Pierwotnie, jak się zdaje, zapisany tekst mówiony, do którego Dłuska odręcznie dopisała uzupełnienie. Jest to niedługi życiorys starszej siostry Wandy Wasilewskiej, dla którego punkt wyjścia stanowią historia osobistej znajomości Haliny i Marii i przytoczenie historii o tym, jak Halszka została modelką do rzeźby jednego z aniołów w ołtarzu kościoła Jezuitów w Krakowie.

Bajka o Tomciu Paluszku to dramat osadzony w realiach Uniwersytetu Jagiellońskiego lat 20. Ma dwa wątki tematyczne, które na końcu splatają się ze sobą. Główny wątek dotyczy Wandy, wraz z Halszką pracującej przy porządkowaniu uniwersyteckiego księgozbioru. Tytułowy Tomcio to postać nasuwająca na myśl ducha twórczości poetyckiej, który nawiedza główną bohaterkę. Z didaskaliów wynika, że Tomcio jest dzieckiem, którego wygląd mógłby wskazywać zarówno na chłopca, jak i na dziewczynkę. Inne postaci nie widzą go ani nie wchodzą z nim w interakcję.

Liryka uczonej z lat 1918-1978 zgromadzona w dwóch teczkach (sygnatury: 147/08 i 148/08). Pierwsza z nich zawiera maszynopisy (sprawiające wrażenie wstępnego projektu wyboru, który w 1992 ukazał się w druku) oraz egzemplarz wydania opracowanego przez Dziedzica, druga natomiast zawiera same autografy, sporządzane z różną częstością od połowy lat 30. do końca lat 70.

Pierwszy pamiętnik to młodzieńczy dziennik intymny z lat 1920-1921, na jego kartach Dłuska spisała około 30 wierszy (dokładnie trudno określić, ile, jako że niektóre są niekompletne, niektóre niedokończone, o czym często we wpisach informuje sama autorka). Stanowią one cenny przykład jej warsztatu poetyckiego we wczesnym okresie twórczości; poza tym sama treść pamiętnika to wyjątkowe źródło historyczne, poświadczające zaangażowanie emocjonalne (i nie tylko) Dłuskiej w odradzającą się niepodległą Polskę.

Siódmy tom dzienników Alicji Wahl powstawał od września do listopada 1972. Podobnie jak poprzednie tomy, jest silnie zdialogizowany, składając się prawie w całości z zapisów rozmaitych rozmów, przede wszystkim z siostrą, ale także z matką, byłym mężem i innymi osobami; zawiera też dialogi spisane na podstawie relacji siostry z jej spotkań z osobami trzecimi. W dzienniku uwyraźnia się wątek refleksji nad sensem prowadzenia podobnych zapisków. Wyłania się on także z relacjonowanych dialogów z siostrą.

Dwie niedatowane karteczki w języku francuskim zachowały się w niedawno uporządkowanym Archiwum Władysława Mickiewicza (Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu). Na odwrocie jednej z nich znajduje się jedynie nazwisko adresatki, rewers drugiej zawiera również stempel pocztowy z datą roczną (1846). Liścik z pieczątką, napisany w „piątek wieczór” (k. 1) zapowiada rychłą wizytę męża autorki w mieszkaniu adresatki. Jeśli chodzi o wizytę samej Celiny, pozostaje ona do dyspozycji pani Chlustin. Druga wiadomość potwierdza przekazanie Mickiewiczowi papierów otrzymanych od adresatki.

Baronowa pisze do Feliksa Niemojewskiego i jego żony Józefy z Noskowskich w związku z niedawnym chrztem ich syna. List, utrzymany w podniosłym tonie charakterystycznym dla korespondencji towiańczyków, zawiera poetyckie ozdobniki i wyrazy życzliwości. Nawiązuje do otrzymanej przez autorkę wiadomości, w której najpewniej szczegółowo opisano „wyższą ideę Chrześcijańską” związaną z „uczuciami, [...] myślami z Nieba idącymi”, którymi młodzi rodzice „dobroczynnie darzą [...] ubogie sługi Sprawy Bożej” (k. 1) z okazji sakramentu udzielonego dziecku.

Piąty tom dziennika Alicji Wahl obejmuje okres od marca 1971 do sierpnia 1972 roku. Powstawał przede wszystkim w Warszawie, ale odpowiednie partie dziennika pisane były podczas pobytów w Kazimierzu, Sztokholmie (październik-grudzień 1971) i Chałupach. Choć wiele stron zapisywanych jest w charakterystyczny dla dzienników sposób – są to niedługie notatki opatrzone datą dzienną, po kilka na jednej stronie – ten tom dziennika artystki również jest silnie zdialogizowany.

Czwarty tom dziennika Alicji Wahl zaczyna się wpisami poświęconymi pogodzie – niezwykłej jak na styczeń, prawie wiosennej. Temat pogody pojawia się w nim i później (wątek chłodnej z kolei wiosny), wyraźnie konotując stany wewnętrzne autorki: zakochanie w styczniu w nowo poznanym mężczyźnie, powolne i z wahaniami, ale i z radością, wchodzenie w ten nowy związek miłosny, a jednocześnie proces separowania się wewnętrznego i wreszcie zerwanie z dotychczasowym kochankiem, który długo mieszkał w jej domu.

Trzeci tom dziennika Alicji Wahl obejmuje okres od lipca 1969 do stycznia 1971 roku. Powstawał przede wszystkim w Warszawie, ale odpowiednie partie dziennika pisane były podczas pobytów w Kazimierzu (lipiec-sierpień 69, grudzień 1969), Zakopanem (kwiecień 1970) i Złotych Piaskach (lipiec 1970).