Opis działalności Jadwigi Rowińskiej, napisany na podstawie wspomnienia pośmiertnego z 1925 r.

Wanda Prybowa, po ukończeniu pensji, zapisała się w 1913 r. do Związku Młodzieży Niepodległościowej w Radomiu. Pracowała w sekcji wywiadowczej, której zadaniem było zbadanie ilości obcego wojska, stacjonującego w okolicy, a także rozdawanie wśród żołnierzy agitacyjnej bibuły. W 1914 r. szyła plecaki dla Strzelców. Jesienią 1914 r. wraz z kilkoma innymi paniami była założycielką radomskiego oddziału Ligi Kobiet, wchodząc w skład Zarządu jako skarbniczka. W czasie inwazji bolszewickiej w 1920 r. pracowała jako sanitariuszka w szpitalu radomskim i w punkcie sanitarnym na stacji kolejowej.

Wanda Ostachowska, córka Józefa Kosińskiego i Adeli z Barzykowskich, urodziła się w Suchedniowie. Ukończyła 6-klasową pensję żeńską p. Peck w Suchedniowie, a następnie 2-letnie kursy pszczelniczo-ogrodnicze i 4-letnią praktykę ogrodniczą w Warszawie.

Stanisława Olędzka opisała swoją działalność niepodległościową. Należała do Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego od sierpnia 1914 r. do 1921 r. W latach 1919–1920 pracowała w bibliotece Ligi Kobiet w Szpitalu Okręgowym. Była w Polskiej Organizacji Wojskowej w latach 1915–1918 – prowadziła pocztę, kolportaż, ewidencję okręgu, była kurierką, a w ostatnich miesiącach komendantką Oddziału Żeńskiego POW. Należała także do Związku Strzeleckiego – od 1919 r.

Zofia Okrajniowa z d. Kirszenstein urodziła się w 1878 r. w Warszawie, wyznania rzymsko-katolickiego. Ukończyła II Gimnazjum Żeńskie w Warszawie, po czym przez 4 lata była nauczycielką prywatną w Warszawie. Poza pracą zarobkową prowadziła pracę oświatową we współpracy z właścicielkami prywatnych pensji w Warszawie, J. Tołwińską i Hoene, oraz nauczycielkami Grabowską i J. Jakołowską. Współpracowała z członkami PPS, Dominikiem Piskorskim i F. Pstrągiem, w walce o niepodległość.

Jadwiga Marcinowska urodziła się 28 X 1872 r. w Bialicy na Białej Rusi (gub. Motylowska, pow. Homelski). Początkowo uczyła się w domu na wsi, potem w Wilnie – pobierała lekcje prywatne, ponieważ rodzice nie chcieli posyłać jej do rosyjskiej szkoły. W 1891 r. osiada z rodzicami i rodzeństwem w Janowicach (gub. Radomska, pow. Kamieniecki). Jeszcze będąc dzieckiem uczyła polskie dzieci folwarczne, a w Janowicach całkowicie oddała się tajnemu nauczaniu służby i młodzieży wiejskiej. W tym czasie uzyskała maturę w męskim gimnazjum w Radomiu.

Stefania Kurkowska urodziła się 24 IX 1894 r. w Kielcach. Mając 10 lat zaczęła naukę na pensji p. Marii Krzyżanowskiej, którą przerwała po ukończeniu 4 klasy i zaczęła pracować w sklepie rodziców. Z chwilą powstania Ligi Kobiet w 1914 r została jej członkinią czynną, aż do likwidacji Koła Kieleckiego w 1921 r. Ponadto prowadziła kolportaż P.O.W. i sekretariat Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”. Należała także od 1920 r do Związku Strzeleckiego. W roku 1925 odznaczona Krzyżem Legionowym.

Kazimiera Grunterówna przedstawiła swoją działalność społeczną. Przed I wojną światową należała do Kieleckiego Oddziału Towarzystwa Kultury Polskiej, a także do Czytelni Naukowej (później Biblioteka Publiczna), założonej przez doktora Jana Daszewskiego. Działała również w ramach Kursów dla Analfabetów Dorosłych, gdzie była prowadzona praca uświadamiania narodowego z kierunkiem dążenia do niepodległości. Była członkinią Ligi Kobiet od jej powstania w sierpniu 1914 r. do likwidacji w listopadzie 1921 r. – początkowo w Komisji Rewizyjnej, a od 1916 r.

Stefania Działakówna organizowała niewielkie komplety kobiet starszych – uczyła je czytać i pisać, urządzała pogadanki z historii Polski. W 1914 r. zapisała się do Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego (LKPW) w Kielcach, gdzie pracowała do likwidacji koła kieleckiego w 1921 r. Udzielała się w sekcjach: dochodowej, agitacyjnej, intendentury i in. Należała do Centralnego Komitetu Narodowego (CKN) od początku – była pełnomocniczką głównego skarbnika. Następnie wstąpiła do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), gdzie zbierała składki i zajmowała się biblioteką. Od maja 1917 r.

Emilia Daszewska z d. Hoffmeister, żona doktora Jana Daszewskiego, opisała swoją pracę społeczną, którą rozpoczęła w 1905 r. Pomagała materialnie i moralnie więźniom politycznym. Była członkinią Czytelni Naukowej (później przemianowanej na Bibliotekę Publiczną), założonej przez jej męża. Jako członkini Kultury Polskiej wspierała Kursy dla Analfabetów Dorosłych. Po wybuchu wojny w 1914 r. i wkroczeniu Strzelców do Kielc wspierała ich jak mogła: mieszkaniem, żywnością, odzieżą itp.