Jest to tekst o zawiązywaniu się ogniw władzy ludowej na ziemi piotrkowskiej. Po utworzeniu, głównie przez działaczy PPR-u, Krajowej Rady Narodowej (1.01.1944 r.), zaczynają powstawać, również w warunkach konspiracyjnych, Rady niższych szczebli. Odbywało się to w atmosferze zwalczania się dwóch wizji przyszłej Polski: komunistycznej i prawicowej. Autorka opisuje ten proces. Pisze także, podając przykłady, że miały wtedy miejsce liczne egzekucje na działaczach PPR, a także donoszenie na nich okupantowi. Wspomina również o działającej w Piotrkowie od 1942 r.

Marianna Bąkowska opisuje swą pracę w strukturach PPR, a później PZPR od pierwszych miesięcy po wyzwoleniu aż do połowy lat siedemdziesiątych. Wojnę przeżyła pracując przymusowo w Niemczech.  Po wyzwoleniu wróciła do Włocławka, gdzie jesienią 1945 r. wstąpiła do PPR. Autorka opisuje kolejne etapy swojej pracy zawodowej i partyjnej. Dowiadujemy się, że pracowała m.in. w cenzurze, w dziale kadr, w propagandzie partyjnej, prowadziła także szkolenia partyjne, zajmowała się sprawami kultury i oświaty. Pełniła kierownicze funkcje w komitetach partyjnych szczebla miejskiego i powiatowego.

Agnieszka Barłóg opisała swoją działalność społeczną, polityczną i zawodową, szczególnie uwzględniając okres przedwojenny i okupację. Oddana była sprawom chłopskim i oświatowym. W jej domu było dziewięcioro dzieci i panowała bieda. Gdy miała cztery lata, wziął ją pod opiekę ksiądz, gdzie się wychowywała z kilkorgiem innych dzieci z biednych rodzin.

Początek wspomnień autorka poświęca sylwetce ojca, który w latach 1909-1914 był członkiem Rady Państwa w Petersburgu z ramienia Koła Polskiego w delegacji finansowej, organizatora Gubernialnego Towarzystwa Rolniczego w Kielcach, a po 1918 r. radcy Dyrekcji Głównej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie. Ojciec – jak wynika z relacji – był ważną osobą w życiu autorki, zwłaszcza ze względu na wpajane dzieciom wartości religijne („Upominał nas, abyśmy się dokładnie żegnali, a nie odganiali »muchy«”, k.

Tekst opowiada głównie o pierwszych latach powojennych. Historia autorki zaczyna się w styczniu 1945 r., kiedy następuje wyzwolenie Rzeszowszczyzny. Przebywała wówczas w rodzinnej wsi w okolicach Dukli na podkarpaciu. Znajdujemy tu relację z okresu działań wojennych, które toczyły się tam od września 1944 r. Wtedy ginie jej ojciec. Cztery miesiące wcześniej zostaje rozstrzelany przez partyzantów jej szwagier, komunista i najbliższy współpracownik Edmunda Patery, pierwszego organizatora PPR na podkarpaciu.

Tekst dotyczy tworzenia organów władzy komunistów na terenie ówczesnego powiatu pułtuskiego. Autorka bardzo aktywnie uczestniczyła w tym procesie, podobnie jak większość jej rodziny związana była z Polską Partią Robotniczą. Swoją relację zaczyna od momentu wyzwolenia Wyszkowa (4 września 1944 r.), gdzie mieszkała z matką i rodzeństwem (ojciec zmarł w 1940 r.). Jej starszy brat, dwudziestopięcioletni Konstanty Lonca, został członkiem tymczasowego Komitetu Powiatowego PPR i wiceprzewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej. Jesienią 1944 r.

Autorka w momencie pisania tego wspomnienia obchodziła właśnie jubileusz 30-lecia członkostwa w partii, zaś pracownikiem aparatu partyjnego była o rok dłużej. Opisuje tutaj pierwsze lata swej pracy w partii oraz dzieli się swoimi refleksjami nad współczesną kondycją organizacji.

Anna Gecow opisuje swój pobyt w więzieniu. Relacja została sporządzona na życzenie towarzysza Dolińskiego z Komisji Kontroli Partii przy KC PZPR. Anna została zatrzymana 26 lipca 1949 r. we Wrocławiu przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP). Przeprowadzono u niej rewizję i natychmiast przewieziono do MBP w Warszawie. Tego samego dnia aresztowano jej męża, Leona Gecowa, i brata, Salomona Zylberszaca. W MBP Światło pytał ją o Noela Fielda oraz Lisa i oświadczył, że ma zeznawać w sprawie jej trockizmu.

Dot. polowania na odchylenia prawicowe w PPR/PZPR.

Jest to relacja Ireny Tarłowskiej, dotycząca jej męża, Ignacego w związku z kryzysem partii.  Autorka opisuje zdarzenia wyłącznie na podstawie własnych wrażeń i obserwacji.

Na wstępie dowiadujemy się, że w czasie okupacji Tarłowska mieszkała u tow. Morawskich. Spotykała się wówczas wyłącznie z tow. Fornalską i tow. Kozłowską. Mieszkanie było zakonspirowane i nikt do nich nie przychodził.

Kolekcja kartek z życzeniami pisanych z okazji świąt, m.in. Dnia Kobiet, 22 Lipca (z okazji dziesięcio i dwudziestolecia Polski Ludowej), 1 Maja, Nowego Roku. Autorka zdradzała talent plastyczny i zamiłowanie do pisania okolicznościowych wierszy. Wszystkie kartki były bardzo starannie wykonane i estetycznie ozdobione, niektóre, szczególnie te z lat 1955-1958, ręcznie.