Trzy kartki pocztowe do Żanny Kormanowej. Dwie chronologicznie najstarsze z życzeniami noworocznymi, ostatnia z pozdrowieniami z wakacji w Sozopolu w Bułgarii, podpisana również przez Annę i Janusza Żarnowskich.
Paulina Hulanicka napisała list do Żanny Kormanowej, w którym dziękowała za troskliwą pamięć. Wzruszyło ją, że Kormanowa, pomimo wyczerpującej pracy, zadała sobie trud myślenia o niej i jej bliskich. Pytała ją o zdrowie, czy przeszły dokuczliwe bóle. Pisała, że chętnie by ją odwiedziła, ale boi się, że mogłaby przyjść nie w porę i jej przeszkodzić.
Trzy listy do Żanny Kormanowej, dotyczące spraw prywatnych.
27.01.1959 r. - Autorka jest bardzo zła na Żannę, że nie dba o siebie, że jak tylko się trochę lepiej poczuła, już pracowała w szpitalu. Z tego powodu miała nawet nie pisać. Nie jest tak, jak sądzi, że nikogo nie obchodzi i że może robić, co jej się podoba, nie zważając na uczucia ludzkie. Zażądała od niej dokładnego planu jej zajęć. Jeśli nie zamierza nic zmienić, to niech nie pisze, ani nie dzwoni.
Rosalie Gutman, córka znajomej Kormanowej – Ireny Gutman mieszkającej na stałe w Australii, napisała dwa listy do Żanny Kormanowej. W korespondencji z datą 16 października 1971 r. przepraszała, że długo nie pisała. Była w tym czasie w trakcie egzaminów i bardzo się denerwowała. Ale chciała jej pokazać, że nie zapomniała o Żannie i że z rodzicami często mówili o niej i jej wizycie. Oni bardzo się cieszyli z tej znajomości, ponieważ nie mieli żadnych bliskich znajomych. A dla niej byłby to pretekst do odwiedzenia Polski, kiedy uda się w podróż za ocean. Obiecuje dłuższy list po egzaminach.
List do Żanny Kormanowej, w którym autorka prosi o spotkanie w sprawie Janiny Ablerskiej. Jej przyjaciółka przed śmiercią pozostawiła u niej rzeczy osobiste, Drabienko chciałaby porozmawiać o tym z Kormanową.
W zachowanym korpusie listów Urszuli Ledóchowskiej do Marii Leokadii Sternickiej-Deymer autorka zwraca się do adresatki formułami „kochana Lodziu”, „kochane dziecko”, „dziecino moja”. Podpisuje się pod listem jako „Matuchna”. Listy mają częściowo charakter informacyjny – Ledóchowska powiadamia adresatkę o miejscach, w których przebywała, wyraża nadzieję na spotkanie, zapraszała do Pniew (Poznańskie), jeśli Sternicka miała zamiar jechać do Berlina. W wielu miejscach listy mają również charakter religijny. Ledóchowska wspiera Leokadię w wierze, podejmując wątki religijne. Np.
Wspomnienie poświęcone Halinie Prószyńskiej, sanitariuszce zmarłej w 1920 r. w Nieświeżu, córce Konstantego Prószyńskiego. Autorka wspomnienia, Wacława Potemkowska, poznała ją 3.07.1920 roku, kiedy Prószyńska miała 22 lata. Potemkowska przybyła do szpitala polowego nr 701, kwaterującego w Bobrujsku, razem z dwiema innymi siostrami-studentkami, w tym z Jadwigą Karwasińską. Autorka szkicu wspomnieniowego była w jednej czołówce z Prószyńską; komendantem jednostki był lekarz – kapitan Aleksander Skowroński.
Józefa Bąkowska odnotowuje w swoim dzienniku z lat 1893–1984 codzienne czynności i odczuwane stany emocjonalne. Wspomina m.in. o liście od matki, w którym znalazła fotografię Jana Matejki. Opisuje również swoją samotność, zmęczenie, poczucie oddalenia od bliskich i pragnienie spotkania się z rodziną (zapis z sierpnia 1893). Pod koniec grudnia 1893 r. autorka przebywa w Odessie, w której odczuwa motywację do pracy; pisze, że nie czuje się tam „nieproduktywną istotą ani ciężarem nikomu”. Niektóre zapiski mają charakter intymny, introspekcyjny.
Dziennik Anny Beck stanowi realizację diarystycznego podgatunku, popularnego w dziewiętnastowiecznej diarystyce, również polskiej – dziennika dla dzieci. Typowy także dla dziewiętnastowiecznej diarystyki jest autobiograficzny wstęp, którym autorka poprzedza dzienne notatki. W tym biograficznym zarysie opisuje pochodzenie swojej rodziny, najważniejsze wydarzenia z dzieciństwa, relacje z rodzicami i rodzeństwem, okres zaręczyn i małżeństwo z Józefem Beckiem.
Kolekcja obejmuje kilkadziesiąt listów i kartek pocztowych pisanych przez Adelę i Stanisława Dobrzańskich do Heleny i Lucjana Marków w ciągu dwudziestu sześciu lat, między 1959 a 1985 r. Dobrzańscy mieszkali w Szczawnie-Zdroju na Dolnym Śląsku i byli w podobnym wieku jak Markowie. Analiza korespondencji pozwala przypuszczać, że oba małżeństwa łączyła wieloletnia przyjaźń. W listach przekazywano liczne wyrazy serdeczności i troski o zdrowie Marków. Rodziny przesyłały sobie także życzenia z okazji świąt, wzajemnie zapraszały w odwiedziny.