Hoffmanowa rozpoczyna list, pisząc, że choć wie, że dotrze on dopiero za kilka tygodni, cieszy ją, że nadarzyła się możliwość przesłania najszczerszych życzeń. Do listu dołącza prezent – kołnierzyki dla córek adresatki, które sama zrobiła. Autorka zawiadamia, że kilka dni temu odebrała list od Szyrmowej z informacjami o jej stanie zdrowia i martwi się jej trwającym ciągle kaszlem. Odpisze wkrótce obszerniej. Informuje, że ona i jej mąż wciąż cieszą się dobrym zdrowie. Pisze także, że wieści z Warszawy również są pomyślne. Kończy list pozdrowieniami od Hoffmana dla obojga Szyrmów.

Klementyna Hoffmanowa zawiadamia, że właśnie odpisała na odebrany dawniej list Krystyna Szyrmy, ale otrzymała teraz kolejny, więc odpisze na oba jednocześnie. Przekazuje adresatowi informację z listu od swojej ciotki, Justyny Weigel, z 2 października: Józefa Lach Szyrma dostała już paszport i może wyruszać w podróż. Hoffmanowa pociesza adresata, że ten niepotrzebnie rozpacza, ponieważ wkrótce zobaczy się z żoną i córkami, Bożeną i Czesławą. Dodaje jednak, że nie śmie go za tę rozpacz strofować, ponieważ jej samej towarzyszy mąż, Karol Hoffman, dzięki czemu łatwiej jej znieść emigrację.

Klementyna Hoffanowa donosi o informacji, którą otrzymała z Wrocławia: żona adresata, Józefa Lach Szyrma, wraz córkami, Bożeną i Czesławą, przebywają tam i cieszą się dobrym zdrowiem. Autorka pisze również o zdrowiu, chorobach, śmierci, zatrudnieniu oraz planach emigracyjnych dotyczących jej własnej rodziny.

Wspomnienia w skrótowej formie przedstawiają losy Stanisławy Stachowicz i jej rodziny. Bohaterka opisuje wieś Dublany, w której się wychowała i sąsiednie osiedle Kranzberg. Wspomina szkołę, mieszkańców: Polaków, Ukraińców, Żydów, Niemców, i życie we wsi do wybuchu II wojny światowej. Okres okupacji nie został opisany. Dokument ukazuje następnie okoliczności przymusowego opuszczenia Dublan w 1945 r. i podróż polskich mieszkańców Dublan na tzw. Ziemie Odzyskane. Końcowa część pracy poświęcona została powojennym losom bohaterki.

Pamela Jagiełłowicz w krótkim wspomnieniu przybliża postać swojej prababki Stanisławy Świcy; opisuje m.in. jej rodzinę: ojca – Eliasza Bunia i matkę Marię Katarzynę z domu Korol oraz brata Władka oraz ich życie we Lwowie przed II wojną światową. W pracy znalazły się wzmianki na temat edukacji Stanisławy Świcy, małżeństwa, przymusowego przesiedlenia na tzw. Ziemie Zachodnie i powojennego życia we Wrocławiu, w którym osiadła na stałe, tęskniąc za Lwowem aż do śmierci w 2003 r.

Autorki – uczennice Zuzanna Weiss i Aleksandra Wrona – na podstawie wspomnień najbliższych stworzyły obrazy życia na wsi kresowej przed II wojną światową i później. W pierwszej opowieści ukazano losy praprababci Rozalii Chmiel mieszkającej we wsi Hodowica (obecnie obwód lwowski), w drugiej – prababci Józefy pochodzącej ze wsi Łuka (obecnie obwód iwanofrankiwski).

Karolina Ponikowska zebrała w jednym dokumencie historię kilku pokoleń swojej pochodzącej z Kresów rodziny związanej rodzinnie i emocjonalnie z miastem Brody. Treść składa się z 5 tematycznych części dotyczących korzeni przodków autorki, historii Kresów w czasie II wojny światowej, życia podczas okupacji, powojennych losów i społeczności Brodzian. Ponikowska koncentruje  się przede wszystkim na postaci prababci i pradziadka: ur. w 1918 r. Joanny i dwa lata starszego Kazimierza Binasiewicza, opisując przy okazji losy pozostałych przodków z rodziny Binasiewiczów – m. in.

Fragment historii rodzinnej dotyczący przede wszystkim wydarzeń z lat 1944–1947. Zwięzłe, faktograficzne zapiski rozpoczyna wzmianka o ślubie Rozalii Bugiery z Franciszkiem Kozakiem (prababci i pradziadka autorki), następnie ukazane zostały losy rodziny po wcieleniu pradziadka do wojska i przymusowym wysiedleniu w 1945 r. Autorka lakonicznie opisała m.in. warunki podróży na zachód i emocje jej towarzyszące oraz początki nowego życia rodziny prababci na tzw. Ziemiach Odzyskanych.

Maria Skomorowska spisała wspomnienia swoich bliskich – ze strony mamy i taty – dotyczące Kresów: lat młodości, dzieciństwa babć i dziadków. Autorka podzieliła dokument na cztery zatytułowane części, poświęcone wskazanej w tytule każdej postaci z osobna („Babcia Helena”, „Dziadek Józef”, „Babcia Czesława” i „dziadek Władysław”). Zwięzłe zapiski zawierają szczątkowe informacje biograficzne dotyczące rodziny autorki, dotykając powierzchownie bardzo różnych tematów, m. in. sposobów spędzania świąt, przeżyć wojennych, rodzinnych miejscowości (Wojnicz, Kopyczyńce, Mogielnica, Lwów, Lipiny).

Martyna Pacek opowiada o swojej pochodzącej z Kresów rodzinie, w szczególności zaś o dziadku Edwardzie Hucaluku. Autorka opisuje m.in. Mołczanówkę – rodzinną wieś dziadka, w której spędził przypadające na pierwsze powojenne lata dzieciństwo oraz organizację życia pradziadków. Więcej miejsca autorka poświęciła wydarzeniu z lat szkolnych dziadka: ogłoszeniu śmierci Stalina i reakcji mieszkańców Mołczanówki. Pacek kończy wzmianką o przymusowej repatriacji rodziny Hucaluków na tzw. Ziemie Odzyskane w 1957 r. i podsumowaniem dalszych losów dziadka po osiedleniu się w Polsce.