Oba listy posiadają datę dzienną; 1888-12-01 i 1889-06-09. Listy te stanowią część bardziej obszernej korespondencji między kobietami.
W liście pierwszym Konopnicka dziękuje Życkiej za przesłanie wierszy. Pisze ona, że szczególnie podobał jej się jeden z nich – tytuł nieczytelny. List jest datowany na 1 grudnia 1888 i dotyczy jedynie nadesłanego wiersza. Jest miły i serdeczny, natomiast Konopnicka do Życkiej odnosi się z dość dużym dystansem.
Na rekord składa się jeden list datowany na 18 marca 1889 roku.
Maria Konopnicka odpowiada Ludwice Życkiej. Dziękuje jej za korespondencję i pokrótce ustosunkowuje się do treści z poprzedniego listu.
Konopnicka planuje podróż do Wilna – z treści wynika, że Życka musiała ją wcześniej zaprosić. Autorka wyznaje, że bardzo jej się „Żmudź” (sformułowanie autorki) podoba a to, że widziała ją już wcześniej wiadomo z jej korespondencji z Iwanowskim.
Dziękuje ona też adresatce za „obrazek Żmudzi” „i za serce Pani, które w nim uczułam”.
Na rekord składa się korespondencja Marii Konopnickiej do Nikodema Iwanowskiego z lat 1887-1889.
Praca nadesłana na konkurs „Dnia Polskiego” w 1937 roku. Nowelkę rozpoczyna informacja o konieczności wystawienia majątku na licytację. Autorka opisuje więc jego wygląd i to, jak bardzo stał się zaniedbany. Początek fabuły dotyczy przemyśleń gospodarza domu na temat sytuacji, która go spotkała. Zdaje on sobie sprawę, że będzie musiał opuścić majątek, nie wie jednak, jak potoczą się jego dalsze losy. Tytułowy „Amerykanin” to portret rdzennego mieszkańca Ameryki Północnej. Obraz ten został przez gospodarza – pana Leona – sprzedany, by mógł on opłacić długi.
Jest to wspomnienie poświęcone księdzu Władysławowi Bukowińskiemu, którego autorka poznała w krakowskim Kole Kresowiaków. Kobieta urodziła się w Petersburgu i maturę zdała w Puławach, ale jej rodzina była związana głównie z Białorusią (matka pochodziła z rodziny Świętorzeckich). Dzieciństwo autorka spędziła (do 1917 r.) na Mohylowszczyźnie i przez całe życie uważała się za „kresowiankę”. Dlatego, kiedy zamieszkała w Krakowie, zgłosiła się do Koła Kresowiaków, którego siedziba mieściła się na pl. Jabłonowskich.
Dziennik fragmentaryczny, niespójny pod względem treści. W zasadzie nieliczne są odniesienia do teraźniejszości, przez co utrudniona jest identyfikacja nawet najogólniejszych faktów dotyczących autorki.
Dziennik panieński o charakterze osobistym. Notowania są nieregularne, znacznie rzadsze w 1916 roku (z powodu braku wrażeń, diarystka była znudzona jednostajnością tematów, o których pisała w dzienniku). Z treści dziennika można wywnioskować, że było to pierwsze diariuszowanie autorki.
„Chcę, żeby to, co piszę, było moje własne, żeby oddawało to, co myślę, żeby zawierało wszystko to, co ważne – nie tylko z punktu widzenia historii, ale i dla mnie samej” (k. 1v). W dzienniku od początku obecne są zwroty bezpośrednie do ukochanego Józefa, który wyruszył na front – dziennik był pisany z myślą o Hlebowiczu i do jego rąk miał trafić (Józef Hlebowicz, mieszkający w Warszawie – według zapisu autorki na k. 1r).
Pamiętnik z podróży do Anglii, o narracji retrospektywnej, napisany z myślą o najbliższej rodzinie (być może przyjaciołach). Ma literacką, rozbudowaną formę, pełną porównań, metafor i szczegółowych opisów (opatrzonych czasami dialogami). Na podstawie wspomnienia o Jerzym Ostrowskim wnioskować można, że podróż do Anglii autorka odbyła w ramach studiów anglistycznych w 1939 r.
Jerzy Ostrowski – pisarz, uczestnik pierwszej wojny światowej (w armii rosyjskiej), następnie należał do Polskiej Organizacji Wojskowej i służył w wojsku polskim. Urodzony 9 stycznia 1897 r. w Chodlu. W latach 1930–1931 pracował w Ministerstwie Oświaty jako radca, został z tego stanowiska usunięty. W latach 1931–1932 wizytował szkoły średnie w Kuratorium Wileńskiego Okręgu Szkolnego. W 1932 r. założył w Wilnie czasopismo „Ster”, był też stałym współpracownikiem „Muchy” pod redakcją Władysława Buchnera. W listopadzie 1939 r.