Na korespondencję składa się pięć kartek z życzeniami świąteczno-noworocznymi, wysyłanych co roku. Kartki podpisane są przez Alę i jej męża (Mutek?, podpis nieczytelny). Oprócz życzeń pojawiają się w nich również informacje o charakterze prywatnym. Dortimerowie pisali głównie o swoich wnukach i zdrowiu. Pytali też o samopoczucie Kormanowej, niekiedy przekazywali również wieści od wspólnych znajomych.
Zbiór sześciu listów dotyczących spraw prywatnych.
7 stycznia 1948 r., list z Casablanki, autorka dziękuje za zainteresowanie się jej losem i za okazaną pomoc. Musiała wyprowadzić się z mieszkania, ale nie mogła znaleźć innego, nie stać jej było także na kupno własnego. Żal było jej opuszczać córkę, ale była zmuszona przenieść się do Paryża. Po urządzeniu się w Paryżu, planowała starać się o wizę do Warszawy, chciała spotkać się z Kormanową i podziękować jej za wsparcie.
Jest to zbiór życiorysów Żanny Kormanowej pisanych przez nią w różnych latach, począwszy od 1942 r. (w języku rosyjskim) po obszerny 7-stronicowy z 1962 r. Różnią się stopniem dokładności, jak również niektórymi faktami. W kolekcji znajdują się również życiorysy naukowe oraz wykazy prac naukowych i popularno-naukowych, artykułów i recenzji, a także podręczników, programów dydaktycznych pisanych przez Kormanową.
Rozalia Rybacka opowiada o różnych sprawach i wydarzeniach związanych z działalnością jej i jej męża, oraz innych towarzyszy partyjnych.
Zbiór listów Antoniny Sokolicz do przyjaciół w Ameryce
Pierwsze 3 listy nadesłane przez Natalię Urbańską z Częstochowy. Listy te otrzymała od swego krewnego z Ameryki:
1. Warszawa 30.10.1926 r. (s.1-2a)
Zofia Bolesławska opisuje swe kontakty z Antoniną Sokolicz (Sokolicz to pseudonim, właśc. nazwisko to Żongołłowicz) , którą dobrze znała od 1916 r. Spotkała ją w Piotrogrodzie [ówczesna nazwa Petersburga]. Jest to okres mało znany w jej życiu, ale bardzo interesujący i charakterystyczny. Piotrogród zaczynał już wówczas odczuwać skutki pierwszych niepowodzeń na froncie, imperium carskie pękało w szwach, gdzieniegdzie wybuchały bunty głodowe. Tamtejsza Polonia, miotana sprzecznymi orientacjami (prorosyjską i proaustriacką), gromadziła się w Ognisku Polskim przy ul.
Autorka opisuje swoje dzieciństwo na Ukrainie. Ojciec pracował jako pszczelarz w majątku hrabiego Kieniewicza. Pamięta dzień, kiedy nadeszła odezwa Lenina ogłaszająca Rewolucję Październikową. Wspomina lata okupacji hitlerowskiej. Już wtedy swe losy związała z PPR, walczyła w partyzantce (głównie w Warszawie i okolicach). Dosyć obszernie pisze o powstaniu PPR, a także Batalionów Chłopskich i Gwardii Ludowej oraz o działalności tych organizacji podczas wojny. Jest tu też mowa o tworzeniu Rad Narodowych, o PKWN i Manifeście Lipcowym.
Autorka opisuje swoje losy. Jest repatriantką z Mandżurii (Chiny). Jej Ojciec – Polak, z pow. sandomierskiego, trener koni wyścigowych, znalazł się w Chinach w 1914 r. Walczył w wojsku carskim na terenie Prus Wschodnich (k. Węgorzewa), a następnie został wysłany do ochrony kolei mandżurskiej. Matka, Rosjanka z okolic Czyty (Zabajkale).
Wiesława Gajewska opisała wydarzenia dotyczące konfliktu między mieszkańcami we wsi Lipa k. Bolkowa (woj. dolnośląskie) w latach 1980–1983. Przedstawiła swoją sytuację rodzinną, zawodową i partyjną od roku 1980 r. Od kilkunastu lat pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej w Lipie, była lubiana przez uczniów. Od 1975 r. sama wychowywała dwójkę dzieci, a w 1980 r. była w trakcie rozwodu. W 1979 r. wróciła na Uniwersytet Wrocławski, by dokończyć zaoczne studia z matematyki. W styczniu 1980 r. wybrano ją I sekretarzem podstawowej organizacji partyjnej (POP) w Lipie. Jesienią 1980 r.
Relacja z datą dzienną: 8 czerwca 1945 r.
Tekst obejmuje wydarzenia z okresu od 1942 do 1944 roku.
Relację otwiera data 22 października 1942 roku wraz z informacją, że tego dnia zamordowana została matka Autorki wraz z pozostałymi (poza ojcem i siostrą) krewnymi.