Wspomnienia Karoliny Bylinianki, obejmują okres od lipca 1841 do maja 1842 r. i dotyczą podróży, którą autorka odbyła wraz z Amelią (z Siemieńskich) i Aleksandrem Stadnickimi. Trasa wiodła przez Kraków, Wrocław do Berlina; podróżnicy odwiedzili Saksonię, Czechy, Bawarię, Tyrol, Włochy, a także Austrię i Morawy. Bylinianka opisuje m.in. następujące miasta: Florencję, Rzym, Neapol i Wenecję. Relacje autorki są dokładne i plastyczne, ma dużą wiedzę w zakresie architektury i sztuki, a także zmysł i łatwość pisania.

Zapiski Józefy Bąkowskiej dotyczą głównie spraw osobistych: odwiedzin znajomych, rutynowych czynności i zajęć oraz samopoczucia autorki. Pamiętnik był pisany w różnych miejscach, m.in. we Lwowie, Popieluchach (pow. olchowski), Odessie, gdzie Bąkowska pracowała jako nauczycielka u państwa Brzozowskich. Autorka opisuje także życie rodzinne i towarzystkie, ciekawe zdarzenia, np.

Zasób składa się z luźnych notatek, wśród których znajdują się fragmenty dziennika, wspomnień i inne notatki oraz szkice oficjalnych listów i wystąpień. Wśród papierów znajduje się pięciostronicowe przemówienie, w którym Bacewicz dziękuję za możliwość zobaczenia Indii i opisuje aktualny stan polskiej kultury muzycznej, podkreślając rolę zespołów ludowych i regionalnych. Autorka charakteryzuje język muzyczny Karola Szymanowskiego i kładzie nacisk na jego związki z folklorem.

Tekst rozpoczyna opis podróży z Warszawy do rodzinnego majątku na Litwie, którą autorka odbyła pociągiem w sierpniu 1939 r. Autorka pożegnała się z mężem i wraz z półrocznym synkiem udała się do Cytowian. Po wybuchu wojny dwór rodzinny stał się miejscem, w którym chronili się uciekinierzy. Autorka spędzała czas wolny zajmując się synem Joachimem i robiąc na drutach odzież dla internowanych. Odkąd mąż Zofii pozostał w Teheranie, próbował załatwić rodzinie wizy, co nie było łatwe ze względu na przepisy ograniczające ruchy uciekinierów wojennych.

Walter, bohater opowiadania, pracuje w zakładzie fryzjerskim i obserwuje klientów. Młode dziewczyny opowiadają o swoich flirtach, starsze panie dzielą się przepisami kulinarnymi. Młody fryzjer woli pracować z mężczyznami, ale dzisiaj został przydzielony do damskiego pokoju. Szczególnie intersują go rozmowy mężczyzn o sporcie. Sam w dzieciństwie grał w piłkę nożną, zrobioną z gałganów, a teraz co poniedziałek czyta wiadomośći sportowe w gazecie. Nie ma jednak czasu na uprawianie sportu, cały dzień spędza w pracy.

Walery, bohater opowiadania, czuje się nieszczęśliwy i wyobcowany w wielkim mieście. Czesto powraca we wspomnieniach do dzieciństwa spędzonego na wsi. Podróż pociągiem staje się dla niego okazją do podsumowania swojego dotychczasowego życia. Jest dumny z ukończenia studiów filozoficznych i otrzymania posady na Górnym Śląsku,dokąd właśnie jedzie. Widok z okien wagonu rozczarowuje Walerego. Zamiast wytwornych, nowoczesnych gmachów widzi szare, brudne fabryczne kominy. Niechęć do okolicy wzbudza także śląska gwara, niezrozumiała dla młodego człowieka, przybyłego z odległego miasta.

W opowiadaniu bohaterka relacjonuje swoją podróż pociągiem do pracy, do Katowic. Hilda zazwyczaj wstaje o godznie piątej, żeby zdążyć na pociąg o 5:51. Do dworca kolejowego ma cztery kilometry. Wagony są przepełnione ludźmi, dlatego też bardzo rzadko udaje się jej usiąść. W Katowicach dziewczyna pracuje w sklepie spożywczym. Bardzo dba o to, żeby podczas podróży nie pobrudzić ubrania, ponieważ jej pracodawca szczególną wagę przykłada do czystości. Dzień pracy trwa kilkanaście godzin. Hilda najgorzej czuje się w kontaktach z klientami, jako że jest małomówna.

Dziennik obejmuje życie codzienne osiemnastoletniej panienki w okresie od 01.01.1889 do 10.10.1889.