Listy do Haliny Martin w sprawach prywatnych, pisane z Paryża. Listy są podpisane tylko imieniem, ale z treści wynika, że najprawdopodobniej chodzi tu o Zofię Lurczyńską, żonę Mieczysława Lurczyńskiego, poety, malarza, pisarza, mieszkającego na emigracji.
Listy do Haliny Martin. Autorka tłumaczy się, że rzadko pisze, ale brakuje jej weny. Maria mieszka w ukochanym Zakopanem, ale często bywa w Warszawie, u rodziny. Mieszkają tam jej siostry ze swymi rodzinami. Kobieta nie jest tak aktywna intelektualnie jak Halina, ale również jest bardzo zajętą osobą. Po kilka miesięcy w roku bywa poza domem, wyjeżdża, by pomóc rodzeństwu i ich dzieciom (opiekowała się chorym bratem, wnukami). W 1995 r. odwiedza rodzinę w Paryżu. Zazdrości, że to miasto, pomimo rewolucji, ocalało, a Warszawa legła w gruzach.
Listy Haliny Martin do Marii Martin (Dzidkowej). Kobiety znają się z dawnych lat, jeszcze z Polski. Halina żałuje, że ich kontakt się zerwał, ale chciałaby go ponownie nawiązać, bo były sobie kiedyś tak bliskie. Wspomina o wspólnych znajomych z czasów okupacji o Paneczce [Annie Wałek-Czarneckiej], o Bolku [Bolesławie Góreckim, z którym miała romans w czasie wojny]. Pisze także o swojej rodzinie, o córkach (Kai i Baśce), ale głównie o wnukach: Karolinie, Marcinie, Emmie i Andrzeju (dzieciach Kai) oraz o synu Baśki.
Dokument poświęcony życiu i osobie Marii (Maryli) Czerkawskiej, pisarki i poetki z Bezmiechowej. Swoje osobiste wspomnienia Eleonora Bogusz wzbogaciła opowieściami samej Czerkawskiej oraz informacjami uzyskanymi od jej bliskich. Portret Czerkawskiej jest ponadto przeplatany w wielu miejscach fragmentami wypowiedzi poetki. Treść dokumentu obejmuje cały okres życia Czerkawskiej, to jest lata 1881–1973, a rozpoczyna się opisem dzieciństwa i wczesną stratą matki.
List do dawnych przyjaciół jeszcze z czasów wojny, Linki i Ewżena Dodków. List jest osobisty, bardzo ciepły. Halina pisze o bliskiej przyjaźni, jaka łączy ich od wielu lat.
Wspomnienia są spisane w formie wywiadu. Autorka opisuje w nich działalność w podziemiu w czasie okupacji niemieckiej i tuż po wojnie oraz lata więzienia. Jak z nich wynika, należała do oddziałów „Łupaszki” (była w nich sanitariuszką), a po wojnie, do 1957 r., była więźniem politycznym. Janina Smoleńska urodziła się w 1926 r. na Wileńszczyźnie w rodzinie nauczycieli. W chwili wybuchu wojny najpierw na te tereny wkroczyła Armia Czerwona, a w 1941 r., gdy rozpoczęła się wojna niemiecko-radziecka, Niemcy i Litwini. Zaczęło się wtedy prześladowanie Polaków przez Litwinów.
Tom zawiera listy z 1907 r. oraz listy niedatowane, pochodzące prawdobopobnie z różnych lat. Listy z 1907 r. są pojedyncze, nie daje się z nich odtworzyć historii zakończenia romansu z Żuławskim – prawdpodobnie wszystkie były napisane już po jego finału, bo nie zawierają treści osobistych, a najczęściej stanowią zaproszenia na spektakli albo przekazują praktyczne informacje o sztukach.
Niepublikowane listy Solskiej z roku 1906 dopełniają w sposób istotny historię finału tego romansu, ponieważ w Listach Ireny Solskiej (Warszawa 1984) została ona przedstawiona zaledwie w kilku pozycjach. Zapoznanie się z całością korespondencji też podważa treść komentarzy, którymi została opatrzona publikacja jej fragmentów w tomie Zasługi Jerzego Żuławskiego i jego rodu i jego rodu dla literatury i kultury polskiej XX wieku (Lublin 2011).
Drugi tom korespondencji Ireny Solskiej do Jerzego Żuławskiego zawiera listy z r.1905, kiedy 26 czerwca urodziła się jej córka Solskiej Anna. Wiele listów poświęconych okresu ciąży i troski o maleństwo zostało opublikowano w Listach Ireny Solskiej pod redakcją Lidii Kuchtówny (Warszawa 1984). Natomiast zostały całkowicie pominięte listy treści obyczajowo kontrowersyjnej (Solska uważała, że ojcem dziecka jest Żuławski).
Nina Leszczonak-Prudnikowa opowiada o swoim dzieciństwie, kiedy mieszkała z rodziną na wsi Troick w Kraju Krasnojarskim na Syberii. Miała osiem lat, kiedy po raz pierwszy się zakochała. Wybrankiem jej serca był Piotr, syn polskich zesłańców. Mieszkał z matką i siostrą, byli bardzo biedni. Rodzina autorki też była dosyć uboga. Dziadek (Blinow) był kowalem, zajmował się majsterkowaniem, naprawianiem. Wieśniacy płacili mu, czym mogli. Od biednych jednak nie brał nic. Dzieci marzyły, że ich ojcowie wrócą z wojny. Ale tak się nie stało. W 1987 r.