Luźne, miejscami pełne gniewu zapiski Zofii Olewniczak, rencistki, w których zawarła swoje krytyczne przemyślenia dotyczące strajków robotniczych. Impulsem do ich napisania były wydarzenia sierpniowe, które przywołały wspomnienia z dzieciństwa autorki – jej ojciec był aktywnym działaczem PPS, za udział w strajkach dwukrotnie trafił do więzienia, czego konsekwencje (głód i nędzę) odczuła cała rodzina. Autorka odniosła się m.in. do kwestii postulatu wolnych sobót, postaw Polaków i społecznych konsekwencji strajku.

Pamiętnik Agnieszki Furman jest zbiorem barwnych refleksji i obserwacji dotyczących codziennego życia we wsi Potoki (Kaszuby, powiat kartuski). Autorka opisuje wygląd domów, podwórek i gospodarstw rolnych; wspomina, że droga prowadząca z jej wsi do miasteczka po deszczu staje się uciążliwa dla pieszych i samochodów. Przemierza ją zwykle raz w miesiącu, gdy przyjeżdża z internatu w odwiedziny do domu (uczy się w liceum). Odnotowuje, że mimo pewnych różnic w jej światopoglądzie nadal może znaleźć wspólny język z rodziną i znajomymi.

Zuzanna Paszkot wspomina, że w szkole nie miała książek ani kredek, musiała wiele rzeczy pożyczać od koleżanek. Pochodziła z ubogiej rodziny. Jej ojciec był alkoholikiem, stosował przemoc w domu. Dziewczyna mimo wszystko uczyła się dobrze, ale z powodu biedy nie mogła kontynuować edukacji. Zaczęła wcześnie pracować w gospodarstwie.

Pierwszy wpis Zofii Murczkiewicz w pamiętniku pochodzi z 1947 r. i dotyczy okresu, kiedy w okresie powojennym wraz z rodzicami mieszkała w ziemiance po żołnierzach radzieckich. W 1951 r. rodzice wyprawili ją do szkoły, wtedy pierwszy raz usłyszała słowa: „brak pieniędzy”. Autorka wspomina lata spędzone w szkole i pozaszkolne obowiązki: bawienie braciszka, pomaganie w obowiązkach domowych, wypasanie krów.

Teresa Wolak wspomina w swoim pamiętniku, że urodziła się w Ślemieniu na Śląsku, w biednej rodzinie (nieposiadającej ziemi) i liczącej czternaściorgo dzieci. Wszyscy mieszkali w jednym pokoju. Po wybuchu drugiej wojny światowej ojciec, główny żywiciel rodziny, został wysłany do obozu. Autorka zapisała: „Mama żywiła nas herbatą z sacharyną i ziemniakami z kwaśnicą”. Zanotowała także, że Niemcy „robili egzekucje, wieszali po 10-ciu Polaków. Dzieci niemieckie mściły się na nas, bili i targali nas za włosy, teczki rzucały do wody.

Genowefa Rózga wspomina czasy drugiej wojny światowej: strach przed partyzantami, którzy rekwirowali środki żywności, cierpienie z powodu śmierci matki, która w tym czasie umarła („dusiłam się z bólu. Czułam, że serce mi puchnie”). Autorka przypomina swoje dziecięce marzenia: o skarbie i pałacu pod ziemią, w którym ukryłaby ukochane osoby, o maszynie do szycia dla matki, żeby nie musiała szyć ręcznie. Wymyśliła też kuloodporny pojazd, którym mogłaby dotrzeć tam, gdzie nie ma wojny.

Daniela Wywras skupia się w swoich wspomnieniach na okresie drugiej wojny światowej, opisując niedostatek i głód, którcyh doświadczała również po 1945 r. W trakcie wojny umarła jej matka z powodu gruźlicy, a po kilku miesiącach ojciec ożenił się ponownie z wdową, która miała dwoje dzieci. Rodzina wyjechała na Pomorze. Autorka pisze, że macocha źle ją traktowała, jako dziecko była zaniedbana i niedożywiona. Wywras opisuje przede wszystkim własne cierpienie i głębokie poczucie osamotnienia.

Pamiętnik Henryki Florek zawiera uporządkowane zapisy opatrzone datami, oznaczające dni, w których autorka spisywała wydarzenia z przeszłości. Wspomnienia są opatrzone dodatkowo bieżącymi komentarzami. Florek sięga pamięcią do swego dzieciństwa, opisuje poszczególne etapy edukacji (od szkoły podstawowej do studiów), które były dla niej szansą na awans społeczny.

Wspomnienia Moniki Żytkowiakowej zostały podzielone na chronologicznie uporządkowane części. Każda z nich zawiera krótki, często jednozdaniowy opis wydarzeń. Pierwsza część dotyczy dzieciństwa. Okres nauki Żytkowiakowej przypadł na czasy zaborów, obowiązkowego języka niemieckiego w szkole, w której liczebność klas wynosiła ok. 50 uczniów i uczennic. Autorka wspomina, że życzliwość niemieckich mieszkańców Dusznik wobec Polaków  była pozorna. Pisze, że niemieckie dzieci chodziły do innej szkoły, położonej na drugim końcu wsi.

Drugi tom pamiętników Ireny Stankiewiczowej obejmuje m.in. wydarzenia związane z dalszą edukacją autorki, która rozpoczyna studia w Warszawie. Pamiętnikarka opisuje codzienne życie i wspomina, że w tym czasie poznała swego przyszłego męża, któremu poświęca sporo miejsca w zapiskach. Odnotowuje, że miał odmienne zapatrywania na małżeństwo: pragnął wielu dzieci, a ona planowała najpierw skończyć studia i uzyskać niezależność. Zdecydowała się na małżeństwo z Jerzym Stankiewiczem, zaszła w ciążę, lecz zanim urodziła syna, jej mąż zmarł. Wyjechała wówczas do Wilna, do babki (ze strony matki).