List pisany w uzdrowisku w Tartarowie (prawdopodobnie wieś położona na terenach dzisiejszej Ukrainy) do Ostapa Ortwina, przebywającego w uzdrowisku w Reinchenhall. Zaczyna się od słów: „Wszystkie listy co dzień dostaję, a tylko ten z poniedziałku się spóźnił”. Autorka wyjaśnia, w jaki sposób działa poczta w Tartarowie, aby narzeczony wiedział, skąd ewentualne opóźnienia w doręczaniu listów. Pisze, że często chodzi na stację, bo lubi patrzeć na odjeżdżające pociągi, opisuje je: „[...] olbrzymi snop iskier bucha w górę”. Dalej przechodzi do próśb, aby Ostap pił dużo mleka lub śmietany.

List Róży z 8 sierpnia 1905 r. jest odpowiedzią na list Ostapa Ortwina z 6 sierpnia, pisany z Reichenhall, w którym autor dopytuje, czy Róża nadal jest w Krynicy, co robi, jaka jest pogoda, jakie jej samopoczucie itd. Prosi, by pisała więcej. Na początku swojej wiadomości autorka wyjaśnia konwencjonalnie, że przez ostatnie trzy dni nie pisała do niego, przy okazji podaje informację o wysłanych i otrzymanych listach. Dalej wspomina, że spotykała się z tutejszym towarzystwem na spacerze i w restauracji, ale stwierdza, że nie ma o czym mówić.

List pisany z uzdrowiska w Tartarowie (wieś prawdopodobnie położona na terenach dzisiejszej Ukrainy), dotyczący nieokreślonych dokładnie spraw mieszkaniowych, o których Ortwin był dobrze poinformowany. Autorka pisze w pierwszym zdaniu: „[...] źle mi, jestem okropnie zdenerwowana, nad ranem nieraz tak, że nie wiem już, co począć”. Pisze, że spotkało ją kilka drobnych przykrości, ale nie określa jakie. Wspomina za to, że jest zaniepokojona mieszkaniem. Nie wie, czy dobrze postąpiła, bo ktoś inny mógł w nim zamieszkać.

List z 16 sierpnia 1905 r., pisany ze Lwowa po powrocie autorki z uzdrowiska, do Ostapa Ortwina, przebywającego w uzdrowisku w Reichenhall. Odpowiedź na list narzeczonego z 14 sierpnia. Róża pisze na początku, że wiedziała, że Ostap będzie ją odprowadzał „wirtualnie” – list z Reichenhall przyszedł do Lwowa w dniu jej przyjazdu. Oskar pisał w nim, że myślami będzie towarzyszył Róży w powrocie do Lwowa, ponadto dopytywał o zdrowie, podróż itp. Autorka przyznaje, że jest zmęczona, pisze: „Nie pytaj się, nie bądź tak ciekawy” i powtarza to samo w post scriptum.

List z 21 sierpnia 1905 r., pisany we Lwowie do Ostapa Ortwina, przebywającego w uzdrowisku w Reichenhall, to odpowiedź na list narzeczonego z 18 sierpnia. Pierwsze zdanie listu odnosi się po raz kolejny w korespondencji do powrotu autorki do rodzinnego Lwowa z Tartarowa: „Zupełnie źle mnie Żabuś zrozumiał – nie byłam wcale pewną, że mnie będzie odprowadzać, wtedy tylko wiedziałam o tym, no tak, wiedziałam, jakby mi to Żabuś powiedział, a właściwie to czułam w duchu, że Żabuś jest przy mnie i dlatego wiedziałam”. List jest krótki, dość enigmatyczny, kokieteryjny.

List z 26 sierpnia 1905 r., był pisany we Lwowie do narzeczonego, Ostapa Ortwina, przebywającego w uzdrowisku w Reichenhall. Autorka zaczyna od wytłumaczenia, co znaczyły dwie kreski w ostatnim zdaniu listu z 21 sierpnia: „[...] bo ja nie chcę, Oskar! To – –”, trudno jednak powiedzieć, czy jest to aluzja do prośby Ostapa o formalizację ich związku. Róża wyraża zdumienie, że w ogóle musi to tłumaczyć. Otóż dwie kreski na końcu zdania znaczą po prostu: „figa z makiem”, jak dowcipnie domyka ten temat. Zapewnia kilkakrotnie, że nie jest ciekawa, co Ostap myśli. Stale nazywa go czule: „Żabuś”.

List z 27 sierpnia 1905 r., pisany we Lwowie do Ostapa Ortwina, narzeczonego, przebywającego w uzdrowisku w Reichenhall. Wiadomość dowcipna, kokieteryjna. Pierwsze zdania wiążą się z poprzednim listem: „Och, Żabuś, jaki Ty jesteś wyjątkowy cygan, to nawet ja sama dotąd nie wiedziałam. Tyś pewnie nawet tak nie myślał o kreskach, tylko tak naumyślnie Żabuś napisał [...]. Już ja sobie dobrze o Tobie tu myślę, Żabuniu”. Autorka na koniec zapewnienia, że Oskar na pewno w tym momencie myśli o niej i coś jej mówi.

Przedostatni zeszyt adresowany do Adama Michnika Agnieszka Osiecka sporządziła w trakcie wakacji w 1985 r., które autorka spędza w Sopocie. W dzienniku znaleźć można sporo wiadomości na temat ówczesnej elity literackiej. Autorka wspomina m.in. o Marku Hłasce („Marek był świetlisty. Ludzie grzali się przy nim jak przy słońcu” – s. 5), Gustawie Herlingu-Grudzińskim („Spotkanie z Herlingiem w zeszłym roku było olśnieniem, to fakt, ale to było takie króciutkie” – s. 8–9), Czesławie Miłoszu („Miłosz jest dla mnie zupełnie już jałowy i nadęty jak balon. Zresztą nadęty zawsze był.

Dziennik otwiera krótka wzmianka o kolegach Agnieszki Osieckiej, którzy bez pozwolenia autorki przeczytali jej starsze dzienniki (poetka zawarła w nich niepochlebne opinie na ich temat).

Dwudziestotrzyletnia Agnieszka Osiecka swój kalendarz z 1959 r. przeznacza przede wszystkim na zapisy związane z pracą zawodową i relacją z Markiem Hłaską. W tym czasie poetka jest już od kilku lat związana ze Studenckim Teatrem Satyryków, którego była członkinią rady artystycznej, a gdzie debiutowała jako autorka tekstów piosenek w 1954 r. Pomimo młodego wieku ma już za sobą wiele publikacji eseistycznych i reporterskich, m.in. w „Głosie Wybrzeża”, „Nowej Kulturze”, „Sztandarze Młodych” i „Po Prostu”. Kalendarz z 1959 r.