W dokumencie autorka opisuje wydarzenia związane z zabójstwami Polaków popełnianymi przez Ukraińców zamieszkujących okolice Brzeżan (woj. tarnopolskie). Jak wspomina, w 1939 r. mieszkała z rodzicami i dwoma braćmi w Bielsku. Jej ojciec był zawodowym wojskowym w stopniu chorążego. Pełnił służbę w miejscowym 21 Pułku Artylerii Lekkiej. Tuż przed wybuchem wojny jej matka wraz z dziećmi (z innymi polskimi rodzinami) została ewakuowana z Bielska w obawie przed napaścią Niemców. W ten sposób rodzina znalazła się w Brzeżanach.

Jest to wspomnienie autorki o swoim mężu, Jerzym Gołębskim, oficerze rezerwy, poruczniku 9. pułku ułanów w Czortkowie, a potem w Trembwoli, pow. Tarnopol.

Autorka pisze, że jej mąż prowadził majątek jej rodziców w Dawidkowcach. Po szkole podstawowej ukończył gimnazjum Petelenca we Lwowie. Studiował w Akademii Rolniczej w Dublanach i na Kursach Ziemiańskich Turnau’a we Lwowie. Po studiach gospodarował w majątku swego ojca w Marianowie, a po ich ślubie w Dawidkowcach.

Korespondencja Marii Gumińskiej z Archiwum Wschodnim. Autorka opisuje losy swojego ojca, Jerzego Gołębskiego, który jako oficer Wojska Polskiego został wywieziony na Syberię. Powołując się na informację w „Tygodniku Powszechnym”, zawiadamia, że jej ojciec był jednym z tych, którzy nie dotarli do gen. Andersa.

Autorka opisuje moment aresztowania oraz pobyt w więzieniu za pochodzenie niemieckie. Była córką Edwarda Benke, pochodzącego z niemieckiej rodziny ewangelickiej, oraz Marii (vel. Marianny) z d. Mróz, Polki z rodziny katolickiej. W momencie aresztowania w dniu 28.03.1945 r. miała 16 lat.

Autorka opisuje po krótce swoje życie oraz zesłanie na Syberię.

Urodziła się w 1924 r. w Grudzielcu Nowym. Tam ukończyła 4 klasy szkoły podstawowej. W 1936 r. wyjechała do siostry, która mieszkała z mężem i synkiem w miejscowości Gliniszcze, pow. Kosów Poleski. Pomagała siostrze w gospodarstwie. W 1939 r. urodziła im się córka.

Anna Baruś opisuje swoje losy od czasu II wojny światowej. Urodziła się w 1937 r. w Warszawie. Wraz z rodziną mieszkała na Mokotowie, początkowo na ul. Madalińskiego, potem na ul. Narbutta. Jej ojciec zginął w powstaniu warszawskim – został rozstrzelany wraz z innymi powstańcami. Matka została z trzema córkami (Anna w wieku szkolnym i dwie malutkie siostry). Po powstaniu znalazły się w Pruszkowie, a następnie w Wólce (woj. kieleckie). Matka z młodszymi siostrami zamieszkała w domu gospodyni Krupa, a Annę wzięła do siebie nauczycielka, pani Stępniak.

Autorka opowiada o losach rodziny w czasie II wojny światowej, czyli o wywózce na Syberię. Podaje szczegóły podróży i pobytu, a także informacje o losach męża w wojsku i losach rodziny po powrocie do Polski.

 Autorka wychowała się na kresach wschodnich w okolicach Tarnopola. Urodziła się w 1912 r. we wsi Hukałowce. Po odzyskaniu niepodległości ojciec, wróciwszy z wojska austriackiego, zakupił, w ramach parcelacji majątków dworskich, plac pod młyn wodny w pobliskiej wsi Kabarowce. Miejscowa ludność ruska była bardzo wrogo nastawiona do polskich osadników. W tej wsi mieszkało ok. 60 rodzin polskich, pochodzących z okolic Żywca. Tworzyli oni zwarta grupę, dobrze zagospodarowaną. Wybudowali polską szkołę, w której uczyli polscy nauczyciele.

Jest to zbiór kartek i listów do Żanny Kormanowej pisanych głównie z wyjazdów wypoczynkowych w góry (najczęściej w Tatry). Autorka przedstawiła swoje wrażenia z pobytu, pisała o wycieczkach górskich. Chodzenie po górach to była dla niej wielka pasja i przyjemność. W korespondencji znalazły się krótkie opisy miejscowości, w których przebywała, i co zwiedziła. Niektóre wyjazdy związane były z kuracją w sanatorium (Ciechocinek, Zakopane, Szczawno). Pojawiły się też wzmianki dotyczące jej pracy zawodowej (była nauczycielką) i naukowej (kilkakrotnie wspominała o pisaniu pracy).

Autorka pisała o swoich kłopotach zdrowotnych, o problemach z układem pokarmowym i bezsennością. Początkowo leczyła się na własną rękę, gdy nie przynosiło to rezultatów udała się lekarki rejonowej, która zdiagnozowała silną nerwicę. Wdrożone leczenie nie pomagało. Poszła więc prywatnie do starego doktora Szczurowskiego, który potwierdził wprawdzie diagnozę, ale zastosował inne leki, dzięki którym poczuła się lepiej.