W zeszycie Szumańska opisuje swoją wyprawę do Tunezji w kwietniu 1976 r. Spotyka się tam z księdzem, Père Louisem. Diarystka zatrzymuje się początkowo u siostry Teresy ze stowarzyszenia misyjnego Sœurs Blanches. Następnie wraz z księdzem udaje się w podróż po Tunezji. Zwiedza tereny dawnej Kartaginy, miasta Zaghouan, El Jem, Sfax, Kairouan, Susy, Tunisu. Przejeżdżając przez pustynię, oboje natrafiają na charakterystyczne dla tego krajobrazu ksary. Ksiądz Père Louis odprawia nabożeństwa w kilku miejscowościach. Szumańska spotyka się z lokalną ludnością, m.in. znajomymi Père Louisa.

List dokończony 19 maja. Przygotowania do wyjazdu i dalszej podróży, kolejne przystanki to Mediolan, Wenecja. Władysław Krasiński ma zawieźć swoje dzieci do Triestu. Następnie z Władysławem mają udać się do Ems. Maria nie wie, kiedy zjadą do Warszawy i do Krasiczyna, pisze też o swoim cierpieniu – enigmatycznie, wkrótce wyjaśni Eufrozynie tę tajemnicę.

We wstępnej części Maria Krasińska tłumaczy, że nie pisała bardzo długo, gdyż ciągłe podróże ją zmęczyły. Poza tym ciągłe troski i kłopoty, którymi nie chce obciążać adresatki listu, powodują, że ciężko opisać wszystko w krótkim liście. Poza kilkoma słowami o tym, że tu w Paryżu była z mamą w teatrze, Krasińska kończy list, tradycyjnie przekazując informacje o najbliższych członkach rodziny.

Maria Krasińska pisze o przygotowaniach do wyjazdu z Warszawy na ogromne spotkanie rodziny, ale będzie też tam mnóstwo osób z Warszawy. Pisze o planowanych zabawach, polowaniach. Tymczasem Wanda Borowska, guwernantka u Krasińskich, na te trzy tygodnie zostaje w Warszawie. Autorka wspomina, że wyruszą też do Brześcia koleją w asyście służej i służącego: „Przy tym cieszę się bardzo, że zapoznam się nareszcie z moim własnym krajem, który dotychczas dla mnie jest prawie obcym” (k. 2r). Na koniec podaje plany podróży pozostałych członków rodziny.

Maria Krasińska pisze znów, że bardzo martwi się, iż dawno nie otrzymała od Eufrozyny żadnej wiadomości. Czuje się źle, bo uważa, że na to nie zasłużyła, gdyż wiele myśli o adresatce. Wspomina, iż zima ma się ku końcowi i na szczęście idzie wiosna, a z nią nadzieja powrotu do kraju. Planowana jest podróż najpóźniej na początku maja. Muszą podjąć decyzję, czy pojadą przez Włochy, czy przez Szwajcarię. Wspomina, iż jej brat Władzio nieco podupadł na zdrowiu, a Rózia musiała odstawić synka od karmienia piersią, gdyż do mu szkodziło .

List rozpoczyna się od wspomnienia miesięcznych wakacji spędzonych przez awangardystów we Włoszech: „I masa zużyliśmy «silnej woli», żeby spokojnie odpocząć. Myślę, że nam to dobrze zrobiło. – Pracujemy teraz dość dużo”. W ciekawy sposób ten zapis wyraża podobną myśl, jak inny z listów, który Stefan przesłał Irenie, pisząc po powrocie z Warszawy w 1966 r.: „Kochana Irenko, dziękuję. I przepraszam, że nie umiem odpoczywać, – że nie umiałem oderwać się od setki drobnych spraw, które wziąłem, wylatując z Londynu – i musiałem do nich wrócić” (Muzeum Sztuki w Łodzi, syg. DS/1013).

Na początku podróży statek, którym podróżuje Ewa Szumańska, zatrzymuje się w Antwerpii, następnie w Brukseli i Lizbonie – autorka zwiedza te miasta. Kolejny przystanek to Freetown w Sierra Leone. Autorka opisuje małe uliczki, kolorowe stragany i zebranie parlamentu, odbywające się na otwartej przestrzeni budowli przypominającej fort. Porównuje obecne wrażenia do tych sprzed 11 lat z wyprawy do Lagos.

Jest to zeszyt, który można określić jako pomocniczy w stosunku do właściwej relacji z podróży (akc. 18/09/1). Zawiera luźne notatki autorki, głównie na temat historii i kultury Indii. Są to informacje m.in. dotyczące znaczenia końcówek nazw miejscowości, definicje pojęć, takich jak Parsowie, święte krowy, Mohendżo Daro. Zawiera dane na temat historii Indii, religii kultywowanych w Indiach: hinduizmu, buddyzmu i dżinizmu. Znajdują się tu notatki na temat świętych ksiąg hinduizmu oraz podstawowych pojęć, takich jak maja czy karman.

Ewa Szumańska opisuje swoją podróż przez Afrykę do Azji Południowej. Autorka jest pasażerką statku towarowego „Bierut”. Dzięki członkostwu w klubach marynistycznych może podróżować statkami handlowymi, zwraca tylko koszty utrzymania. Podczas postoju statku w porcie i przeładunku towarów ma czas na zwiedzanie danego miejsca. Dziennik zawiera obszerną, wielowątkową relację, prowadzoną w sposób bardziej dopracowany i uporządkowany niż dużo późniejsze zapiski. Można stwierdzić, że notatki z tej wyprawy posłużyły później autorce do napisania powieści Czekanie na pilota (1966).

Dziennik stanowi relację ze zorganizowanej (parafialnej?) wycieczki do Turcji. Pierwszym przystankiem jest Istambuł, gdzie grupa zwiedza meczet Sulejmana I, meczet sułtana Ahmeda i kościół Zbawiciela. Ewa Szumańska krótko opisuje architekturę oglądanych budowli. Odwiedza też Muzeum Adama Mickiewicza, w którym bardzo duże zainteresowanie wzbudzają w niej rękopisy poety.