Karolina Ponikowska zebrała w jednym dokumencie historię kilku pokoleń swojej pochodzącej z Kresów rodziny związanej rodzinnie i emocjonalnie z miastem Brody. Treść składa się z 5 tematycznych części dotyczących korzeni przodków autorki, historii Kresów w czasie II wojny światowej, życia podczas okupacji, powojennych losów i społeczności Brodzian. Ponikowska koncentruje  się przede wszystkim na postaci prababci i pradziadka: ur. w 1918 r. Joanny i dwa lata starszego Kazimierza Binasiewicza, opisując przy okazji losy pozostałych przodków z rodziny Binasiewiczów – m. in.

Fragment historii rodzinnej dotyczący przede wszystkim wydarzeń z lat 1944–1947. Zwięzłe, faktograficzne zapiski rozpoczyna wzmianka o ślubie Rozalii Bugiery z Franciszkiem Kozakiem (prababci i pradziadka autorki), następnie ukazane zostały losy rodziny po wcieleniu pradziadka do wojska i przymusowym wysiedleniu w 1945 r. Autorka lakonicznie opisała m.in. warunki podróży na zachód i emocje jej towarzyszące oraz początki nowego życia rodziny prababci na tzw. Ziemiach Odzyskanych.

Maria Skomorowska spisała wspomnienia swoich bliskich – ze strony mamy i taty – dotyczące Kresów: lat młodości, dzieciństwa babć i dziadków. Autorka podzieliła dokument na cztery zatytułowane części, poświęcone wskazanej w tytule każdej postaci z osobna („Babcia Helena”, „Dziadek Józef”, „Babcia Czesława” i „dziadek Władysław”). Zwięzłe zapiski zawierają szczątkowe informacje biograficzne dotyczące rodziny autorki, dotykając powierzchownie bardzo różnych tematów, m. in. sposobów spędzania świąt, przeżyć wojennych, rodzinnych miejscowości (Wojnicz, Kopyczyńce, Mogielnica, Lwów, Lipiny).

Martyna Pacek opowiada o swojej pochodzącej z Kresów rodzinie, w szczególności zaś o dziadku Edwardzie Hucaluku. Autorka opisuje m.in. Mołczanówkę – rodzinną wieś dziadka, w której spędził przypadające na pierwsze powojenne lata dzieciństwo oraz organizację życia pradziadków. Więcej miejsca autorka poświęciła wydarzeniu z lat szkolnych dziadka: ogłoszeniu śmierci Stalina i reakcji mieszkańców Mołczanówki. Pacek kończy wzmianką o przymusowej repatriacji rodziny Hucaluków na tzw. Ziemie Odzyskane w 1957 r. i podsumowaniem dalszych losów dziadka po osiedleniu się w Polsce.

Pochodząca z Maliczkowic na dzisiejszej Ukrainie Emilia Bocheńska opowiedziała swoje losy Ninie Pawelec. Opisała przedwojenne życie na Kresach, tamtejszą kulturę (obyczaje, potrawy etc.), a następnie przymusowe przesiedlenia na Dolny Śląsk. Bocheńska barwnie sportretowała swoje dzieciństwo, rodzinną wieś, rodzinę (np. postać swojej babki – samodzielnej i niezwykle zaradnej kobiety). Opisała także życie po przesiedleniu – adaptację do nowych warunków i silne poczucie tymczasowości, które utrudniało zadomowienie się w zupełnie obcym miejscu.

Losy Anny Teresy Budis spisane przez jej wnuczkę Paulinę Budis. Autorka podzieliła tekst na osiem części, zatytułowanych kolejno: Więzienie, Kościół i religia, Szkoła, Przyjazd do Polski, Rodzina jest najważniejsza, Jak żyć?, Co teraz?, Najważniejsze. W poszczególnych częściach autorka przedstawia zarys dziejów rodziny Budisów, w tym swojego prapradziadka i babci.

Autorka, Julianna Filippi-Lechowska, opisuje losy swoich przodków  mieszkających od pokoleń we Lwowie, sięgając do w XIX w. i kończąc na latach powojennych, kiedy potomkowie Filippich żyli już na Dolnym Śląsku.  Filippi-Lechowska rozpoczyna od postaci słynnych rzeźbiarzy: Paola, Pawła i Parysa Filippich, koncentrując się przede wszystkim na losach najmłodszego – Parysa oraz jego rodziny, ukazując jak rodzina znalazła się we Lwowie. Dalsza część dotyczy osoby pradziadka autorki – ur. w 1902 r.

Małgorzata Kopiniak podjęła próbę przedstawienia historii swojej rodziny, mieszkającej przed wojną na Kresach Wschodnich, zaczynając od powstania styczniowego poprzez kolejne wojny aż po przymusowe przesiedlenie na ziemie zachodnie po II wojnie światowej. Praca ukazuje głównie historię zawieranych w kolejnych pokoleniach małżeństw, którą zamykają narodziny Marii Kalety (babci autorki) w 1921 r.

Spisana przez Aleksandrę Korus historia członków rodziny Pacholczyków, którą rozpoczyna w 1924 r. przeprowadzka na Kresy Wschodnie pochodzącego z Wielkopolski Stanisława – pradziadka autorki. Stanisław Pacholczyk – funkcjonariusz policji – został w tym rejonie przydzielony do pracy i tak rodzina autorki zamieszkała w Równem na Wołyniu (dzisiejsza Ukraina). Wygnała ją stamtąd wojenna zawierucha: część rodziny została zesłana na Syberię i po powrocie trafiła na tzw. Ziemie Odzyskane, część rozproszyła się po świecie, nie wiedząc o swoim istnieniu przez następne kilkadziesiąt lat, np.

Historia Julii i Bronisława Kowalczyków spisana przez Julię Kowalczyk – prawnuczkę bohaterów. Praca składa się z ośmiu ponumerowanych i osobno zatytułowanych części tematycznych, dziewiątą stanowi krótkie zakończenie. Autorka odtwarza losy przodków, posiłkując się ocalałymi dokumentami oraz wspomnieniami bliskich i ukazuje kolejne wydarzenia z życia pradziadków: wspólne budowanie rodziny młodych małżonków w Kopyczyńcach, lata wojny i odnajdywanie się na nowo w obcym mieście po przymusowym przesiedleniu. Kowalczyk opisuje ścieżkę zawodową pradziadka (wykonywał różne zawody, był m.in.