List do Żanny Kormanowej. Autorka dziękuje pani profesor, że ta gotowa jest przekazać swoją recenzję pod koniec października, co pozwoli jej na załatwienie formalności do końca roku kalendarzowego. Dalej wyjaśnia, dlaczego przeznaczony dla Kormanowej egzemplarz rozprawy jeszcze do niej nie dotarł.

List Żanny Kormanowej w sprawie jej wyjazdu do Paryża. Nazwisko adresata nie jest znane.

Autorka przeprasza za spóźnioną odpowiedź, ale 1.04.1965 r. uległa wypadkowi i przez cały miesiąc trwała kuracja jego skutków.

Jest to życiorys zawodowy Zofii Legońskiej, ur. 14.07.1906 r.  w rodzinie Piotra Kolskiego. Autorka zna ją ok. 70 lat. Poznała ją pod koniec I wojny światowej poprzez jej brata, Witolda Kolskiego, członka łódzkiego młodzieżowego koła SDKPiL, do którego należała również Kormanowa. Witold miał duży wpływ na rozwój i poglądy swej młodszej siostry. Z lat międzywojennych autorka pamięta ją jako nauczycielkę historii szkół średnich oraz czynnego członka nauczycielskiego związku zawodowego, z siedzibą na ul. Zielnej 25.

List i kartka do Żanny Kormanowej z prośbą o znalezienie pracy.

Autorka przebywała w Domu Pracy Twórczej w Konstancinie, gdzie razem z małżeństwem Kozłowskich wypoczywała i pracowała naukowo. Prosiła Kormanową o wypożyczenie na kilka dni książek: Zygmunta Paterczyka o Marcinie Kasprzaku i Andrzeja Notkowskiego o Ludwiku Waryńskim. Pracowała wówczas nad książką poświęconą publicystce i działaczce socjalistycznej Marii Jankowskiej-Mendelson, którą Kormanowa recenzowała.

Autorka pisze do Żanny Kormanowej z prośbą o wskazanie źródeł, gdzie mogłaby znaleźć materiały na temat pracy polskich arian z zakresu technologii pracy umysłowej. Dowiedziała się od dr. K. Wojciechowskiego, że Kormanowa spotkała w literaturze wzmianki na ten temat. Ona obecnie pracuje nad mową J.A. Koweńskiego (1650 r.) o umiejętnym korzystaniu z książek jako głównego narzędzia kształcenia umysłu.

Adela Karmel pracowała przymusowo w fabryce części samolotowych w obozie Mittelsteine (Ścinawka Średnia na Dolnym Śląsku). Codziennie przez dwanaście godzin stała przy maszynie. Majstrem był Niemiec – komunista i człowiek wyrozumiały dla więźniarek, przeciwnie niż kobiety pilnujące porządku, które donosiły przełożonym o każdym złamaniu regulaminu, biły i nie pozwalały odpoczywać robotnicom. Zdaniem autorki w obozie panowały „bardzo przykre stosunki między więźniarkami”. Najlepiej radził sobie „element bardzo prosty”, dzięki sile fizycznej i brutalności.

Wspomnienia Jadwigi Dobrowolskiej-Czaki powstały w latach 1915–1939 i zostały podzielone na następujące rozdziały:

1. 1912 r., opis środowiska krakowskiej młodzieży przed I wojną światową, działalność Koło Kobiet Polskich w ramach Polskich Drużyn Strzeleckich; udział autorki w ćwiczeniach militarnych i szkoleniach sanitarnych;

2. Praca w krakowskim szpitalu podczas I wojny światowej;

3. Wyjazd z Krakowa do Czech w 1916 r.; fragmenty dotyczące polskich uchodźców;

4. Kraków, 1918 r.; reakcje po podpisaniu traktatu brzeskiego;

Maria Karmel opisuje warunki życia i pracy w obozie Lichtenwerden (podobóz Auschwitz-Birkenau). Obsługiwała maszynę przędzalniczą, miała poranione ręce. Wspomina, że dłonie innych więźniarek były owrzodzone, a rany z trudem się goiły. Autorka stwierdziła, że praca przy maszynie wymagała co najmniej dwóch lat praktyki. Strażnicy prześladowali ładne więźniarki, przydzielając im najgorsze prace. Często rewidowano baraki, bito za ukrywanie ziemniaków. W trakcie pracy nie można była siadać ani rozmawiać. Zabronione były kontakty z pracownikami spoza obozu.

Codzienne, szczegółowe notatki Zofii Czyńskiej dotyczą zarówno spraw zawodowych, jak i osobistych. Autorka opisuje wizyty gości, wyjazdy wakacyjne, podróże zagraniczne, zajęcia domowe, odbyte spacery. Zdaje relacje z filmów, wystaw, spektakli teatralnych, koncertów, w których uczestniczyła, i z książek, które przeczytała. Część zapisków dotyczy matki Janiny i brata Andrzeja, a także kłopotów mieszkaniowych, stosunków z sąsiadami, starań o przydział mieszkania, przeprowadzek; następnie autorka opisuje choroby i inne sprawy zdrowotne oraz śmierć matki.