Dwie kartki pocztowe do Żanny Kormanowej. Pierwsza kartka pocztowa, z 14 marca 1982 r., zawierała nadruk: 45 rocznica Deklaracji Praw Młodego Pokolenia Polski oraz nadrukowane znaczki Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, oraz Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej „Wici”, przysłana z Warszawy. Kowalska wysłała ją Kormanowej, by upamiętnić ich wspólną przeszłość. Celowo włożyła ją do koperty, by stempel pocztowy nie zakrył nadruku.

List oraz kartka do Żanny Kormanowej, w których autorka zdaje relację z realizacji zleconych zadań.

Dwa listy do Żanny Kormanowej

2 kwietnia 1987 r., autorka ponawia zaproszenie Kormanowej na spotkanie poświęcone pamięci Juliusza Rydygiera. Zobowiązała się zapewnić jej wygodny transport do Sosnowca i z powrotem – jechałaby samochodem z Wiesławem Rydygierem - synem Juliusza.

Dokument jest życiorysem Henryka Altmana opracowanym przez Wiesławę Altman. Henryk Altman urodził się w 1897 r. w Warszawie. Działalność rewolucyjną rozpoczął w gimnazjum, zakładając z kilkoma kolegami organizację młodzieży szkolnej „Młot”. W styczniu 1913 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej - Lewica. Od 1915 współpracował z „Głosem Robotniczym” i organizował związki zawodowe (m.in. Związek Malarzy, Związek Krawców). W 1917 za udział w strajku robotników Gazowni Warszawskiej został aresztowany przez policję niemiecką i skazany na trzy lata więzienia.

List Felicji Alter jest odpowiedzią skierowana do Żanny Kormanowej. Autorka zaznacza, że jest zaszczycona, że Kormanowa poprosiła ją o wspomnienia dotyczące ważnych postaci ruchu rewolucyjnego. Napisała, że Zofię Wortmann-Posnerową (ps. Anna) poznała dopiero w 1912 r. w Paryżu, gdzie Posnerowa przebywała wraz z mężem na emigracji, dlatego nie posiada żadnych osobistych wspomnień z wcześniejszego okresu. Odnotowuje jednak sensacyjną akcję związaną z Anną z czasów rewolucji 1905 r. – zorganizowanie ucieczki dziesięciu bojowników skazanych na śmierć. Akcję tę opisał Feliks Kon w broszurze pt.

Rozalia Rybacka opowiada o różnych sprawach i wydarzeniach związanych z działalnością jej i jej męża, oraz innych towarzyszy partyjnych.

Autorka opowiada, z punktu widzenia uczestniczki, o demonstracji, która odbyła się 29. grudnia 1918 r. w Warszawie, na placu Saskim [obecnie pl. Zwycięstwa] i okolicznych ulicach. Wiec został zwołany przez KPRP dla zaprotestowania przeciwko aresztowaniu sowieckiej misji Czerwonego Krzyża, która przybyła do Warszawy w sprawie jeńców wojennych, a także przeciwko poczynaniom władz rządowych i wojskowych w Zagłębiu Dąbrowieckim.

Autorka opisuje demonstrację, która odbyła się 10 listopada 1918 r. w Warszawie.

Dla uczczenia 1. rocznicy wybuchu Rewolucji Październikowej dwie partie SDKPiL oraz PPS-Lewica zwołały na 10.11 wiec, który miał się odbyć na niezabudowanym, ogrodzonym placu u zbiegu ulic Żelaznej i Leszno [dzisiaj Al. Solidarności – obecnie stoi tam ratusz dzielnicy Wola]. Władze niemieckie surowo zakazały tego zgromadzenia, ale wiecu mimo to nie odwołano.

Jest to zapis relacji Heleny Raszer i Rozalii Rybackiej, nagranej w ZHP w dniach 2-3. 12.1963 r. Opowiadanie dotyczy okresu od wybuchu Rewolucji Październikowej do wojny polsko-bolszewickiej. Obie działaczki uzupełniają wzajemnie swoje wspomnienia.

Urodziła się w Warszawie, jako najmłodsza córka w rodzinie Teodora Bruna, współwłaściciela fabryki tabaki i cygar T. Brun i S-ka. Wychowana w duchu patriotycznym. Jako nastolatka zetknęła się z ideologią robotniczą (poprzez brata). W Związku Młodzieży Socjalistycznej uczy dzieci robotnicze i dorosłych. Z powodów ekonomicznych musi przerwać swoją edukację po 4 kl. Handlowej Wareckiej, dalej kształci się sama. W międzyczasie brat jest kilkakrotnie aresztowany (m.in.