Rękopis zawiera kontynuację relacji z podróży do Grecji w 1967 r. Ewa Szumańska zwiedza kolejny monastyr w masywie Meteorów – żeński św. Stefana Męczennika. Humorystycznie opisuje sytuację związaną z niewłaściwym ubiorem, który skutkował odmową wpuszczenia jej do klasztoru: „(...) jedziemy na samą górę, do San Stefano, do babek, one najostrzejsze, Grześ musiał pójść po kurtkę, ja czekam z Francuzką w mini, wściekłe mniszki noszą wodę i roztrącają nas, warcząc” (k. 1r).

Autorka opisuje wyprawę do Grecji, którą odbyła wspólnie z przyjaciółmi i prawdopodobnie mężem (pojawia się imię Zbyszek). Uczestnicy podróżują samnochodem, przejeżdżają przez Czechosłowację i Jugosławię. Odwiedzają miejscowości: Belgrad, Titov Weles (ob. Wełes w Macedonii), Saloniki, Larissę, Volos, Ateny, Nea Archialos, Hydrę, Delos, Epidauros, Nauplion, Mykeny, Tyryns oraz monastyr Wielki Meteor. Szumańska w swojej relacji koncentruje się przede wszystkim na zabytkach, podziwia grecką architekturę i sztukę starożytną. Zwiedza m.in.

Jest to relacja Ewy Szumańskiej z wycieczki na Maltę, którą autorka odbyła wraz z kilkoma osobami (prawdopodobnie przyjaciółmi lub rodziną). Zapiski są lakoniczne, autorka wymienia odwiedzane miejsca i krótko opisuje zdarzenia z poszczególnych dni. Zwiedza Valettę i zabytki, m.in. kościół św. Patryka, Zajazd Kastylijski, Zajazd Prowansalski, kościół św. Pawła Rozbitka, muzeum wojny, kościół św. Franciszka, katedrę, Pałac Wielkiego Mistrza, Teatr Manoel, dolne i górne ogrody Barakka.

Rękopis zawiera dwie relacje z wycieczek do Rzymu – z 1997 i 1998 r., odbywanych z bliską osobą lub osobami, oraz luźne notatki. W pierwszej relacji autorka wymienia odwiedzane miejsca w Rzymie, m.in. pomnik i most Garibaldiego, Zatybrze, kościoły (m.in. bazylikę św. Piotra, bazylikę Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu, kościół św. Piotra in Montorio, kaplicę Męczeństwa św. Piotra, kościół św. Sabiny, kościół Il Gesu, bazylikę św. Pawła za murami, kościół Kościół Domine Quo Vadis w Palmis k.

Autorka opisuje swoją dwutygodniową wycieczkę w celach turystycznych i wypoczynkowych do Rzymu w 1999 r. Podróżuje z bliskimi osobami (przyjaciele lub rodzina – pojawiają się imiona: Grześ i Krysia). Relacjonuje zdarzenia z poszczególnych dni pobytu, skupiając się przede wszystkim na odwiedzanych miejscach. Zapiski są lakoniczne, poszczególne miejsca i obiekty często wymieniane hasłowo. Niekiedy krótko opisywana jest architektura zabytków, które robią największe wrażenie na autorce. Szumańska zwiedza m.in. Zatybrze, Kapitol, Palatyn, liczne kościoły (bazylikę św. Piotra, kościół św.

Autorka opisuje swoją ponad dwumiesięczną podróż przez północno-wschodnią Polskę. Podróżuje z kilkoma bliskimi osobami (przyjaciele lub rodzina), których imiona pojawiają się sporadycznie na kartach dziennika (najczęściej jest to Grześ, po drodze dołączają Ela i Kuba).

Dziennik otwiera opis serii przyjęć (wydawanych przez autorkę oraz takich, na których gościła), a także lista najznaczniejszych gości zaszczycających swoją obecnością każde z wydarzeń.

Jedenasty zachowany dokument to pocztówka Ireny Grosz do Franciszki i Stefana Themerson. Dziennikarka sprawia wrażenie dobrze poinformowanej o tym, jak jej przyjaciele spędzają czas, skoro rozpoczęła swój zapis słowami: „Kochani, w Wenecji – ja w Kazimierzu”. Karta datowana jest na „8/11 maja 1964”, wysłana natomiast została z Warszawy. Autorka nawiązała do pogody („lata jeszcze nie ma”), wspomniała o zamówionym „przesłuchaniu”, a także stwierdziła z poirytowaniem, że musi „udawać pełną czaru”.

Dziewiąty zachowany dokument to krótki list z napisem: „Szanowni Państwo, uprzejmie proszę o oddanie biletu Stefanowi Themersonowi. Bardzo dziękuję i serdecznie pozdrawiam”. Kartka pierwotnie włożona była w kopertę adresowaną do „Państwa Sternów”. Irena posłużyła się do przesłania tej wiadomości najprawdopodobniej wewnętrzną pocztą redakcji lub przekazała korespondencję przez znajomego, skoro adres („Służewska 2”) odnotowany jest bez kodu pocztowego, brak również znaczka i pieczęci urzędowej. Interesujący jest zresztą fakt, że w latach 60.

Dziennik obejmuje okres od lipca do października 1893 r. Celina Dominikowska przebywała wówczas w trzech stałych miejscach – Polance, Jurczycach (gościła u znajomych) i Lwowie (u siebie) – z których odbywała liczne wycieczki i eskapady, odwiedziła m.in. Tyniec, Czernichów, Kopytówkę, Kalwarię Zebrzydowską, Nowe Dwory, Krzęcin, Skawinę, Swoszowice, Brzuchowice oraz co najmniej trzykrotnie Kraków.