List ten, w przeciwieństwie do poprzednich, zawiera osobiste uwagi dotyczące życia emocjonalnego autorki. Leontyna zwierza się w nim, że choć los uśmiechnął się do niej i dał możliwość życia z mężczyzną, którego kocha, nie może zaznać „osobistego szczęścia” ze względu na rodzinę, która bez niej popadnie w nędzę. Antoni, który otrzymał pracę w Kazachstanie, mimo że jest dla Leontyny ważny, to ma mniejsze znaczenie niż rodzina.
Relacja dotyczy pobytu Eugenii Piwińskiej w obozie na Majdanku od stycznia do lipca 1943 r. W pierwszej części autorka wyjaśnia zasadność użycia terminu „ruch oporu”. Wspomina, że podczas wojny używano w tym kontekście słowa „walka”. W dalszej części rozdziału precyzuje, na czym jej zdaniem owa walka polegała. Od samego początku obóz – a w szczególności pole kobiece na Majdanku – nie był przygotowany na przyjęcie kobiet przywiezionych z Warszawy na początku 1943 r. Transport liczył 311 więźniarek z Pawiaka i „znacznie więcej z ulicznych łapanek”.
Pierwszy z listów Orzeszkowa tytułuje „Droga, kochana Pani”. Ma on datę dzienną 24 grudnia 1903 roku.
Cały list jest bardzo serdeczny, pisany starannie czarnym atramentem. Orzeszkowa pyta Życką, czy ta przyśle jej do przeczytania swoją pracę. Zaznacza jednak, że jeżeli Życka nie ma ochoty wysłać jej swojej pracy, to mogą przeczytać ją wspólnie w czasie świąt. Zapowiada też, że kiedy się spotkają Orzeszkowa opowie jej „o sobie wszystko”.
Rekord stanowią listy.
Z listu można też wywnioskować, że Iwanowski prosi Orzeszkową o wydanie jego twórczości – w liście Orzeszkowa prosi o cierpliwość.
Na rekord składają się trzy listy.
Z wiadomości można również wywnioskować, że Życka przebywa w tym czasie w Nicei.
Gdy Michalina Konopnicka zaczyna pisać o sobie, ujawnia ona informację, że jest smutna „jak wszystkie sieroty świata”.
Oba listy posiadają datę dzienną; 1888-12-01 i 1889-06-09. Listy te stanowią część bardziej obszernej korespondencji między kobietami.
W liście pierwszym Konopnicka dziękuje Życkiej za przesłanie wierszy. Pisze ona, że szczególnie podobał jej się jeden z nich – tytuł nieczytelny. List jest datowany na 1 grudnia 1888 i dotyczy jedynie nadesłanego wiersza. Jest miły i serdeczny, natomiast Konopnicka do Życkiej odnosi się z dość dużym dystansem.
Na rekord składa się jeden list datowany na 18 marca 1889 roku.
Maria Konopnicka odpowiada Ludwice Życkiej. Dziękuje jej za korespondencję i pokrótce ustosunkowuje się do treści z poprzedniego listu.
Konopnicka planuje podróż do Wilna – z treści wynika, że Życka musiała ją wcześniej zaprosić. Autorka wyznaje, że bardzo jej się „Żmudź” (sformułowanie autorki) podoba a to, że widziała ją już wcześniej wiadomo z jej korespondencji z Iwanowskim.
Dziękuje ona też adresatce za „obrazek Żmudzi” „i za serce Pani, które w nim uczułam”.
Na rekord składa się korespondencja Marii Konopnickiej do Nikodema Iwanowskiego z lat 1887-1889.
Praca nadesłana na konkurs „Dnia Polskiego” w 1937 roku. Nowelkę rozpoczyna informacja o konieczności wystawienia majątku na licytację. Autorka opisuje więc jego wygląd i to, jak bardzo stał się zaniedbany. Początek fabuły dotyczy przemyśleń gospodarza domu na temat sytuacji, która go spotkała. Zdaje on sobie sprawę, że będzie musiał opuścić majątek, nie wie jednak, jak potoczą się jego dalsze losy. Tytułowy „Amerykanin” to portret rdzennego mieszkańca Ameryki Północnej. Obraz ten został przez gospodarza – pana Leona – sprzedany, by mógł on opłacić długi.
Jest to wspomnienie poświęcone księdzu Władysławowi Bukowińskiemu, którego autorka poznała w krakowskim Kole Kresowiaków. Kobieta urodziła się w Petersburgu i maturę zdała w Puławach, ale jej rodzina była związana głównie z Białorusią (matka pochodziła z rodziny Świętorzeckich). Dzieciństwo autorka spędziła (do 1917 r.) na Mohylowszczyźnie i przez całe życie uważała się za „kresowiankę”. Dlatego, kiedy zamieszkała w Krakowie, zgłosiła się do Koła Kresowiaków, którego siedziba mieściła się na pl. Jabłonowskich.