnej młodości bohaterki, które przypadły na okres przedwojenny i II wojnę światową. Kuźmińska przybliża dzieje rodziny babci i warunki, w jakich dorastała mała Stanisława – pisze m.in. o nauce w miejscowej szkole, rodzinnej wiosce (Dobrowodach, tereny dzisiejszej Ukainy), codziennych obowiązkach w gospodarstwie ojca.

Zapis wywiadu przeprowadzonego przez Iwonę Maciejczyk z Kazimierą Wychowaniec na temat dzieciństwa bohaterki urodzonej na Kresach (obecnie tereny Ukrainy) tuż przed II wojną światową. Bohaterka wywiadu plastycznie opisała realia czasu wojny i pierwszych lat powojennych, wspominając dramatyczne przeżycia rodziny z czasów okupacji w Tuligłowach i po przesiedleniu na tzw. Ziemie Odzyskane, które nie przyniosło oczekiwanego spokoju. Wychowaniec opowiedziała m.in.

Dokument powstał jest  zapisem opowieści Teresy Nawolskiej, która podzieliła się z grupką uczniów swoją pamięcią i wiedzą na temat Lwowa i  Kresów, przedstawiając losy swojej rodziny mieszkającej we Lwowie. Nawolska rozpoczyna próbą historycznej prezentacji rodzinnych stron, stopniowo wplatając w narrację wątki osobiste i porzucając dystans na rzecz bezpośredniej perspektywy opowiadanych zdarzeń.  Dokument zawiera fragmenty dotyczące m. in. stosunków polsko-ukraińskich przed II wojną światową, czasu okupacji (np.

Martyna Pacek opowiada o swojej pochodzącej z Kresów rodzinie, w szczególności zaś o dziadku Edwardzie Hucaluku. Autorka opisuje m.in. Mołczanówkę – rodzinną wieś dziadka, w której spędził przypadające na pierwsze powojenne lata dzieciństwo oraz organizację życia pradziadków. Więcej miejsca autorka poświęciła wydarzeniu z lat szkolnych dziadka: ogłoszeniu śmierci Stalina i reakcji mieszkańców Mołczanówki. Pacek kończy wzmianką o przymusowej repatriacji rodziny Hucaluków na tzw. Ziemie Odzyskane w 1957 r. i podsumowaniem dalszych losów dziadka po osiedleniu się w Polsce.

Wspomnienia Janiny Dadej (rocznik 1921), wysłuchane i spisane przez Joannę i Annę Hotała. Autorki oddały głos bohaterce, która opowiada historię swojego życia i swojej rodziny. Dadej opisuje m. in. rodziców – Teodora Litwina i Marię Skoczylas, dostatnie dzieciństwo, spędzanie czasu, dom rodzinny i żydowskich sąsiadów, edukację (najpierw w prywatnej szkole powszechnej, następnie w renomowanym gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej). Całość przeplatają fragmenty dotyczące ukochanego, rodzinnego Lwowa. Dadej wspomina również swoje losy podczas II wojny światowej - pracę w Instytucie prof. R.

Losy Anny Teresy Budis spisane przez jej wnuczkę Paulinę Budis. Autorka podzieliła tekst na osiem części, zatytułowanych kolejno: Więzienie, Kościół i religia, Szkoła, Przyjazd do Polski, Rodzina jest najważniejsza, Jak żyć?, Co teraz?, Najważniejsze. W poszczególnych częściach autorka przedstawia zarys dziejów rodziny Budisów, w tym swojego prapradziadka i babci.

Autorka, Julianna Filippi-Lechowska, opisuje losy swoich przodków  mieszkających od pokoleń we Lwowie, sięgając do w XIX w. i kończąc na latach powojennych, kiedy potomkowie Filippich żyli już na Dolnym Śląsku.  Filippi-Lechowska rozpoczyna od postaci słynnych rzeźbiarzy: Paola, Pawła i Parysa Filippich, koncentrując się przede wszystkim na losach najmłodszego – Parysa oraz jego rodziny, ukazując jak rodzina znalazła się we Lwowie. Dalsza część dotyczy osoby pradziadka autorki – ur. w 1902 r.

Wspomnienia Zofii Wielgusiewicz utrzymane w sprawozdawczym tonie, bez uwag o charakterze osobistym. Bohaterka opowiedziała o Kresach, dzieciństwie i młodości spędzonych we Lwowie, gdzie uczęszczała do Państwowego Gimnazjum Królowej Jadwigi (gimnazjum sióstr felicjanek), a później studiowała Wydziale Nauk Matematyczno-Przyrodniczych Uniwersytetu Jana Kazimierza. Okupację przeżyła głównie w Kielcach, gdzie ją i męża w trakcie podróży poślubnej zaskoczył wybuch wojny. Podczas okupacji była m.in.